ფოტოებზე აღბეჭდილი ცხოვრება (5 ნაწილი)

ხომ არსებობს რაღაც მომენტი და გონია რომ ამაზე დიდი ბედნიერება არ არსებობს,არ არსებობს იმაზე დიდი ბედნიერება როდესაც საყვარელ მამაკაცს უძღვნი თავს და მისი ხდები.როგორც სულით ისე სხეულითაც და იცი რომ ეს გახდომა სამუდამო იქნება,შეუძლებელია რომ ეს

გენერალი (ნაწილი მეხუთე)

ყველა საპატრულო განყოფილებაში გაგზავნა მიშკას ფოტოები , მთელი თბილისი და არამარტო ფეხზე იდგა , ამას ისიც დაემატა რომ შინაგან საქმეთა მინისტრის და თბილისის მერის მეგობარი იყო და ყველანაირად აწვებოდა უფროსობა კეკეს მალე ეპოვნა . -ბესო ვიდეო კამერების

აკრძალული ხილი(28 ნაწილი-დასასრული)

ყოველთვის ძალიან მინდოდა გრანდიოზული ქორწილი, როდესაც თეთრ კაბაში გამოწყობილი დავდგებოდი საკურთხევლის წინ, თუმცა ეს ბაჩოსთვის არასოდეს მითქვამს. ისიც მყოფნიდა, რომ იდეალური ოჯახი მყავდა. ეს კი... ეს რაღაც საოცრება იყო.

გადამარჩინე... (ნაწილი 4)

-იმიტომ რომ, შენში ძალიან ბევრი ფული გადავიხადე... - ყურთან ძალიან ახლოს დაიხარა - გიყიდე, გესმის?... ხოდა ეხლა ჩემი საკუთრება ხარ... და აი, ზუსტად ამიტომ დარჩები აქ... მანამ სანამ მე არ მომინდება გაგიშვა.წელში გასწორდა და კარებისკენ გაემართა.

გენერალი (ნაწილი მეოთხე)

-არაფერი არ არის ასახსნელი ბატონო მიხეილ .შეძლებისდაგვარად გაუღიმა და ქურთუკი დაკიდა .სამზარეულოდან სინათლე გამოდიოდა და იქითკენ დაიძრა.-კეკე დღეს შენთან დავიძინებ რაა, ყელი ჩამოუწია სანდრომ -დღეს რაზე გეტყვი უარს ?! დღეს ყველა სურვილს გისურვებ

ფოტოებზე აღბეჭდილი ცხოვრება (4 ნაწილი )

ისევ უკან დაბრუნება და უფრო გაასმაგებული ბედნიერება.იმ საღამოსვე დავბრუნდით თბილისში,დიდად სურვილი არ მქონდა მაგრამ მეტი დროს არ გვქონდა,მე სამსახურში გავდიოდი და თორნიკე ისევ გადაღებებზე უნდა ყოფილიყო.სახლამდე მიმიყვანა და ჩემს დაპატიჟებაზე სხვა

გადამარჩინე... (ნაწილი 3)

უსიტყვოდ, უემოციოდ მიყვებოდა "ქმარს" სახლში... უნდოდა, ეს გზა არასოდეს დასრულებლიყო... გული ერეოდა, იმაზე რომ ლადოსთან მარტო დარჩენა მოუწევდა... მაინც დასრულდა... მალე მივიდნენ სახლამდე... გასაკვირიც არ იყო... ლადო გიჟივით მიაქროლებდა მანქანას...

აკრძალული ხილი(27 ნაწილი)

ნელი ნაბიჯებით გავუყევი თეთრ კედლებს მანამ, სანამ სულ ბოლოში არ გავედი. ძირს დავჯექი, ხელები ფეხებზე შემოვიჭდე და თავი მუხლებს დავადე. ყოველი წამი საუკუნედ მეჩვენებოდა. გაუსაძლისი სიჩუმე ყურებს უფრო მტკენდა.

გადამარჩინე... (ნაწილი 2)

ნოემბერი...-ვაჩე, მოგენატრები?-მე ეხლაც მენატრები...-რატომ უნდა გაგიშვა მაშინ?-გთხოვ, ოღონდ არ იტირო... ნინე, ვერ ვიტან შენს ცრემლებს... -რატომ მიდიან ის ადამიანები, ვინც ყველაზე ძალიან გიყვარს? რატომ გტოვებენ?.. ვაჩე, აღარ მინდა მიყვარდე... რომ არ

აკრძალული ხილი(26 ნაწილი)

ვიცოდი, რომ ის დაბრუნდებოდა... დაბრუნდებოდა და ისევ ჩამეხუტებოდა, ისევ მაკოცებდა და ალერსით გამომაშტერებდა, შემდეგ კი, როდესაც დარწმუნდებოდა, რომ ჩემი დადებილება შეეძლო, ჩაიცინებდა... როგორ მიშლიდა ასე ნერვებს... ახლა კი მეცინება...