მე და სიკვდილი(თავი 1)

სიკვდილი - ალბათ ამ შემზარავი სიტყვის წაკითხვა ზოგს შეაშინებს, ზოგს დააინტერესებს, ზოგიც საერთოდ უინტერესოდ ჩაუვლის იმ თაროს სადაც ეს წიგნი დევს. სწორედ ასე შეიძლება ადამიანების სამ კატეფორიად დაყოფა: 1. ადამიანები რომლებსაც სიკვდილის ეშინიათ 2.

მე, შენ, სიკვდილი და სიყვარული

შენ ჯვარს იწერდი სიკვდილზე დიდხანს და მიღალატე სიკვდილთან კარგო მიყვარდი მაგრამ მითხარი იმ ხანს სიკვდილთან რომ გსურს ყოფნა სულ მარტო შენ ჯვარს იწერდი სიკვდილზე და თან კვლავაც არ გსურდა მოსმენა ჩემი მე სულ ვიდექი შენს მყუდრო სახლთან და არ მოვიდა აქ

სიკვდილი ჩემი ძმაკაცია

მიყვარს ლექსები და მიყვარს წერა. მიყვარს მე შენთვის უწყვეტად მღერა. სიკვდილის ლავა მე მიგებს კარგად, მე მასთან ერთად დავრბივარ მარდად. "მიყვარს კანაფი, მოწევა მიყვარს!" - ვამბობ სიკვდილთან მე ამ ერთ სიტყვას. ვიცი სიცოცხლე ვეღარ მომწვდება, ტკივილი

სიკვდილი ჩემი მეგობარია

ცხოვრებასთან უაზრო ჭიდილმა და გლოვამ დამღალა, საკუთარ თავთან იმის მტკიცებამ, რომ ძლიერი ვარ, მაშინ როცა სიმართლე სრულიად საპირისპიროა, არ ვიცი რატომ, მაგრამ ვერ ვტირი, ვერ ვაჩვენებ ხალხს, რომ რამეს ვნანობ, მინდა, მინდა, რომ მთელი ძალით ვიკივლო,

სიყვარული და სიკვდილი

ტკივილები, მაქვს ძლიერ ტკივილი! ისმის ქარის უჩვეულო კივილი! გრძნობები მაქვს, ძლიერ მწარე გრძნობები. სიყვარულის, სიყვარულის ომები. ვმარცხდები და აქ არის დრო სიკვდილის! და გთხოვთ ხმა არ გამაგონოთ ტირილის.მოვითხოვ რომ ხმა ისმოდეს სიცილის და არა ხმა

სიკვდილი

ამბავი ავარიაში მოხვედრილი წყვილის შესახებ და მძიმე ოპერაცია, რომელსაც სიყვარული ამარცხებს.ჩაამესმის ექიმის ხმა: „გაიწიეთ, მიგვიშვით პაციენტთან“ მერე მესმის „ეს ბიჭი აქედან გაიყვანეთ“ მერე სინათლეს ვეჭიდები და ვხვდები აქ, პატარა სივრცეში,.ვაკვირდები

გახსოვდეს სიკვდილი! (სრულად)

ფანჯარასთან მიდგმულ სავარძელში ვიჯექი და ქალაქს ვერა მაგრამ ცის ხედს თვალებს ვერ ვაშორებდი...სულაც არ მელამაზებოდა მაგრამ,ფიქრები იმდენად მაცლიდა ძალას,ვერც ვიაზრებდი თვალების დახამხამებაც,რომ არ შემეძლო...

შენამდე. სიკვდილი.

ეს არის სიზმარი, რეალური სიზმარი რეალური ოცნება.ჰო, ეს ის თვალებია რომელშიც ერთ დღეს ჩავიხედე და მის მორევში დღემდე ვიხრჩობი. მინდა გამოვცურო და ამოვისუნთქო, მინდა აქ იყო და შენს საყვარელ ადამიანებს ცხოვრება ისევ გაულამაზო და გაუხალისო. მინდა, რომ

და რა... სიკვდილი?

გაჭირდა სუნთქვა, ამ ქალაქში სადაც მერცხლები ჭიკჭიკს წყვეტენ და სიჩუმეში ფიქრიც მემღვრევა. უსუსური ვარ შენს ნაცვლადაც თავად ვნებდები, ვერ გაპატიებ თუ ოდესმე სხვისი მერქმევა.

სიკვდილი შთანთქავს სიცოცხლეს(სრულად)

იმ დღეს ისე აღრფთოვანებული იყო. იმდენად მიიჩქაროდა სკოლაში გამიკვირდა ნუთუ ეს ჩემი შვილია თქო. ისე ლამაზად გამოიყურებოდა პრინცესა გეგონებოდათ. დილით ისაუზმა როგორც წესი ამას არ აკეთებს ხოლმე, ყველა ოჯახის წევრი ჩაგვკოცნა