სისხლიანი ვახშამი (VII თავი)

ქეთის მოზარდთა განყოფილებაში ვპოულობ , ოთახში , ფანჯარასთან ზის და მრგვლად გადაჭიმულ ტილოზე ყვავილებს ქარგავს . მგონი , გვირილებს . ოთახში სამი საწოლია, სამივეზე ხაკისფერი პლედია გადაფარებული , როგორც ჯარისკაცის კარავში. პირქუშ დიზაინს კედელზე

სისხლიანი ვახშამი (VI თავი)

ცხელმა წყალმა გული ამიჩქარა. სასწრაფოდ ვკეტავ ონკანს და დაბურულ სარკეს პირსახოცით ვეხები. გაწმენდილ ფრაგმენტში ჩემი სახე კრთის . წითელი ვარ, როგორც მოხარშული კიბორჩხალა, მხოლოდ თვალები ანათებს მწვანედ.

სისხლიანი ვახშამი (V თავი)

ბოლო „გაჩერება“ ჩემი დის სახლია . მშია .იმედია, ლელა დამაპურებს. იმას ოღონდ ვინმე დააპურებინე , ყველა საქმეს განზე გადადებს . აქვე ვისარგებლებ შემთხვევით და უფრომდაწვრილებით მოგიყვებით ჩემი ოჯახის შესახებ.

სისხლიანი ვახშამი (IV თავი)

უი, მგონი , ხელჩანთაში დატოვებული მობილური კუთავს ! უნდა ავდგე , სხვა რა გზა მაქვს . ხელების ცეცებით მივიწევ დერეფნისკენ , სადაც ჩანთა მეგულება . ჩემი „ნოკია“ წითლად მიკრავს თვალს - მესიჯი მოგსვლიაო. „ღამე მშვიდობისა , ბზიკო“, - ვკითხულობ

სისხლიანი ვახშამი ( III თავი )

მზე ჩადიოდა , როცა სასაფლაოს მივადექი. აგრილდა. მთიდან მონაბერი ნიავი გახურებულ სხეულსა და აწეწილ ნერვებს მიმშვიდებს. გზას უჩვეულო სიმშვიდეში მივიკვლევ. აქ ბევრი მისახვევ - მოსახვევია . მგონი, იმ ბილიკს

სისხლიანი ვახშამი ( II თავი )

ტრანკვილიზატორებზე შევჯექი . ძილს ვაფარებ თავს , როგორც ლოკოკინა ნიჟარას. ძილი მოდის, მაგრამ ისეთი არა, რომ შვება მომგვაროს , ჩემს ძილს კოშმარული სიზმრის შლეიფი ახლავს . მესიზმრება, ვითომ მეც ვკვდები, ვითომ ჩემი

სისხლიანი ვახშამი (1 თავი)

სუსიკო აცრილია ამერიკელებზე , რომლებმაც ერთი საცოდავი „გრინ ქარდი“ ვერ გაიმეტეს მისი ჭკუით დატენილი ქმრისთვის . არადა, რა ენთუზიაზმით გაემგზავრნენ ამ რამდენიმე წლის წინ, მთელი სამეგობრო გვაღიარეს აეროპორტში. სუსიკო აქეთ გვამშვდებდა :ნუ გეშინიათ,

სისხლიანი მთვარე 2 თავი

მძინარე თავი მხარზე დამადო ფრთხიად კალთაშ დავარწიე არ შეცვლია ისევ ისეთი საყვარელია ისევ ისეთი სუსტი და დაუცველი როგორც წლების წინ თმებზე ვეფერებოდი და ძველ დროს ვიხსენებდი რომ ხელი მის საფეთქელხე მომიხვდა ნაწიბურები ისევ შერჩენოდა ნაძირალები როგორ

სისხლიანი მთვარე უცნობი სტუმარი

კიდევ ერთი უღიმღამო დღე გათენდა. არა ჯერა არა ჯერ მზე არ ამოსულა უხ, როგორ მომწყინდა ეს ყველაფერი ეს ნაცრისფერი სამყარო. ხანდახან თვის მოკვლაზეც ვფიქრობ ხოლმე, მაგრამ მერე ვხვდები, რომ ამისთვის საკმარისად ძლიერი არ ვარ. ამ სამყაროზე რაც ვიცი ეს

მგლები თავი 4 (სისხლიანი გზა)

დილით ყვავილების ნაცნობი და სასიამოვნო სურნელი ვიგრძენი თვალბი გავახილე მე მართლაც სახლშ ვიყავი უცბათ ვიღაცის სუნთქვა გავიგე რომ დავხედე ტომი იყო თავი ჩემს საწოლზე დაედო და ისე დასძინებოდა ნეტავ თუ იცის ძილში როგორი საყვარელია? მერე ჩემი ხელი