ნიღაბი (დასასრული)

- ლილე. - დას ექაჩემოდა ანდრე რომ წაეყვანა. ამ დროს მაგიდას მაღალი მამაკაცი მიუახლოვდა და ბავშვებთან ჩაიმუხლა. ბიჭს თავზე ხელი გადაუსვა და გრძელი თმა აუჩეჩა. - რა გქვია? - თბილად გაუღიმა ბავშვს. - ანდრე. - უხეშად მიუგო ბიჭმა და დას მიუბრუნდა. -

ნიღაბი თავი 3

ვერ აგიღწერთ იმ ტკივილს რასაც იმ წამს გრძნობდა რენე. გული ნაეფლეთებად ექცა, ყველა ადამიანში მხოლოდ დიტოს ეძებდა, ყველგან მისი ხმა ესმოდა, მონატრება ყელში უჭერდა და ახრჩობდა. აღარ დაურეკია მას მერე. იმ ღამეს აეროპორტშიც მივიდა მაგრამ, წასული დახვდა.

ნიღაბი თავი 2

გაუაზრებლად შეხსნა კარები და დერეფანს გაუყვა, მისაღებში კი საშინელი სანახაობა დახვდა. რატი იატაკზე იყო ჩამუხლული, ტანზე მხოლოდ შარვალი ეცვა, თავი მუხლებში ჩაერგო და ღმუოდა. მაშინვე მიხვდა რაც სჭირდა, როგორ უნდოდა რომ რეალობას გაქცეოდა. როგორ ეტკინა

ნიღაბი (საცდელი)

ნელი ნაბიჯებით მიიწევდა, წვიმისაგან გაჟღენთილ ქუჩებში. პირს შავი პირბადე უფარავდა, სველი შავი თმა გვერდებზე ჩაეწნა და მხრებზე გადმოეყარა, შუბლზე ჩამოყრილი ჩოლკა უფრო კარგად გამოკვეთდა მის ცისფერ თვალებს. კურნოსა ცხვირი პირბადეში ჩაემალა. დიდი ზომის

ნიღაბი

ზოგისთვის რა უცხოა, ნდობა და გატანა მე კი,ო როგორ,როგორ მჭირდება. თუ მოგვერია ხალხნო სატანა, ქვეყნად ცხოვრება გაგვიჭირდება.

ნიღაბი

შუა სექტემბერში მზე ისე აჭერდა, აგვისტოს ლამის ცხარე ცრემლებით ეტირა, პოსტი წამართვაო. ასფალტსაც ბუღი არ ასდიოდა, მაგრამ დიდი დროის განმავლობაში მზეზე სიარული, ნამდვილად აგიწვავდათ ფეხის გულებს. შესაძლოა ტუჩებიც გამოგშრობოდათ და იმ ძაღლივით

ბედნიერების ნიღაბი

,,შეჩერდი! ყველაფერი რასაც ხედავ ,შენი წარმოსახვაა, ყველაფერი რასაც ხედავ ,ტყუილია." არასდროს ვიცოდი სად გადიოდა საზღვრები.უბრალოდ არ შემეძლო ჩარჩოებში მოქცევა.საბოლოოდ მეც ბანალური გავხდი .არ ვიცი საერთოდ რატომ ვსაუბრობ ამდენს ,

დროა ნიღაბი მოვიხსნათ !

აი ძალაინ ძალიან გთხოვთ სურათი არ შეცვალოთ რა .რას ვგრძნობ ? არ ვიცი,მართლა არ ვიცი რა ქვია ამას..ერთდროულას სიბრაზეს სიხარულს და სევდას ვგრძნობ...ყველაფერი ერთფეროვანი და მოსაბეზრებელია...რეალურად არავინ არ მყავს ვისაც ჩემს გრძნობებს გავანდობ...