როიალები (დასასრული)

ხმაურით ეხეთქებოდნენ წვიმის წვეთები ფანჯრებს. ბზარგაჩენილი შენობები იშლებოდა, შემზარავი კივილითა და გოდებით ეცემოდა ყოველი ნაწილი სველ მიწას. ქარი უმოწყალოდ დაჰქროდა და ჰაერში იტაცებდა ყველაფერს.

როიალები (13)

*** უცნაური საღამო ჩამომდგარიყო. თოვლიანი, ნისლიანი. ჩამოცვენილ ფიფქებს წვიმის წვეთები ერეოდნენ და მიწას ატალახებდნენ. თუმცა თოვლიც იდო, ქუჩაში გასულები ღრმა კვალს ტოვებდნენ, მაგრამ ირონიულია - დაბრუნებულებს საკუთარი ნაბიჯები აღარ ხვდებოდათ.

როიალები (12)

ჩვენ, ადამიანებს, ყოველთვის რაღაც გვტკივა. მისი სახელი არ ვიცით. არ ვიცით საიდან მოდის, საით წავა და რამდენი ხნით დარჩება ჩვენთან. უბრალოდ ვგრძნობთ, რომ დაუოკებელი სურვილი გვაქვს გავიგოთ, რა გვაწუხებს და რა არ გვასვენებს.

როიალები (11)

მზე წითლად ჩადიოდა. ჟანგმოკიდებულ აივნის კიდეს დაეყრდნო ნიკოლა და ამოისუნთქა. თვალები დახუჭა, დაძაბულ კისერზე ხელი ჩამოისვა და გასწორდა. დაღლილმა მხრებმა ტკაცანი გაიღეს, ნიკოლამ წარბები შეკრა, თვალები გაახილა.

როიალები (10)

*** ჩაბნელებულ, წვიმისაგან დამპალ ქუჩაში მიბარბაცებდა სილუეტი. დაბალი ჩრდილით ჩანდა, როგორ მიათრევდა თითებს შორის მოქცეულ ბოთლს და თითო ამოსუნთქვას შხამად აყოლებდა.

როიალები (9)

გველი ზღვის ნაპირას იწვა. თეთრ, პრიალა ტანზე სისხლის ლაქები შეხმობოდა. მზე ჩასასვლელად ემზადებოდა, ცაზე შავი ღრუბელი ჩამომდგარიყო და აქა-იქ თეთრი, წვრილი ზოლები იშლებოდა. თითქოს აღარასდროს გადაიღებდა, მუდამ უნდა ეწვიმა. ნაპირი. მიხვდი, ადამიანო,

როიალები (8)

*** საოცარი სურნელი იდგა დარბაზში. თეთრ კედლებზე, ძველი ტილოს ნამუშევრები დაეკიდებინათ. მარჯვენა კედელზე კი თეთრი, უსახო ფიგურები ჩაემწკრივებინათ. სტუმრები აქეთ-იქით დადიოდნენ, კედლიდან კედლისკენ ინაცვლებდნენ, ტილოდან ტილომდე მანძილის დაფარვამდე,

როიალები (7)

ნიკოლამ ვისკის ჭიქა ხმამაღლა დაახეთქა მაგიდაზე. თითები თმაში შეიცურა და ძლიერად მოქაჩა. არეული მზერით მიაშტერდა მის წინ მჯდომ ყბებშეკრულ მათეს, რომელსაც ძლიერად ჩაებღუჯა წერილი და მეორე ხელით მუშტი შეეკრა, მაგიდაზე ედო და ალბათ, ნებისმიერ წამს

როიალები (6)

იმ საღამოს ნიკოლა ბარში იჯდა, ვისკის სვამდა და წინ გადაშლილ ფურცლებზე ახალ მუსიკას წერდა. ხელები საფეთქლებზე ჩამოისვა, თვალები ეწვოდა, დაღლილი და დატანჯული იყო, მაგრამ გაჩერება არ შეეძლო.

როიალები (5)

მესამე კვირა მიწურულიყო, რაც ბელა უგონოდ, უსიცოცხლოდ იწვა რეანიმაციის განყოფილებაში და აპარატზე მიერთებული უიმედოდ სუნთქავდა. მუდამ მოვლილი, ნაზი კანი გათეთრებოდა, თითქოს მეტად დამჭკნარიყო ვარდებივით, რომლებსაც აღმერთებდა. წითელი ტუჩსაცხი ძველებურად