საბედისწერო საღამო (სრულად)

გრძელი ,მოქნილი ფეხები,გვერდით ჩაჭრილი კაბა რომელიც მარცხენა ბარძაყს მადისაღმძვრელად კვეთდა, გამოყვანილი წელი, სავსე მკერდი ,რომელსაც ორივე მხარეს მკაცრად გამოკვეთილი ლავიწის ძვლები ამშვენებდა,გრძელი კისერი და ნახევრად მხარზე ჩამოყრილი გრძელი თმა

საბედისწერო საღამო (დასასრული)

-კარგი,დაჯექი და მისმინე , არ ვიცი როგორ დავიწყო, ან აქამდე რატომ არ გითხარი, მართლა არ ვიცი ,მაგრამ არ მინდა რომ იფიქრო თითქოს შენზე არ ვდარდობდი, არ მაინტერესებდა შენი აზრი -მამა ვერ ვხვდები ? თუ კიდევ ციხეზე აპირებ.. -არა მამი, არა. დედაშენზე

საბედისწერო საღამო (თავი 5)

-ელო ჩემო გოგო, წავიდეთ, ეკატერინეს მანქანა დასჭირდება ხვალ, შენც დამშვიდდი კაი - ანანომ დაქალის დამშვიდება სცადა -დავმშვიდდე? - ბოლო ხმაზე დაიყვირა და კეკეს მიმართულებით წავიდა - გრცხვენოდეს კეეკე! - გოგონას დაუყვირა და სილა გააწნა -რას აკეთებ

საბედისწერო საღამო (თავი 4)

-დედა მოვედი და გადავდივარ -სად გადადიხარ ერთი - სამზარეულოდან გამოვიდა ქალი და კარებშ მდგარი ეკატერინეს დანახვაზე თეფში ძირს დაუვარდა, მშხვრევის ხმაზე კეკე გამოიქცა და დედას მივარდა -დე, რა ხდება ? - კარში არც გაუხედავს -მე ეკატერინესთან

საბედისწერო საღამო (თავი 3)

უყურებდა სხვა ქალის გვერდით მდგომ მის სიყვარულს და გული ნაწილებად ეშლებოდა, არ იცოდა საკუთარი ტავი უფრო მეტად უნდა დაედანაშაულებინა თუ მისი ოჯახი, ამ ყველაფრის გამო, თუ კიდევ დიდხანს უყურებდა მამაკაცს მისი თვალები ცრემლებით აივსებოდა , ძლიერად

საბედისწერო საღამო (თავი 2)

-ღმერთო ჩემო ეს როგორ იკადრა - ნერვიულად წამოდგა დაქალის წინ ჩამუხლული ელისაბედი და დაღვრილ ყავას დააცქერდა -საიდან ან როგორ გაიგე ,რომ ბიძაშენი იყო ?- დავითმა გაოგნებული მზერით ჰკითხა -ჩემო დავით, არც ქალების ციხეშია დიდი სინაზე და ერთმანეთზე

საბედისწერო საღამო(მე დავბრუნდი თავი 1)

-კეკე -ხმამაღლა დაიყვირა დის სახელი და მისკენ გაიქცა, მისი დანახვისას იმედის ნაპერწკალი გაუღვივდაკეკეს და უფრო აცრემლიანდა. მამაკაცმა გოგონას ხელი გაუშვა და ეკატერინესკენ გაემართა

საღამო

მზე უკვე აღარ ჩანს, საღამო მოდის და შენ ისევ განიცდი რომ ახლა მარტო ხარ, არ იცი სხვაგვარად იქნება როდის და არ იცი ან ახლა და ასე რატოა,

უცნაური საღამო ...

ადამიანებს... ძველ მეგობრებს.... ქუჩებს... უცნობებს... ჩემს სახლს რომელმაც ბავშვობიდან მატარა დღემდე. გავამპარტავნდი ახლა ჩემს თავს ხან ღმერთს ვუტოლებ, ხან ვთავმდაბლობ და თავსაც ვუხრი გამომხმარ ხეებს.

ნოემბრის სუსხიანი საღამო იყო...

ოქტომბრის სუსხიანის საღამო იყო,მაგრამ იმდენად კარგად,თბილად ვიყავი შენთან,რომ შენივე სითბოს გარდა ვერაფერს ვგრძნობდი. იმ დღეს,იმ ღამით,იმ წამს პირველად შევეხე შენს დაძარღვულ ხელებსა და ხელს. შენ თავი ჩემს კისერში გქონდა ჩარგული და