სტოკჰოლმის სინდრომი ( ნაწილი პირველი)

პროლოგი იყო და არა იყო რა... ბევრ ზღაპარს ასეთი დასაწყისი აქვს, თუმცა ზღაპრებშიც კი არის რაღაც რეალური მაგალითად ის, რომ ცხოვრებაში მართლაც ბევრი სირთულე გვხვდება და ჩვენც ვინმესგან

არასდროს თქვა არასდროს თავი მეორე

ეზოსთან შეაჩერა მანქანა , ზედმეტი მანერების გარეშე დაემშვიდობეს ერთმანეთს, ვიკამ მკვახედაც მიაძახა „ვიმედოვნე აღარასდროს შეგხვდებიო“ ბიჭმა კი მუქარასავით წამოაძახა „ მოგიწევს დაიჯერო, რომ ისევ შევხდებითო“. თითქოს სიამოვნებდა ანდრიას ასეთი

არასდროს თქვა არასდროს თავი პირველი

მოცემით დავასრულებ? არც მახსოვს რა მოხდა. არც იმაში ვარ დარწმუნებული, რომ რაღაც იყო და საერთოდ მანიაკს გავხარ. -იმ მომენტში ასე არიკბინებოდი , უფროსწორედ იკბინებოდი, მაგრამ... -აღარ გააგრძელო! კარი გამიღე...

ნისლისფერი (ნაწილი პირველი სრულად)

წვიმდა, წვიმდა და წვიმდა ვერ იტანდა წვიმას მარტო იმიტომ არა რომ თავიდანვე საშინელ და ცუდ ხასიათზე გაყემებს აამდენ იმიტო რომ ამ ამინს საკუთარ ხასიანთს და ბოლო დროინდელ მდგომარეოობასა და ხასიათს ამსგავსებდა და ამასთან აკავშირებდა. აგიჟემდა ის

სვანეთი - სიყვარულის კუთხე. (პირველი ნაწილი, სრულად)

- შეყვარებული რომ არ გყავს ვიცი. - ეშმაკურად გამიცინა და ჩემთან ზალიან ახლოს დაჯდა. - საიდან? - მეც გამეცინა და მისი სიახლოვით გამოწვეული ჟრუანტელი დავაიგნორე. - იქიდან რომ მე მოგწონვარ

თეოდოსია პირველი ნაწილი- სამეფო /სრულად/

" მზის სხივებში ჩამალული ოცნებები ყოველთვის ცხადი ხდება, რადგან მათ სითბო კვებავს ადამიანურ სულის წამოძახილს. მისი მზერა ცივია. შეხება კი ძალიან თბილი. სამზარეულოს შუაგულში ახალგაზრდა, წითურთმიანი ქალი ფუსფუსებს, რომელსაც თავის მეტყველ სახეზე

პარადოქსი ( პირველი ნაწილი)

თათა, ჩემო კარგო, სწორედ ამასთან დაკავშირებით ვაპირებ თქვენთან შეხვედრას, დეტალები მოდი შეხვედრაზე გავიაროთ. ბატონო ნიკოლოზ, პირველ რიგში, გთხოვთ თქვენი ფამილიარობა გვერდით გადასდოთ , და თქვენს პროფესიონალიზმში ეჭვს ნუ შემატანინებთ. ბოდიში თათა,

პირველი შეხვედრა

ჩვენ ხელები ჩავკიდეთ და ერთმანეთზე მიხუტებულები გამოვედით ნაილიდან. წვიმა წამოსულა,ჟუჟუნა წვიმა კი ძალიან ლამაზია,ჩვენ მანქანამდე სანამ მივიდოდით,ისევ ავცეკვდით,იმ წვიმის წვეთებს ავეცეკვეთ რომლებიც ასე დაგვთამაშებდნენ თავზე.

გზა ვარსკვლავებისკენ (პირველი თავი)

ჰეი, მე ნია ვარ 14 წლის. ჩვეულებრივი გოგონა რთული ხასიათებით. ხოომ, ჩემს თავს იქამდე მივიჩნევდი ჩვეულებრივ ადამიანად, მანამ, სანამ თავი განსაკუთრებულ ადამიანად არ მაგრძნობინეს.

ოცნებისკენ მიმავალი (თავი პირველი)

ყველაფერი ისე არაა როგორც ჩვენ გვინდა.. ყველაფერი იცვლება და ჩვენზეა დამოკიდებული თუ როგორ იქნება ესა თუ ის მოვლენააა... შეცვლა შეგვიძლია ყველაფრის, მთაჳარი მონდომებააა და იმისთვის ბრძოლა რაც გსურს და რაც ოცნებად გაქვს...