მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. VIII)

შენ და კლასიკური სიმფონიები?- გამეცინა, თუმცა შევატყვე ნაკლებად ესიამოვნა. - თუ გეტყვი, რომ შენს თავს მახსენებს? რა?! გაოცებისგან და სირცხვილისგან ოდნავ წამოვწითლდი. ხმა ჩამივარდა. - პირველად როცა ჩემთან დარჩი, წარმოვიდგინე როგორ ცეკვავდი. ოღონდ

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. VII)

“- წვეულების ჩამშხამებელიც მოვიდა.- ბარმენს ნელა ვანიშნე თავით ანდრეასკენ. ისე რომ მისთვის არც შემიხედავს. - მარიამ! სახლში რატომ არ ხარ?! - დღეს არ გინდა ანდრეა. დღეს ბატონ ტეკილაზე გაგცვალე. -გვერდით გაწეულ ჭიქას გადავწვდი და ყელში გადავუშვი. უკვე

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. VI)

-და შენ გგონია, იდგები ასე, ჰორიზონტის პირისპირ და სიშორის გარდა არაფერზე იფიქრებ?! არა, შენ წაგებულ ადამიანობაზე იფიქრებ,რომლის შეგრძნებაც მაშინ გელოდა, თუ ყველაფერს არ აურევდი. ღრმად ამოვისუნთქე. თითქოს ყველაფერი ვთქვი, რასაც ჩვენი ურთიერთობის

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. V)

- მარიამ! ჩემი საყვარელი ხმა გავიგე, თუმცა არ გავნძრეულვარ. თვალებს მთელი ძალით ვაჭერდი, რომ ცრემლები შემეკავებინა. მხარზე ხელი შემახო და ჩემს გადმობრუნებას ეცადა, მაგრამ მოვიშორე. - გთხოვ, წადი. საკუთარი ხმა ვერ ვიცანი. იმის მაგივრად რომ

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. IV)

- ხედავ? ერთი დღეც ვერ გაძელი უჩემოდ. სიცილით მითხრა. ეს ბიჭი ნამდვილად ჩემ აზრებს კითხულობს! არც განვძრეულვარ ისე ამოვიხვნეშე. - იცი დამნაშავე ხარ და ხუმრობა არ გამოგივა. - მეგონა,მაპატიე. - ის რომ სიკვდილს გადამარჩინე, არ ნიშნავს პატიებას.

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. III)

- მინდა ჩემთან იყო. - ხმადაბლა დამიმარცვლა და ყურის ბიბილოზე მაკოცა. ავტომატიურად მივუტრიალდი და თვალებში ჩავაშტერდი. - ანდრეა, შენი და შეიძლება.. - მარიამ, ახლა ჩვენს შორის მხოლოს ეს ვისკის ბოთლია.- თავით თითქმის ცარიელ ბოთლზე მანიშნა. თვალები

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. II)

- ხო აბა რა, მავნებლობა ჩემი მთავარი პროფესიაა- ვუპასუხე სიცილით. - ჰაჰ,ფრთხილად იყავი. რაღაც, პროფესიულ დეფორმაციას განიცდი. - რა მხრივ?! - ყველა ისეთი მავნე გგონია, როგორიც შენ ხარ .

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. I )

- ერთმანეთს შევხვედრილვართ? - შეპარვით ვკითხე და მის ნაკვთებს უფრო კარგად დავაკვირდი. - ნუ გეშინია, შენ საიდუმლოს არ გავთქვამ. გამაგიჟა ამ ბიჭმა, ან რა იცოდა საიდუმლოდ რომ ვინახავდი. ტაომ ერთიანად დამაყარა სხეულზე მოულოდნელობისგან. - ალბათ,

სონატა (თავი 1)

"რაც უფრო ღრმად შეტოპავ ტალახში მით უფრო ჩაიფლობი შიგ" ასეთი უხეში გამონათქვამი არსებობს და სწორედ რომ ეს შეესაბამება ამ პატარა გოგონას ცხოვრებას.ადრიანამ სასტიკი სიყვარულის

შავი როიალი-ზამთრის სონატა

წავიდა..ბოლოს მაინც წავიდა როგორც მაშინ..მოღრუბლულ ცაზე განათდა მაგრამ ეს მეხი არ იყო..ეს ის იყო..მისი ნათება იყო..მანქანის ფანჯრიდან ვუყურებდი სინათლეს რომელსაც თან გავატანე 5წლის წინ დაწყებული ტკივილი და სიყვარული..