პეპელა 17

ალბათ გააგრძელებდა, ზუკას რომ არ ეკოცნა. ზუკას ცივი ტუჩები ჰქონდა, მაგრამ მისი კოცნა თბილი იყო. დედამიწა ისევ ბრუნავდა, მაგრამ ამჯერად თავბრუს აღარ ახვევდა ნინაკას. ზურგზე ზუკას ხელებს გრძნობდა, ტუჩებზე მის ტუჩებს და ხვდებოდა, რომ გაგიჟებამდე

პეპელა 16

თვალებში უყურებს ლუკას. ბიჭი მისკენ იწევა, შუბლზე ტუჩებს აკრავს და ძალიან მძიმედ კოცნის. ტუჩებს გვიან აშორებს, ცხვირის წვერზეც კოცნის და მერე უღიმის. ტუჩებზე უყურებს, მერე ისევ თვალეში და უკან იხევს. ნინაკა ახლა მის ზურგს ხედავს, მერე ესმის კარების

პეპელა 15

_ რა გჭირს ნინაკა? არ გეტყოდი საერთოდ ტო, გაჩერდი ნუ სლუკუნებ _ არ დამტოვო, კაი? _ შენ სანამ არ მოგინდება, მანამდე არ დაგტოვებ _ მე სულ მინდა შენ იყო _ ხოდა სულ ვიქნები, დამშვიდდი

პეპელა 14

_ ვერ გაიგე შე ახვა*რო, რო ნინაკას სიახლოვეს, ათი მეტრის რადიუსზეც არ უნდა მოხვიდე? _ და ისე, რომ არაფრის თქმა აცალა, ხელი ასწია და ლუკას დაარტყა. ლუკა ინერციით შებარბაცდა და ძირს დაცემას კედელმა გადაარჩინა. _ შენ არ გკითხავ, როდის ვნახო და როდის

პეპელა 13

_ აბა მე ვიყავი ასული ლუკასთან? _ საერთოდ ეგ საიდან გაიგე _ თბილისი პატარაა, მითუმეტეს ჩემთვის და შენთვის ნინაკა _ ახლა შემოატრიალა თავი მისკენ, თვალი ჩაუკრა და გაუღიმა _ აქ რას დამალავ? შენ გგონია, მალავ ხო? ან მე რას დამიმალავ, ნინაკა? _ რას

პეპელა 12

ვარჯიშებზე ზუკას მიყავდა და უკანაც ზუკას მოყავდა. ყველაზე პირველი ნინაკა შედიოდა დარბაზში და ბოლოც ნინაკა გამოდიოდა. ხანდახან ღამის ორამდე რჩებოდა. ერთხელ საერთოდ გაათენა ლამის, გააგიჟა ზუკა და იქამდე არ დაწყნარდა, სანამ ბიჭი არ აყვირდა. ასე იცოდა,

პეპელა 11

_ ლუკა ხომ? _ მშვიდ ტონს ისე იბრუნებს, ნინაკას ძალიან უკვირს. _ ხო ლუკა, შენ? _ მე იესო ქრისტე _ უღიმის და თვალს უკრავს _ ადი შენ, გეჩქარებოდა _ მერე ნინაკას უყურებს და თავით კორპუსისკენ ანიშნებს _ ლუკა, გინდოდა რამე?

პეპელა 10

როგორ შეიძლება? ვინ არის დამნაშავე? რატომ ვენდობით? ალბათ მაღლა, ცაში დაწერეს. იქნებ არც? კითხვები ბევრი გაქვს, პასუხები არცერთი. რაღაც რომ გღრღნის, განადგურებს და ცხოვრების ხალისს გიკარგავს. რაღაც ისეთი, რაც ფერებს აქრობს და ტოვებს ძალიან დიდ

პეპელა 9

_ ლუკა, შენ ხარ? _ თითქოს ვერც იჯერებდა. ზუკას ხელი გამოგლიჯა და მასთან მიირბინა. შეხება ვერ გაბედა. ბიჭი უყურებდა, მაგრამ ნინაკამ იცოდა რომ ვერაფერს ხვდებოდა და ვერც მას ცნობდა _ მე ვარ, გამოფხიზლდი რა, რას გავხარ იცი? _ უღრიალა. ხმა ვერ

პეპელა 7

_ სანდრო... რა უცნაურია, ვერ წარმოიდგენ. მამას ვერ გეძახი, არ მახსოვხარ. არაფერი არ მახსოვს შენი, საერთოდ არაფერი _ ყვირის და მაღლა იყურება _ შენ სადღაც მანდ ხარ ხომ, ცაში? მაგრად ხარ სანდრი? ჩვენ აქ მარტო ვართ, მე მარტო ვარ და მტკივა, მიჭირს