დაეწყობიან დღეები და გადიან გაღმა (პირველი თავი)

ამბობენ ღმერთი ისეთ განსაცდელს არ მოგივლენს რასაც ვერ გაუძლებო. ნაწილობრივ მართალიცაა, ჩვეულებრივ წამოდგები ფეხზე, გააგრძელებ ცხოვრებას მაგრამ ისე ვერა როგორც ადრე, ვეღარ იქნები ისეთი მხიარული და დროსაც ვერ დააბრუნებ უკან.

აფროდიტეს პირველი კანონი –7–

საღამო მშვიდობისა! ამონარიდის გაკეთება გამიჭირდა, რადგან დასასრულში ყველაფერი მნიშვნელოვანი და ძვირფასი იყო ჩემთვის... თუ რაა გამორჩეული და რა არამართებული, თავად განსაზღვრეთ.

აფროდიტეს პირველი კანონი –6–

–ჩვენ ვართ, ბებია, ჩვენ!–გასძახის მირიანი და ღობეს აღებს. მას უკან მეც მივყვები ელზასთან და სხვა სტუდენტებთან ერთად. –ეს ვინ ჩამოსულა! ჩემი მირიანი ჩამოსულა!–წივილ–კივილით იხუტებს გულში მოხუცი მირიანს. –ჩვენო?–ეშმაკური ღიმილით იცხადებს ქალი.–ეს რა

აფროდიტეს პირველი კანონი –5–

ბორჯომში ჯერ პლატოზე ავდივართ და იქიდან თოვლიან მთა–გორებს გადმოვყურებთ. თოვლის ქულები ზღვის ტალღებს ჰგავს, ოღონდ თეთრი ზღვის... თოვლიდან თავი ამოუყვიათ მწვანე წიწვებს. ჩემი თითოეული ნაბიჯი მირიანის ნაბიჯიცაა, რადგან ჩემთვის საინტერესო მოვლენა

მე – ღმერთი – ნაწილი პირველი – ამონარიდი 3

სადარბაზოში, ყოველ განვლილ კიბეს ვითვლი. ეს ერთი უწყინარი ჩვევაა, რომელიც დროის გაყვანაში მეხმარება. ფურთხით დასველებულ ადგილებს თუ თვალს არ მოვარიდებ, გონებაში ხმა ჩამესმის: – გაფრთხილება! გაფრთხილება! გულის არევის რისკი პროცენტულად მაქსიმუმს

აფროდიტეს პირველი კანონი –4–

''და იმ ღამით პირველად გამოვცადე უძილობა...,, ვწევარ და იმ უჯრას თვალს არ ვაცილებ, სადაც წერილები ინახება... ამ წერილების შინაარსი კი ჩემს გულშია ჩაბუდებული... მთვარეა ერთადერთი მოწმე ჩემი უსახელო გრძნობისა... მთვარე, რომელსაც კუდი ისე მოუქნევია,

აფროდიტეს პირველი კანონი –3–

ხელების ქნევით მივაბიჯებ დერეფანში და თან საკუთარ თავს ვლანძღავ. რატომ? რატომ მოვიქეცი ასე? როდიდან გავხდი ასეთი უგულო? თუმცა რა მიკვირს... საპირისპირო სქესის ყურადღებამ გამათამამამა და ცაში ამიყვანა, ოღონდ სამოთხის კი არა, ჯოჯოხეთის გზას

მე – ღმერთი – ნაწილი პირველი – ამონარიდი 2

საწოლიდან ვდგები. ასე ვიცი ხოლმე, თუ შუაღამეს გამეღვიძება, კიდევ ოცი წუთი დაძინებას ვცდილობ, მაგრამ უკვე შევეგუე იმ ფაქტს, რომ ეს ოცი წუთი უბრალოდ დაგარგული დროა. ტრადიციულად ვამოწმებ „ფეისბუქს.“ შეტყობინება არ არის. მეგონა ჩემი ერთჯერადი მეგობრის

აფროდიტეს პირველი კანონი –2–

–დედი, მოხვედი?–საკეტის ჩხაკუნის ხმას იგებს თუ არა, გამომძახის დედაჩემი, ქალბატონი ნატალია მოდებაძე. –მოვედი!–მკვახედ ვპასუხობ და გასაღებს შუშის მაგიდაზე ვაგდებ. სავარძელში ჰაეროვნად ვეშვები და თითებზე იმ ბიჭებს ვთვლი, რომლებიც ერთ დროს მეტრფოდნენ

ხმამაღალი ნათქვამი (თავი პირველი)

ერთი წლის წინ ეს ყველაფერი ჩემთვის,რომ ვინმეს ეთქვა გავვოგნდებოდი,გაკვირვებისგან შესაძლოა ენაც ჩამმვარდნოდა მაგრამ დღეს ყველაფერი შეიცვალა და მე გეუბნებით ამას. ბევრმა შესაძლოა ეს ყველაფერი ცუდად მიიღოს,ბევრმაც შეიძლება იგივე განიცადოს რასაც მე