ეს გოგო ჩემი ცოლი გახდება (ნაწილი 1)

ბევრისთვის ნაცნობი და საყვარლი ისტორიაა მაგრამ გადავწყვიტე რადგან ახალი პროფილი მაქვს ყვლა ერთად შევკრიბო რადგან ახალი მკითხველი დატკბეს და თქვენი აზრები გამიზიაროთ, ეს ძალიან მნიშვნელოვანია ჩემთვის,

კალათბურთელები (ნაწილი 8 დასასრული)

მოკლედ მაქსიმალურად ვეცადე იმედები არ გამეცრუებინა თქვენთვის, იმედუა მოგეწონებათ და რამეს არ მიწყენთ, ამ ისტორიას ვამთავრებ თუმცა ძალიან მალე შემოგიერთდებით ახლით, რომელიც უკვე მუშაობის პროცესშია, დროებით...

ერთადერთი იმედი (მეხუთე ნაწილი)

მოსაღამივდა , თაკომ ბავშვი დააძინა და სტუმრებს ელოდა , მანამდე კი სუფრა გაშალა , ლევანიც ეხმარებოდა , ერთად ტრიალებდნენ . ბოლოს ლევანმა გამბედაობა მოიკრიბა , თამოს ხელი ხელებში მოიქცია

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება... (ნაწილი 7)

ახლიდან ცხოვრების დაწყება ცოტა ძნელია, მაგრამ აუცილებელი, განსაკუთრებით როდესაც თავგანწირვა თუ თავდადება არ გიფასდება და არც აინტერესებთ. ამიტომ, რატომაც არა? ხვალიდან ვიწყებ ახალ, მაგრამ საკმაოდ მყარი ნაბიჯებით წინსვლას და ბედნიერებას... ამ

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება... (ნაწილი 6)

- აი, შეკვეთა მოვიდაა - მიმტანმა გემრიელობები დაგვიწყო, მაგრამ სულ აღარ მშიოდა, არა, რას ვაკვირდები იცით? აი, გიოს შემთხვევაში თუ რამე პრობლემა იყო, შემეძლო ტონა მეჭამა, ხოლო მაქსიმეს შემთხვევაში საკმარისია, თვალი მომეკრა ან გამხსენებოდა, იქვე

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება... (ნაწილი 5)

„მხოლოდ ნამდვილ მამაკაცს შეუძლია მიიღოს გოგონა ისეთი, როგორიც ის არის. დანარჩენი კი მოდის, სტერეოტიპების და სხვის აზრის მსხვერპლნი არიან“. - თქვა ეს და ზურგი მაქცია - ე.ი ასე მარტივად მიშვებ? - ისე იკითხა

კალათბურთელები (ნაწილი 6)

თიკა სახლში მარტოა, მოკლე, შავი, ნაჭრის შორტი ამოეცვა თეთრ და გრძელ ფეზებზე, (უბრალოდ არ მესმის ესგოგო მოდელი რატოარააა, მარა ზარმაცი რო დაიბადები) თიკაა სიგიჟეები და პოზიტიურება ყველას დაავიწყდა, ხშირად ხმასაც არ იღებდა, აივანზე გასულიყო, ფეხები

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება... (ნაწილი 4)

მუშაობაში დღეები ძალიან სწრფად გადის, დღე დაწყებული არ გგონია, უკვე დამთავრებულია, ორშაბათი გგონია გუშინ თუ იყო და უკვე პარასკევია, თვე თვეს ისე უცებ ანაცვლებს, არა რაა დრო დაჩქარებილია აშკარად. დღე არ გავიდოდა შეგრძნება უწონადობის, თითქოს ბუმბული

ერთადერთი იმედი (მეოთხე ნაწილი)

არ მინდა რომ გაგირთულდეს ჩემთან ყოფნა გესმის ? - ვიცი- წყნარად უპასუხა თაკომ და მიშკა აიტაცა ხელში რომელიც ის ის იყო წყვილთან მიიჭრა და ფეხებზე მოეხვია

კალათბურთელები (ნაწილი 5)

დრო საშინლად ნელა იწელებოდა, თითოეული წამი და წუთი საუკუნედ ეჩვენებოდათ ორივეს, ვერ ხვდებოდნენ თუნდაც იმას თუ როგორ ძლებდნენ იერთმანეთოდ, მაგრამ ფაქტია რომ ცდილობდნენ, ძალიან ცდილობდნენ,