პირველი გრძნობები

ნინა დადიანი 19 წლის მაღალი,მწვანე თვალება,შავგვრემანი და ცოტა ცანცარა.ცხოვრობს თბილისში.სწავლობს უნივერსიტეტში.ჰყავს ძმა დემეტრე დადიანი 21 წლის.ერთმანეთი ძალიან უყვართ.ორივე ერთი ჭკუის

თანამედროვე კონკიას ისტორიები (თავი პირველი)

ცხოვრება ზღაპარია ბევრი ცუდი რამ ხდება მაგრამ არის რაღაც ან ვიღაც ვინც ამ ყველაფერს შეცვლის .. ჰო,ყველა კონკიას ისტორიაში კონკიას დედა კვდება,მაგრამ ჩვენი ადელაიდას შემთხვევაში ასე არ არის.ადელაიდა ლანგდონის დედა ,გლინდა ჰარმონი უმშვენიერესი და

'მარჯანიშვილზე' (თავი პირველი)

წლებმა სხვა ცხოვრება მოიტანა. გრძელთმიანი იოანაც გაიზარდა, მაგრამ ღიმილი უცვლელი დარჩა. ისევ ტკეპნიდა დოლიძის ქუჩებს,ისევ ფერად ტანსაცმელში გამოწყობილი და ისევ ნახევრად დაობლებული.თუ დოლიძეზე გაივლიდით ყოველთვის გაგახსენდებოდათ იოანა პირველი.

მზის ჩასვლა (თავი პირველი)

ლიზამ გაუღიმა. ჩანდა ამ ორ გოგონას ერთმანეთი ძალიან მოეწონა. მათი ასეთი სწრაფი დაახლოებაც საერთო ტკივილმა განაპირობა, ორივემ დაკარგა საყვარელი ადამიანები.როცა ნინა და დათო სახლში დაბრუნდნენ ნინა მაშინვე თავის სახატავი ტილოსკენ წავიდა,

პირველი სიყვარული

სახში მოვედი ვჭამე და შევედი Facebook ზე და ვნახე 7მეგობრობის თხოვნააა ყველა ბიჭია თან მისი ტოლები მეც დავთანხმდი და გავაგრძელე პოსტების ნახვა. უცებ ერთმა მომწერა ანი დანი ვარ შენ მე დამბლოკე და ვერ გწერ ამიტომ ჩემი ძმაკაცის ტელეთი მოგწერეო მისი

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი პირველი]

და მაშინ მივხვდი, რომ აფეთქება უნდა მომეწყო. ანუ ის, რასაც ყველაზე ნაკლებად ელოდა. ჰოდა, ვთქვი: – კენჭი უნდა ვიყარო! ოთხივემ რომ წაშლილი სახეებით შემომხედეს, ეგ დავაფიქსირე. მერე ყველაფერი ჩვეულებრივი იყო. ზუსტად, კანდიდატურა უნდა წარმედგინა!

მინდა იცოდე არასდროს დაგთმობ (პირველი თავი)

საბურთალოს ქუჩებში არხეინად დაეხეტებოდა ლამაზი ასული რომელიც სულაც არ აქცევდა ყურადღებას პირდაღებულ ბიჭებს. თბილი ნიავი ნაზად უწეწავდა ოქროსფერ თმას და უფრო მიმზიდველს ხდიდა ეს ყოველივე ალექსანდრას. ხურციძე ალექსანდრა 19 წლის სწავლობს ილიას

"ბიჭი სიზმრიდან" (თავი პირველი.)

ისტორია მოგვითხრობს წყვილის სასიყვარულ ამბავს რომელიც სიზმრებიდან იწყება.მე გაუნძრევლად ვიდექი შუა გზაზე. უკუნითი ღამე იყო ჩამოწოლოლი. წინ ვიყურებოდი ქუჩის ბოლოში. თითქოს სიბნელეში მაინც ვარჩევდი სილუეტს, რომელიც ჯერ არც კი მოძრაობდა მერე კი

დაეწყობიან დღეები და გადიან გაღმა (პირველი თავი)

ამბობენ ღმერთი ისეთ განსაცდელს არ მოგივლენს რასაც ვერ გაუძლებო. ნაწილობრივ მართალიცაა, ჩვეულებრივ წამოდგები ფეხზე, გააგრძელებ ცხოვრებას მაგრამ ისე ვერა როგორც ადრე, ვეღარ იქნები ისეთი მხიარული და დროსაც ვერ დააბრუნებ უკან.

აფროდიტეს პირველი კანონი –7–

საღამო მშვიდობისა! ამონარიდის გაკეთება გამიჭირდა, რადგან დასასრულში ყველაფერი მნიშვნელოვანი და ძვირფასი იყო ჩემთვის... თუ რაა გამორჩეული და რა არამართებული, თავად განსაზღვრეთ.