იყალთოელი ბიჭები ,,რგოლის შეკრება,, (ნაწილი 3)

გაკვეთილების შემდეგ დაცარიელებულ საკლასო ოთახში ათიოდე ბიჭი შეიკრიბა. -ამოიკითხე სია, უთხრა სანდრომ გოგიას და ეფრემას ბიჭმაც რვეული გაშალა. -თვალიაშვილი ალექსი!

მებაღე (ნაწილი 7)

ცოტაც და მზე ჩასვლას დააპირებდა, მებაღეს უკვე კარგად შეშრობოდა მდინარის წვეთები.. დადა გაშტერებული თვალებით აკვირდებოდა, როგორ იცვამდა მებაღე თავის ძველმანებს, მერე თავზე ფართოფარფლიანი ქუდი ლამის ცხვირამდე ჩამოიფხატა და მდინარის ნაპირს გაუყვა

მებაღე (ნაწილი 6)

დადა სერიოზულად შეიპყრო ,,მოაზროვნემ’’ ... მთელი საათი ჩაფიქრებული იდგა და ზემოდან დაჰყურებდა მოლაპლაპე ფიგურას... მერე უცებ თავში რაღაც მისთვის ფრიად საინტერესო იდეა მოუვიდა, საქმიანი სერიოზული სახით ეზოში გავიდა და მსახურებს მიაშურა.. მსახურებს

უცნობი ნაცნობები (ნაწილი 12)

ჭიქებს ერთმანეთ ვუჯახუნებთ და ვსვამთ ღვინოს. მუქი წითელი,გრილი მომჟავო სითხეს სიამოვნებით ვსვამ.

მებაღე (ნაწილი 5)

პატრონი ცდილობდა დადა გაემხიარულებინა. უკვე რამოდენიმე კვირა იყო გასული, მაგრამ მაინც დადას მხიარულებისა და ბედნიერების შეგრძნება დაჰკარგვოდა. არასდროს არავის უნახავს დადას ასეთი რეაქცია. პატრონი კიდევ უფრო ჩააფიქრა... იქნებ დადამ უყურა...

ისტორიები ნაწილი 8

ალბათ, ასეთი უმწიკვლო და ანგელოზივით ბავშვი იყო ერთ დროს ლექსოც. მის გულში და თვალებში მხოლოდ სითბო და ინტერესი იკითხებოდა გარემოსადმი. მერე კი სადღაც გაქრა მისი უმწიკვლობა და უბრალოება, მისი თბილი და სიკეთით სავსე გული ბოღმამ და სიბოროტემ ისე

შეუმჩნეველი (V ნაწილი)

იმ ღამეს დამესიზმრა რომ თბილისის ყველაზე მაღალ ადგილას მდგარი ქანდაკება ვიყავი. მთლიანად გაშეშებულს ხელები ჰაერში მქონდა აღმართული და თბილისს ზემოდან დავჰყურებდი. ვხედავდი ხეებს, ძველ და ახალ შენობებს, ზოგჯერ გადატენილ ზოგჯერ კი - ცარიელ ქუჩებს,

ნინი and დამიანე (X ნაწილი)

წერილი ამოვიღე თაიგულიდან და წავიკითხე. -მშვენიერს, მშვენიერი თაიგული._გამომგზავნის რა გითხრათ, მაგრამ თაიგული ნამდვილად მომეწონა. ოთახში, რომ შევედი ალექსანდრემ შემომხედა და თვალი ჩამიკრა.

მებაღე (ნაწილი 4)

დადას დეკორატიული ბაღის პროექტმა გაამართლა, ძალიან ლამაზი და ორიგინალური გამოვიდა, მებაღე მუყაითად შრომობდა, თითქმის ვერავინ ამჩნევდა, წესიერად ვერც კი ხედავდნენ, სულ თავისთვის ფუსფუსებდა და გულმოდგინედ უვლიდა ბაღს, სამაგიეროდ საკვები და ღამის

შეუმჩნეველი (IV ნაწილი)

- არ მენდობი? - თავს ღიმილით ვუქნევ, ჩემს სახეს ხელებში იქცევს და ზეთისხილივით შავი თვალებით მაკვირდება. - მაშინ რატომ არ მეუბნები? - მეკითხება და ნაზად მკოცნის ტუჩის კუთხესთან - ხომ იცი, როგორ ვნერვიულობ შენს გამო, ახლა სამსახურში ვეღარ მოვისვენებ