ძველი პიანინო - 76

მიმის დაბადების დღე თენდებოდა. გულს ბაგა-ბუგი გაჰქონდა. ყველაზე მეტად დღე უყვარდა. ახლა კი მღელვარება ისე შეიპყრო ვეღარ გაიგო სიხარულის განცდები იყო თუ?.. თუ რისი?... პიპასთან ძალიან დამეგობრდა, მაგრამ გამუდმებით აკვირდებოდა და ფარულად ამოწმებდა.

ძველი პიანინო - 74

ისევ ნიღბები... აქ არაფერი შეცვლილა. სახელოსნო ძველებურად ისევ იმ ადგილას იყო... ძველი ქუჩა, ძველი უბანი, ძველი სახლი... მოძველებული ავეჯიც კი თავის ადგილას იდგა და კედლის ერთ კუთხეს კვლავ ამშვენებდა ვენეციური ნიღბების სერია...

ძველი პიანინო - 73

- ხელოვნების სიყვარული, სილამაზისა და მშვენიერების აღქმა დაბადებისთანავე სულთან ერთად ისახება და მასთან ერთად იზრდება. - მართლა? - კი, მართლა!

ძველი პიანინო - 72

ბავშვის კვალი სადღაც ქრებოდა. ახლა უფრო მეტად დარწმუნდა, რომ ეს ამბავი განზრახ იყო მიჩქმალული და მიმალული. დედას მისი სურვილის წინააღმდეგ ახალშობილი აართვეს, გადამალეს და ისე გადაკარგეს, რომ მისი არსებობის კვალი ფიფომ მხოლოდ დაბადების საბუთში

ძველი პიანინო - 71

- დარწმუნებული ვარ არ მომილოცავს... თუნდაც იმიტომ რომ არც გავახსენდები... და თუნდაც იმიტომ, რომ პრინციპულად არ გავახსენდები. ისე მომიქნია, ისე გამაგდო მისი ცხოვრებიდან, რომ უკანაც არ მოუხედავს და ახლა რაღა უნდა?.. ანდა რაღა აზრი აქვს?... მიმი

ძველი პიანინო - 70

ფიფო სიხარულისგან ცმუკავდა, მართალია ჯერ არაფერი სახარბიელო ფაქტი არ ჰქონდა ხელში, მაგრამ გაყინული და ერთ ადგილას გაჩერებული საქმისთვის ესეც უკვე ბევრს ნიშნავდა. - ჰა ესე იგი დაიძრა არა ყინული? კარგია, კარგი... ძალიან კარგი. მხატვარმა ზეთის

ძველი პიანინო - 69

თავიდან ფიფოს ეგონა, რომ ამ საქმის ძირი დაახლოებით ოცი ან ოცდაათი წლის წინ იწყებოდა, მოგვიანებით კი ახალი ვერსიებისა და ფაქტების მოზღვავებამ, დანაშაულის მოტივის წარმომავლობამ, იგი უკვე ორმოცი წლით გადასწია უკან და ისიც მხოლოდ მიახლოებით და

ძველი პიანინო - 68

მიმის არსად ეჩქარებოდა. პიპამ უბრალოდ, ისევ მიმის მოკითხვაზევე უპასუხა და როგორც ყოველთვის ბევრად დაგვიანებით, მაგრამ მიმი მაინც ისე იყო აჟიტირებული, რომ წასასვლელად მოემზადა. იქნებ მაინც როგორმე შეხვედრაზე დაეთანხმებინა. ისედაც ძალიან ძუნწად და

ძველი პიანინო - 67

-არც მასეა საქმე, ასე ადვილად ადამიანებს არ ივიწყებენ. ზოგიერთი კი, მაშინ გაგისხენებს როცა რამეში სჭირდები. – ზლუქუნებდა ქალი. მიმი მის დამშვიდებას ცდილობდა. შესვენებაზე სადილად გამოსულს სრულიად შემთხვევით გადაეყარა.

ძველი პიანინო - 66

ფიფომ ისევ მოუხშირა მხატვართან სტუმრობას. ერთი სული ჰქონდა სანამ მიმის გადაეყრებოდა. სახლშიც და სამსახურშიც მონახულების სურვილი ნამდვილად არ ჰქონდა. სპეციალურად, რომ მიეკითხა ან ტელეფონზე დაერეკა, მაშინ ხომ უფრო გაიშიფრებოდა, რომ მისი ახალი ნომერიც