ევას დღიურებიდან... (ნაწ-3)

აეროპორტის მთავარ კარებთან ალექსი დამხვდა, ბილეთები მომაწოდა და მითხრა რომ ყურადღებით ვყოფილიყავი, ჩემი თვითმფრინავი პირველის წუთებზე აფრინდებოდა... მოსაცდელ დერეფანში სკამების ერთ-ერთ რიგში ჩამოვჯექი და ნერვიულად ფრჩხილების კვნეტა დავიწყე, არ

ევას დღიურებიდან... (ნაწ-2)

დილით უჩვეულო სუსხმა გამაღვიძა, ფანჯარა დამრჩენოდა ღია, წვიმდა, ფარდა მთლად დასველებულიყო, წამოვდექი, ფანჯარა დავხურე და ტელეფონში ჩავრგე ცხვირი, რამდენიმე საათი უაზროდ ვსქროლავდი სოციალურ ქსელებს როდესაც დედასთან შევლა

იქ, სადაც შენ ხარ +18 /ნაწ.I - სრულად /

- არ ღირს ბევრ რამეზე თვალის დახუჭვა. თვალს რომ გაახელ, რეალობა იმდენად დამახინჯებული დაგხვდება, რომ თავი შეგზიზღდება. - დაემოწმა მანეკა. არადა დაქალის გამო უდიდეს პატივს სცემდა პოლს. მგონი, მაგის თქმა დაგაგვიანდა...

ოცნებები ხდება ? (ნაწ 1)

ალბათ ყველას ცხოვრებაში არსებობს გარდამტეხი დღე,წამი ან წუთი.დრო,რომელიც ყველაფერს ცვლის,რომელიც გიბიძგებს გაექცე ძველ ცხოვრებას,ან გაიძულებს დაივიწყო ყველაფერი და ახლის შენებას შეუდგე.

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XV)

იცოდა ჩემს დაუოკებელ ვნებაზე და სურვილებზე და მაინც იჯდა ჩემთან წყნარად. ჩემი პატარა ხელი მის დიდ ხელებში ეკავა და უბრალოდ მიყურებდა.თავს ვიგიჟებდი რომ ვერვიტანდი, გულს მირევდა და მინდოდა არასდროს მომკარებოდა, მაგრამ ყოველ გადმოხრაზე ვოცნებობდი

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XIV)

-როცა მინდოდა, საკუთარ ქმართან ჩემს ტკივილებზე მესაუბრა, ყოველთვის შენ მახსენდებოდი..-ხმის კანკალით, თითქმის სლუკუნით და ჩურჩულით ვუთხარი. უფრო ახლოს მოიწია. უკვე მის სუნთქვას ჩემს სახეზე ვგრძნობდი. - გთხოვ, არ მაკოცო…

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XIII)

-რატომ არ აძლევ ადამიანებს უფლებას, რომ შენში კარგი მხარე დაინახონ… -როცა ისინი კარგს ხედავენ,ჩემგან კარგ საქციელს ელოდებიან- თავი კვლავ ჩემსკენ გადმოაბრუნა. მის თვალებში უდიდესი ტკივილი ამოვიკითხე. ასეთი რამ მასში ჯერ არასდროს მენახა..-მე კი არ

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XII)

-როგორ შეცვლილხარ- კარგად მაკვირდება და მხოლოდ ამას მეუბნება. -კარგად თუ ცუდად? -ცუდად- მპასუხობს, ისე რომ არც ფიქრდება. -ალბათ, დავმახინჯდი - ირონიულად მეცინება და თავს ვხრი. თვითონ ძალიან სერიოზულია. -იმდენად ცუდად, რომ გგონია შენს გარეგნულ

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XI)

- ღმერთო, ვთხოვდები!- დავიყვირე და გაკრეჭილმა გავხედე. - ღმერთო, გიჟი მომყავს ცოლად!- მანაც მომბაძა და სიცილში ამყვა.. მანქანა დაძრა, შენობებით ვხვდებოდი რომ მასთან მივდიოდით.

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. X)

ხელი სახელურზე მეკიდა, თუმცა გაღებას ვერ ვბედავდი. გული მისკდებოდა იმის გააზრებისგან,რომ შიგნით სიცარიელე დამხვდებოდა. ძველებურად არ გამიღიმებდა და მკლავებში არ ჩამიკრავდა. არ ჩავრთავდით ძველ, ნესტიან ფირს, რომელიც ჩვენს საყვარელ მელოდიას ააჟღერებდა