- მიყვარხართ ქალბატონო ლექტორო! ( ნაწილი 1 სრულად)

უნდა დავსხდეთ მე და შენ, ჩემო თავო და ვაღიაროთ:ჩვენ ერთმანეთის ატანა აღარ შეგვიძლია. მე დაწოლა მინდა, შენ დგები, მე კაცი მიყვარდება - შენ მისგან გარბიხარ.უნდა ვაღიაროთ წერაც აღარ გამოგვდის.

სულის ტკივილი დამიტოვე მარიამ.მესამე ნაწილი 2 თავი.

-მე მარტო უნდა დავიძინო,არ მინდა ვინმემ შემაწუხოს. -მე ვიქნები შენთან ერთად.უთხრა როგნეტამ მაგრამ ბექამ შეხედა და უთხრა. -არა,არა მე და ჩემი მარტოობა ვიმარტოვებთ მხოლოდ

ოქროს შუალედი / ნაწილი მესამე /

დაახლოებით მინდა იგრძნოთ, რაც იმ წამს მოხდა ან, რაც დღის განმავლობაში ხდებოდა. უფრო ახმაურდა, ისედაც მჩქეფარე რიტმის სამეზობლო.. გაზრდილი და გალამაზებული ოჯახით აღნიშნავდნენ ქალბატონების, ჩინის თვალების დაბრუნებას..

ოქროს შუალედი / ნაწილი მეორე /

ამინდი სეზონის შეუფერებლად შეიცვალა და წვირილი წვიმა წამოვიდა ციდან.. დიდხანს იდგა ტერასაზე გაუნძრევლად.. გადაწყვეტილების სისწორეზე ყოყმანობდა და მოაჯირზე თითებს აკაკუნებდა.. ზურგიდან იგრძნო სითბო და ორგანიზმი ერთიანად

ოქროს შუალედი / ნაწილი პირველი /

ტოლბუხინის ვიწრო ქუჩის ჩასახვევი უბნის ყველაზე ლამაზი და გამორჩეული ადგილი იყო. განაპირას სამად სამი კორპუსი იდგა, ზუსტად ერთი მოწყობითა და აგებულებით, საერთო დერეფნებითა და სადარბაზოებით. შუა კორპუსის წინ დიდი ყვითელი

always and forever (ნაწილი3)

ვახშმობას მოვრჩით და წასვლა დავაპირეთ თუმცა ელაიზამ გვთხოვა რომ ცოტა ხნით კიდევ დავრჩენილიყავით და უარი ვერ ვუთხარით. ჯენა და ელაიზა აივანზე გავიდნენ მე კი ბიჭებთან დავრჩი

always and forever (ნაწილი 2)

ვიყიდე ყველაფერი რაც საჭირო იყო და დედას მივუტანე. მალევე ჩაიძინა, მე კი ფანჯრის რაფაზე შემოვსკუპდი და წიგნის კითხვა დავიწყე, ვკითხულობდი მაგრამ ფიქრებით სულ სხვა რამეზე ვფიქრობდი სწორი იქნება თუ ვიტყვი რამეზე კიარა ვინმეზე. ნოაზე

always and forever (ნაწილი 1)

დედა ყოველთვის მეუბნებოდა რომ ცხოვრება რთული და უსამართლოა. პრობლემები ჩნდება და ყველაფერი რთულდება. პრობლემების მოგვარებაში გადის დრო და ბოლოს როცა აცნობიერებ, რომ ყველაფერი მორჩა და შეგიძლია ამოისუნთქო, სარკეში ჩაიხედავ და აღმოაჩენ რომ სახე

ქრონიკულად ჩემში (ნაწილი მესამე)

ან მე რაღა უნდა მეთქვა? სათქმელი მქონდა, თუმცა მაშინ არაფერს აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა. არც თავის მართლებას და არც ჩხუბს. მე ვერაფერს ვეღარ ვიტყოდი ისეთს, რაც კოსტას ნათქვამს გაუთანაბრდებოდა ან გადაუსწრებდა. ერთადერთი სურვილი რაც შიგნიდან მჭამდა, მისი

ქრონიკულად ჩემში (ნაწილი მეორე)

ხელები არ მემორჩილებოდა, მობილური ამოვიღე და მისი ნომერი ავკრიფე. რამდენიმე წამი ზარი გადიოდა, შემდეგ მისი ხმაც გავიგე. არ ჰქონდა მძინარე ხმა, პირიქით საოცრად მშვიდი იყო. არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა, რისთვის ვრეკავდი, რისი იმედი მქონდა მაგრამ