ნიღაბი (ნაწილი1)

_ დილის შვიდი საათია ვცდილობ მოვირგო ბედნიერება. ძალიან ძნელია გაუსაძლისია ტკივილით სავსე თვალები ბედნიერებით ბრწყინვალე თვალებად გადააქციო.

ნიღაბი თავი 2

ვფიქრობ დამთავრდა ის დრო როდესაც დილიდან საღამომდე დროს ლოგინში ვატარებდი ყავის ჭიქასთან ერთად და ფანჯრიდან ვუყურებდი სამყაროს,ახლა ვთვლი მზად ვარ შევეჩეხო ახალ დაბრკოლებას და მოვემზადო ცვლილებებისთვის.ყველაფერი თითქოს გამოსწორებისკენ წავიდა თითქოს

ნიღაბი(თავი1)ნაწილი3

მამასთან ლაპარაკის შემდეგ მეგონა,რომ გულზე მომეშვებოდა და ის ძალიან დიდი სიცარიელე,რომელიც უკვე დიდი ხანია შიგნიდან მჭამს საბოლოოდ შემსუბუქდებოდა,მაგრამ როგოც ჩანს საქმე სულ სხვა რაღცაშია.მთელი ღამე ვფიქრობდი,უამრავ რაღაცაზე არა მარტო ჩემს

ნიღაბი(თავი1)ნაწილი 2

თითქოს ღრუბლებს ამოფარებული მზე,მთელი ძალით ცდილობდა, მის სინათლეს დედამიწამდე მოეღწია,მოეღწია და ადამიანების გულები გაეთბო, გამოეწვია მათში რაღაც უცნაური გრძნობა და კვლავ დარჩენილიყო ჩვენს საყვარელ მანათობლად..

ნიღაბი (თავი1)

ადამიანის ბუნება ამოუცნობია,როცა გგონია,რომ უკვე შეიცანი და იცი ტკივილს არ მოგაყენებს მოდუნდები და უბრალოდ სიამოვნების მიღბას იწყებ სწორედ მაშინ გაყენებს ყველაზე დიდ დარტყმას ყველაზე ძვირფასი ვინც კი გაგაჩნია

ნიღაბი

არავინ იცის ხვალინდელი დღე რას მოგვიტანს, იქნებ არც დადგეს? იქნებ ამ ერთი საათის შემდეგ დასრულდება შენი სიცოცხლე? ან იქნებ ნახევარი საათიც არ სჭორდება!? შენ კი ვითომ "ნიღაბს" ამოფარებული, დადიხარ ქუჩაში და გგონია, რომ არავინ იცის სინამდვილეში ვინ

ნიღაბი

სილამაზე, რომელიც უბრალოების ქვეშ იმალება, იმ უბრალოების რომლის დანახვისას შორს გარბიხარ. მისი სილამაზე,მისი სათნოება,მისი სიკეთე და გულკეთილობა, უბრალო ამაოებაა,უბრალოდ "მე"

მდუმარე სასტუმრო - ნიღაბი (თავი 14)

დათქმულ დროს ელი ოთახიდან გამოიპარა და ფეხაკრეფით დაუყვა სარდაფში მიმავალ კიბეებს. პიტერი უკვე იქ ელოდა. ორივენი უხმოდ გაემართნენ იმ ადგილისაკენ, სადაც გვირაბი სამ ნაწილად იყოფოდა, მაგრამ არ გაუმართლათ. კორიდორში მხოლოდ ორი გასასვლელი იყო.

ნიღაბი (დასასრული)

- ლილე. - დას ექაჩემოდა ანდრე რომ წაეყვანა. ამ დროს მაგიდას მაღალი მამაკაცი მიუახლოვდა და ბავშვებთან ჩაიმუხლა. ბიჭს თავზე ხელი გადაუსვა და გრძელი თმა აუჩეჩა. - რა გქვია? - თბილად გაუღიმა ბავშვს. - ანდრე. - უხეშად მიუგო ბიჭმა და დას მიუბრუნდა. -

ნიღაბი თავი 3

ვერ აგიღწერთ იმ ტკივილს რასაც იმ წამს გრძნობდა რენე. გული ნაეფლეთებად ექცა, ყველა ადამიანში მხოლოდ დიტოს ეძებდა, ყველგან მისი ხმა ესმოდა, მონატრება ყელში უჭერდა და ახრჩობდა. აღარ დაურეკია მას მერე. იმ ღამეს აეროპორტშიც მივიდა მაგრამ, წასული დახვდა.