მოსიარულე აისბერგის მახეში {7 თავი}

ადამიანს ისე არაფერი აქველებს,როგორ შრომით მოპოვებული სიამაყე. ურთიერთობაში მთავარი ნდობა და ურთიერთპატივისცემა. და მაინც, რა განსხვავებულად ძგერს ორი ერთმანეთზე შეყვარებული ადამიანის გული.

სიამაყე

ჩემს მეზობლად ერთი გოგო ზაფხულობით სტუმრად ჩამოდიოდა, მას მეტისმეტად ლამაზი თვალები ჰქონდა იმისთვის, რომ დაგევიწყებინა მასთან თუნდაც, ერთი შეხვედრა ისე, გამოანათებდა ხოლმე იმ ცბიერ თვალებს, რომ მათთან შეფეთება სიკვდილის ტოლფასი იყო. ცისფერი თვალები

სიამაყე

ნაბიჯების ხმა წყდებოდა, თანდათან უფრო მშორდებოდა. ვუყურებდი, მაგრამ სიბნელეში ვერ ვარჩევდი რა ხდებოდა. ხელი გავიწვდინე, ისიც არ ჩანდა, უკუნმა სიბნელემ შთანთქა.შემეძლო წავსულიყავი, მეც დავდევნებოდი ამ ნაბიჯებს, რომლის ექოც მძაფრად არღვევდა სიჩუმეს,

სიამაყე

მიდიოდა ამაყად, თავაწეული, მაგრამ სული დამახინჯებული ქონდა... X-ს მაინც უყვარდა... უყვარდა სიგიჟემდე, ის კი წასვლის საშუალებას აძლევდა... უნდოდა გაეჩერებინა, მაგრამ რაღაც აკავებდა და უფლებას აძლევდა გაეშვა... Y-საც სტკიოდა... ორივეს სულში ომი იყო

სიამაყე,როგორც ასეთი

სიამაყე ,როგორც ასეთი ყურადღება! დაიკარგა სიამაყე.. მპოვნელი დასაჩუქრდება უთბესი ღიმილით! იცი? დიდხანს ვეძებდი ,მაგრამ ვეღარ ვიპოვე. თითქოს უკვალოდ გაქრა. ჩემს ხასიათს ერთი პატარა,მაგრამ უმნიშვნელოვანესი ნაწილაკი დააკლდა.

სიამაყე თუ?! (თავი VI)

ტაქსში ვიჯექი და თან ვფიქრობდი... უამრავი აზრი მომდიოდა თავში, წამიერად ჩერდებოდნენ და მერე ელვის სისწრაფით ქრებოდნენ ისე, რომ მათ დაჭერას ვერც ვასწრებდი... ვცდილობდი, გამეანალიზებინა სიტუაცა და დასკვნა გამომეტანა, თუმცა უშედეგოდ.... რატომღაც ის

სიამაყე თუ?! (თავი V)

–აი თურმე, რატომ მეძახდა წითელს!! ამდენი ხანი როგორ მიმალავდა? ან მე როგორ ვერ მივხვდი, რა დავლიე იმ ღამით ამისთანა? მოუწევს ყველა კითხვაზე პასუხის გაცემა ბოლოსდაბოლოს!–ბოლთას ვცემდი გაჩერებაზე და თან ტელეფონს ვეძებდი ჩანთაში. პირველივე ტაქსი

სიამაყე თუ?! (თავი IV)

აკა და იოანე სასიამოვნო ბიჭები აღმოჩნდნენ. კესომ და იომ მალევე გამონახეს საერთო ენა და ეს ქალბატონიც სიამოვნებით გადაჯდა მის მანქანაში, რაზეც ხატიას მუჯლუგუნიც დაიმსახურა, ახლა მას მოუწევდა აკას გვერდით ჯდომა. ეს ორი ერთად კი სრულიად დაუშვებელი იყო,

სიამაყე თუ?! (თავი III)

–სამაგიეროდ, შენ შეიცვალე ბატონო დემეტრე, გაჭაღარავებულხარ–მეც ირონიით ვუპასუხე, დემონსტრაციულად გადავიდე ფეხი ფეხზე და ჩემი ჭიქა გამოვართვი ხელიდან...ოღონდ არაფერი შემეტყოს ღმერთო, ეს არ უნდა მექნა...მისი თბილი თითები ჩემსას რომ შეეხო, ისეთი

სიამაყე თუ?! (თავი II)

–მარტინი როსო.. ჰმმ... some things never change ხომ? თუ როგორ ამბობდი ხოლმე?–მკითხა. სახეზე ირონიული ღიმილი დასთამაშებდა, მიუხედავად იმისა, რომ გარეგნულად არ შეცვლილიყო, საერთოდ არ ჰგავდა იმ დემეტრეს, 4 წლის წინ რომ გავიცანი და თავდავიწყებით