ჟურნალისტო! შარში ხარ...(თავი 10)

მოდის, მოდის ბავშვი მოდის!" ქვეყანას სწორედ ამ სიტყვებით ვტოვებ. იმის გააზრებაც რომ მარი დედა ჩემ გარეშე გახდება საშინლად არ მომწონს, ამ პატარა სიცოცხლის დაბადებას მე უფრო ველოდი ალბათ ვიდრე საკუთარი მშობლები ელოდებოდნენ.

ჟურნალისტო! შარში ხარ... (თავი 9)

ნომერში შევდივარ, მაგრამ ადგილას ვშეშედები. ლევანი ლოგინთან ახლოს დაბლა გდია უგონოთ და სახედან ფერწაშლილი, ადგილზე ვიყინები მის ესეთ მდგომარეობაში დანახვაზე, მაგრამ გონს მალევე მოვდივარ და მისკენ მივქრივარ, მთელი ამ სიტყვის მნიშვნელობით. ლევანისკენ

ჟურნალისტო! შარში ხარ... (თავი 8)

-მართალი ხარ, შენ ხო ჩემი საცოლე ხარ-უდარდელად მყასუხობს და მაიკას ისევ იძრობ, ჩემ დაბენულ სახეს რომ ხედავ ამატებს-ნორას ხო ვუთხარი, რომ ჩვენი საგვარეულო კარადა შენ უნდა გადმოგცე. -რა...მოიცა მე მეგონა ღადაობდი. -არა. შენ ჩემი ცოლი უნდა გახდე სხვა

ჟურნალისტო! შარში ხარ...(თავი 7)

-ეგ აღარ უნდა გექნა-მეუბნება და სანამ რამის თქმას ვასწრებ ხელახლა მასკდება ტუჩებზე. კოცნა უფრო გამალებული და ძლიერი ხნება, ამაზე კი ფეხებში ძალა საერთოდ მერთმევა. მის სუნთხვას შეხებას ნიკაპზე ვგრძნობ და თანდათან უფრო დაბლა ჩამოდის, შიგადაშიგ სველ

ჟურნალისტო! შარში ხარ... ( თავი 6)

-მე ვცდი-მისმა სუნთქვამ ყელზე სასიამოვნოდ მომიღუტუნა, ისე ახლოს იდგა, რომ მისი სუნამოს სუნს ვგრძნობდი, ორი წამით თვალები დავხუჭე და მისი სურნელი ღრმად შევისუნთქე-გავაღე-გონს მისმა კმაპოფილება შერეულმა ირონია მომიყვანა, სახლში შევვარდი და კარებს

ჟურნალისტო! შარში ხარ...(თავი 5)

ერთ ხელს კისერზე ვხვევ, მის დახორკლილ კანს, რომ ვეხები სხეულში უცნაურად მცრის, არ ვიცი თითქონს მომწონს კიდევ ეს შეგრძნება, მაგრამ არ ვიმჩნევ საკუთარი თავით გამოწვეულ დაბნეულობას და მეორე ხელს მხარზე ვუსმევ, თითებს კი მის კისერზე ვათამაშებ. კანი

ჟურნალისტო! შარში ხარ...(თავი 4)

-ისე მართლა პირველი გოგო ხარ ვისაც არ მოვწონვარ და ვერ ვხვდები რატომ? იქნებ შენ მაინც მითხრა? -ეჰ შენ რა მამაძაღლი ხარ, იცი ხვალ რომ ვერ გავიხსენებ და იმიტომ მეკითხები ხო?-თითის ქნეით ვეუბნები- არ ვიცი, ჯერ არასდროს მომწონებია ვინმე, რომ გითხრა

ჟურნალისტო! შარში ხარ..(თავი 3)

ტელეფონია ხმა მესმის და თვალებს ვახელ. საათს შევცქერი, მალე ესედაც ადგომა მიწევდა. ტელეფონზე ჩემი ძმის ნომერი ჩნდება, გული მეწვის. ალბათ ეხლა დედას გამო რეკავს, მწვანე ღილაკს თითს ვაჭერ და ვპასუხოდ, დაღლილი ხმით.

ჟურნალისტო! შარში ხარ... (თავი 2)

ვკანკალებ. თან ის ვკანკალებ რომ ფანჯრის რიფიდან ვვარდები და იატაკზე ვეცემი. რამოდენიმე ბოთლის ნამსხვრევს ხელში ვგრძნობ. მტკივა. მაგრამ არა გარეგანად, შინაგანად. ვდგები. ლოგინისკენ მივდივარ და საბანში გაუზრებლად ვეხვევი ისე, რომ ხელში შერჭობილ

ჟურნალისტო! შარში ხარ... (თავი 1)

„ კი ქალი როგორ არა... ლეა საერთოდ რაზე ფიქრობ? ალბათ იმ სიმპატიურ ბიჭზე ეხლა მოპირდაპირე კორპუსიდან რომ გაკვირდება? არა, ეხლა მხოლოდ იმაზე ფიქრობ რომ ის ხამია და ქალი არ უნახავს. ის მაგრამ ასწორებს შენ თავს მესამე პირში, რომ ელაპარაკები. თქვენც