ყველაფერი "გუშინად" დარჩა (ნაწილი II)

იმას ვამბობ რომ მიჩვეული ვარ ყოველ დღე ვხედავ, ბავშვობიდან სულ ჩემთან არის, ეს ერთი წელი დღე არ გავიდოდა ჩემთან არ ამოსულიყო. თავიდან მარტოს რომ მეშინოდა ღამის სამ საათზე ამოდიოდა ხოლმე.

იყალთოელი ბიჭები ,,თათბირი,, (ნაწილი 16)

იმ ღამის შემდეგ რაღაც დაღვრემილნი დადიოდნენ სკოლაში ბიჭები. ერთმანეთს დამდურებულებივით ერიდებოდნენ და კლასშიაც ისე წყნარად ისხდნენ, მასწავლებლები გაოცებულნი იყვნენ. ლენაც დაბღვერილი იცქირებოდა და გოგოებთან ხანგრძლივ ურთიერთობასა და ყოფნას გაურბოდა.

ყველაფერი "გუშინად" დარჩა (ნაწილი I)

-არ მენდობი? -გიკვირს? ხუთი წუთის გაცნობილ ბიჭს უნდა ვენდო? მითუმეტეს შენნაირს. -ხელებ "გადაჯვარედინებული" ჩამოუდგა მოტოზე შემომჯდარ ბიჭს. -ჩემნაირს როგორს? -ძალიან კარგად ხვდები რასაც ვგულისხმობ.

ნოემბრის ნაყინი (ნაწილი I)

რა იყო ეს? დაქალის მნიშვნელოვან საღამოს უცხო ადამიანისთვის მოვწყდი? მაგრამ ხომ გავბედნიერდი? ეგოისტობაში ჩამეთვალა. ალბათ მთელი ხალხი ჩემზე ლაპარაკობს. რა სირცხვილია! სახლში რომ შევედი,

cry baby (სრულად, ნაწილი 1)

მზეზე არხეინად ვწევართ მე და ლილე, სკოლის ეზოში მწვანე ბალახზე წამოკოტრიალებულები და მზეს ვუყურებთ. მართალია, თვალს გვჭრის, მაგრამ მაინც ლამაზია. როცა დიდი ხნით უყურებ, მერე ნამდვილად არჩევ მის კონტურებსა და სიმრგვალეს, იმასაც, თუ როგორი ყვითელი და

ღმერთი სიყვარული არს ( II ნაწილი)

-ბარბარე,ადექი,გიჟია ეს კაცი.სხვასთან წავიდეთ.ამ სიტყვების მერე არცერთი სიტყვა არ გამიგია.მუდმივად ერთი და იმავე ხმა ”ბარბარე,ვწუხვარ....”, ”ბარბარე,ვწუხვარ...”ვათომ გაყინული ხელები ჩემს

ქარიშხალი (ნაწილი 1)

-უკაცრავად.-დაბალი და წყნარი ხმით შეაპარა ნინიმა. გოგონა ცოტათი შეკრთა ტირილს უკლო და ნინისკენ ნახევარი ტანით შემოტრიალდა. -რაგინდა- ამოისლუკუნა გოგონამ. -მანდ რას აკეთებთ?

ღმერთი სიყვარული არს ( I ნაწილი)

საწოლზე ვიჯექი,ველოდებოდი,ვიცოდი მოვიდოდა,დამპირდა და აუცილებლად მოვიდოდა. თერთმეტის ნახევარი იქნებოდა ოთახში რომ შემოვიდა,წამოვხტი:-მართლა მოხვედი... -არ მითხრა რომ ეჭვი გეპარებოდა

იყალთოელი ბიჭები ,,გვირაბი'' (ნაწილი 15)

ბროწეულების მხრიდან ჭოტმა სამჯერ დაიძახა. ლენამ თავი ასწია და ოთახი მოათვალიერა. დეიდა კედლისაკენ გადაბრუნებულიყო და ისე ეძინა, ხოლო საბანქვეშ არხეინად გაშოტილი პაპა მადიანად ხვრინავდა. გოგომ, როგორც გოგიამ ასწავლა, ტახტიდან მუთაქა აიღო და, თავის

შავ-თეთრი გრძნობები (ნაწილი პირველი)

ოთახში, სადაც ავის მომასწავლებელი სიჩუმე ჩამომდგარიყო, კუთხეში მდგარ კრესლოში მჯდარი, შავებში ჩაცმული მამაკაცის ღრმა სუნთქვა ისმოდა. ისე ელოდა ვიღაცის მოსვლას, როგორც ჩასაფრებული აფთარი, რომელიც მსხვერპლს უდარაჯებს, რათა თავს დაესხას.კარები გაიხსნა