ბედის საჩუქარი თავი 13

ქორწილის დღე მზიანი და თბილი გათენდა. უკვე იგრძნობოდა გაზაფხული. ნელ-ნელა ყვავილობას იწყებდნენ ხეები. ხოლო ყოჩივარდებს უკვე გაშლილიყვნენ. დილით ბედნიერმა გავიღვიძე მეც. სწრაფად გადავივლე წყალი და სალონში გავვარდი. დრო არც ისე ბევრი მქონდა. სტილისტი

ბედის საჩუქარი თავი 12

დილით მზის სხივებმა გამაღვიძეს, სანდრო საწოლში არ დამხვდა. ფანჯარაში გავიხედე და დავინახე რომ ის მასპინძლებთან ერთად ეზოში იდგა და რაღაცაზე საუბრობდნენ. თან იცინოდნენ. როგორც ჩანს ხუმრობდნენ. გარეთ მზიანი ამინდი იყო და სულაც არ ეტყობოდა თუ წუხელ

ბედის საჩუქარი თავი 11

ძალიან კი მინდოდა სოფელში დარჩენა, სანდროს ჩემზე მეტად მაგრამ საქმეები გვქონდა. დრო არ იცდიდა. ის მორიგი შეჯიბრისთვის ემზადებოდა, მითუმეტეს ახლა უხდებოდა დაბრუნება ისევ აქტიურ სპორტში და არ მინდოდა მიზეზი მე გავმხდარიყავი რომ დაბრუნება გადაედო.

ბედის საჩუქარი თავი 10

მანქანაში ჩავსხედით და გზას დავადექით. გული ძლიერად მიცემდა და იმაზე ვფიქრობდი ჩემები როგორ დამხვდებოდნენ ან როგორ მიიღებდნენ სანდროსთან ერთად სტუმრობას. -უხერხულად გრძნობ თავს როცა ჩემები ასე გეუბნებიან?-მკითხა მან და ფიქრებიდან გამოვედი -ასე

ბედის საჩუქარი თავი 9

თიკოს გავხედე და მივხვდი რატომაც ჰქონდა ასეთი რეაქცია მის დანახვაზე. სწორედ ის იყო ის ბიჭი ვისზეც ერთი საათის უკან მესაუბრა. მივხვდი რომ ძალიან ცუდად იყო იმ მომენტში. თვრამეტი წლის გოგოსთვის ცოტა სხვანაირია სიყვარული და ეს სიტუაცია ზედმეტად რთული

ბედის საჩუქარი თავი 8

იმდენად დამაბნეველი და ამავე დროს სასიამოვნო იყო ეს ყველაფერი. რომ ცოტა ხანს გონს ვერ მოვედი. მთელ სხეულში ვნების ჟრუანტელმა დამიარა და კოცნაში ავყევი. მაგრამ მალე გავიაზრე ყველაფერი, წყალი სახეში შევასხი და შევაჩერე

ბედის საჩუქარი თავი 7

რაც უფრო დრო გადიოდა მით უფრო აუტანელი ხდებოდა აქ ყოფნა. მიუხედავდ იმისა რომ შესანიშნავი მასპინძლები იყვნენ მაინც ისე ვგრძნობდი თავს თითქოს გალიაში გამოკეტილი ჩიტი ვიყავი. უკვე მეორე თვე დაიწყო და სიახლე არაფერი იყო.სანდროსაც ხშირად უწევდა გარეთ

ბედის საჩუქარი თავი 6

რამდენიმე დღემ განვლო რაც სანდროს ოჯახში ვიყავი, თავს უხერხულად ვგრძნობდი, მიუხედავად იმისა რომ ყველანი ცდილობდნენ თავი უცხოდ არ მეგრძნო. მინდოდა ჩემს სახლში, ჩემს საქმეს დავბრუნებოდი მაგრამ ეკასგან გავიგე რომ ნიკა გამწარებული მეძებდა და კიდევ

ბედის საჩუქარი თავი 5

სანდრომ მანქანა ქალაქის ცენტრში, ერთ-ერთ პრესტიჟულ უბანში გააჩერა და მაღალ სართულიან კორპუსს ახედა. - როგორც ჩანს ჩემები სახლში არიან, სინათლე ანთია. -შენ აქ ცხოვრობ?-გაკვირვებულმა ავაყოლე მეც თვალი შენობას. -კი აქ ვცხოვრობ, რამე პრობლემაა ამაში?

ბედის საჩუქარი თავი 4

რამდენ ხანს ვიყავით ასე. რამდენ ხანს ვიარეთ ან სად მივდიოდით არ ვიცოდი. დროის შეგრძნება დავკარგე, სამყაროს გამოვეთიშე, თავი მინას მივადე და ფანჯარაში ვიყურებოდი უაზროდ. ჩემს ირგვლივ რა ხდებოდა ვერ ვგრძნობდი. ვცდილობდი მას ჩემი ცრემლი არ შეემჩნია.