სიცოცხლისა და სიკვდილის თამაში (თავი პირველი)

საღამო იყო ოთახში მარტო დარჩენილი ვცდილობდი გონება მომეკრიბა და კიდევ ერთხელ გადამეხედა გამოცდის თემისთვის, მაგრამ მყუდროება ჩემმა მეგობარმა დამირღვია ერთად გვქონდა ნაქირავები ბინა სამ გოგოს მართალია

შენი სულის მელოდია (პირველი თავი)

კიბეებზე "მოხდენილად" ვეშვები და პირდაპირი მნიშვნელობით ვიღაცას ვეკიდები კისერზე. ის ვიღაცა სწრაფად მიჭერს და შეკავების მიზნით ხელებს წელზე მხვევს. წამწამები ერთმანეთზე მაქვს შეწებებული შიშისგან და გულაჩქარებული მთელი ძალით ვეკრობი იმ ვიღაცას.

გრძელი, წითელი ძაფები (პირველი კარი) სრულად

"- ისევ დამჭირდი... - საქმეც მაგაშია... შენ მე ისევ დაგჭირდი, ედი.- ძნელად წარმოსათქმელი სიტყვები საბოლოოდ ამოილუღლუღა, მათიმ და მზის სხივებთან ერთად დასავლეთისკენ გაქრა."

...და მზე ამოვიდა (პირველი თავი)

და აი ჩვეულებრივი დღე გათენდა, მაგრამ ჩემს გულში მაშინ არ თენდებოდა. ადგომა არ მინდოდა. წვიმდა. ციოდა. იმის იმედით, რომ ჯერ ჩემი ადგომის დრო არ იქნებოდა, საწოლთან მდგარ ტუმბოდან, ჩემი ტელეფონი ავიღე და საათს დავხედე. ათი საათი იყო. ავდექი და

იისფერი განთიადი-თავი პირველი

...ყველა ადამიანს, განსაკუთრებით კი ჩვენ, თინეიჯერებს ფეტიშებით სავსე გვაქვს ყოფა... ეძღვნება ჩემს ნ-ს,გოგონას, რომელსაც იისფერი ძლიერ უყვარდა...

თეოდოსია პირველი ნაწილი /სრულად/

"მზის სხივებში ჩამალული ოცნებები ყოველთვის ცხადი ხდება, რადგან მათ სითბო კვებავს ადამიანურ სულის წამოძახილს. მისი მზერა ცივია. შეხება კი ძალიან თბილი."

ბნელეთის აღზევება (წიგნი პირველი, თავი პირველი)

-მეილენ!-ყვირილის ხმა უფრო ახლოვდებოდა, გოგო კი გარბოდა თითქოს არაფერი ესმოდა,-მეილენ უნდა გავბრუნდეთ!-გოგონა არ შეჩერებულა სანამ იმ კარიბჭეს არ მიუახლოვდა, ის ისეთი ლამაზი იყო. საუკუნეთა წინ ააგეს მისმა

სხვისი საწოლი (პირველი თავი)

ფეხაკრებით წამოდექი საწოლიდან, „მას“ კი არაფერი შეუმჩნევია, შეუძლია ისე ეძინოს თითქოს შენი სიზმრების დარაჯად არავის აურჩევია... უჩუმრად იცვამ. უფარდო ფანჯრიდან შემოსულმა, მთვარის ვერცხლისფრმა სხივებმა ყველა ნივთი გაპოვნინა, რომ არაფერი დაგრჩეს..

პირველი სიყვარული (სრულად)

ყოველთვის ვხვდებოდი, ცუდ ხასიათზე თუ იყო, რატომ იყო ისე, და გაღიმებულს რომ დავინახავდი, უკვე ვიცოდი, რაზე იღიმოდა. წამი არ გადიოდა მასთან ყოფნის სურვილი, რომ არ გამჩენოდა. როცა სტკიოდა, განსაკუთრებით

ქალის ორი სახე (პირველი ნაწილი)

სულ სხვა სამყარო რომ შეგვექმნა მე და შენ ერთად, ალბათ გავძლებდით შუაგულ ზღვაში, დამელოდებოდი როდის მოვცურავდი ამ ტალღებში ახლართული თმებით, მე კი მოულოდნელად შემოგახტებოდი ზურგიდან და შევიგრძნობდი