რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [13]

თვალებს ნელა ვახელ. სახეზე მზის სხივები ურცხვად დათარეშობდნენ ჩემს სხეულზე. გამახსენდა უტას თბილი მკლავები და გვერდით გადავბრუნდი. გულში რაღაც ჩამწყდა, როდესაც ცარიელი დამხვდა. ოთახს თვალი მოვავლე. ჩემსაში ვიყავი. ფეხზე წამოვხტი და დაკუჭული

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [12]

ტვინი წაჭამა გიორგიმ თავის ლაყბობით. დაახლოებით ორი საათია რაც ტყეში დავდივართ და ერთი წამითაც არ გაუჩერებია ენა. ბოლო ერთი საათი აღარც ვუსმენდი და მთლიანად ნაცნობი ბუნების ყურებაში ვიყავი გართული. უდიადესი იყო აქაურობა, ნაცნობი ადგილები სულ ოდნავ

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [11]

რა ლამაზი იყო იქაურობა. სამი წელი მაინც არ ვყოფილვარ აქ, როგორ მომნატრებია სიცოცხლით გაჟღენთილი სურნელი, მუდამ მწვანე ტყე, პატარა, მაგრამ ძალიან მყუდრო სახლი, რომელიც სიძველისა და თანამედროვეობის ნაზავი იყო. ხარბად ჩავისუნთქე ჟანგბადით სავსე, სუფთა

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [10]

მივუახლოვდი და გავშრი, გავქვავდი, გამიხარდა და გამიკვირდა კიდეც. მე ვიყავი დახატული, მკერდამდე. ნამდვილად მეძინა, ჩემი სახე-ძილისგან გაბუსხული ტუჩები, დახუჭული, ლამაზი ფორმის თვალები, სწორი ცხვირი, სახეზე ჩამოშლილი და აწეწილი წაბლისფერი თმა.

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [9]

- რა ლამაზი ხარ ჩემო პატარავ. - უკვე გამოფხიზლებულმა გავიგე და შევკრთი, როდესაც სიტყვების აზრს ჩავწვდი, თუმცა თვალებს ჯიუტად არ ვახელდი. სიამოვნებისგან გამაკანკალა, როდესაც ცხელო თითები ვიგრძენი ღაწვზე.

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [8]

- რატომ არ მითხარი ანუკისა და აკოს შესახებ? - შედაფებით მკაცრად და ხმამაღლა გამომეორე კითხვა. წესით გაკვირვებისგან თვალები უნდა გადმომცვენოდა, თუმცა არაფერი მიგრძვნია და მოკლედ ვუპასუხე: - იმიტომ. - წამოთ ვკიდე კისერზე დაბერილ ძარღვებს თვალი და

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [7]

ღიმილით მივიწევდი, აკოს გაღვიძებაში დარწმუნებულმა, თუმცა ღიმილი სახეზე შემაშრა, შემეყინა, შემახმა. იმედგაცრუებით აივსო შიგნეულება, არანაირი ბრაზი, წყრნა, მრისხანება, მხოლოდ იმედგაცრუება, ტკივილი და სივრცე, ცარიელი სივრცე. სიკვდილი ისევ განვიცადე,

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [6]

ერთი თვე გავიდა, რაც უტაზე გამათხოვეს. ერთი თვის განმავლობაში აკო 4-5 ჯერ ვნახე მარტო, როცა ყოველდღე ვნახულობდი. "საქმეები აქვს და ვერ იცლის" ვაიმედებდი თავს, მაგრამ ვიცი რომ აბსურდი იყო. თუ ვუყვარვარ, დღეში ერთ წუთს მაინც დამითმობდა.დილით ტელეფონის

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [5]

სამი საათი მასთან ერთად პარკში ვსეირნობდი. არ ვიცი, იქნებ მეჩვენებოდა, მაგრამ მასში ცვლილებები შევნიშნე. ადრე თუ თბილად მეხვეოდა და სულ შუბლზე მკოცნიდა, ახლა მხოლოდ ახლოს დგას. ხმას იშვიათად იღებდა, ეგეც უმეტესად არჩილის კომპანიას ეხებოდა. თავს

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [4]

აწ უკვე ჩემს ოთახში ვიჯექი და ვფიქრობდი მომავალზე. რა იქნებოდა ამის შემდეგ? აკოსა და ჩემ შორის რა ურთიერთობა იქნება? როგორი აღმოჩნდება უტა? იქნებ ისიც არჩილივით მოძალადე და არაკაცია? „ღმერთო შენ მიშველე“ გავიფიქრე და თავი ხელებში ჩავრგე. ხუთიოდე