არეკლილი ანარეკლი (სრულად)

ოცნების სახლი ააშენეს ახალი სახლის ცენტრალურ კედელზე დაინახავდით განახლებულ სარკეს, ძველი ჩარჩოთი რომელის უკანაც ნახატი იმალებოდა მრავალი წელი ირეკლავდა ბედნიერი სამის ცხოვრებას არეკლილი ანარეკლი სავსე იყო ფერებით

იალქნიანი ნავები (სრულად)

ქალაქი ღამის ნისლში ცურავდა მიტოვებული ქარავანივით. სიბნელის ტალღები ერთმანეთს ეხეთქებოდნენ ბოროტება წვიმის წვეთებივით აგიჟებდა ზღვას.
 და იქ სადღაც ქუჩის კუთხეში უცნობთა ხმები ერთმანეთში ვერ ბჭობდნენ ვის ეკუთვნოდა „მკვლელის ღირსება“.
 იქ სადღაც

როცა მიპოვე (სრულად)

იმ გამოჯახუნებულ კარს მიღმა მთელი ჩემი ბავშვობის მოგონებები დავტოვე, დავტოვე ბოლო წამამდე ჩემი არსებობა, მაშინ ასე ვფიქრობდი, მაგრამ მოგონებები დღემდე თან მსდევს. განა შესაძლებელია ყველაფრის წაშლა?! ყველა წამის, წუთის და ამდენი წლის მაგრამ ჩემს

ჩვენი ეგრეთ წოდებული ცხოვრება (ისტორია III სრულად)

“არავინ ისე არ იტანჯება მატერიის ქაოსის შემყურე, როგორც ხელოვანი ამქვეყნად.”

მთის შამანი I (სრულად)

მოძველებული, პატარა ავტობუსი უკანასკნელი იმედივით გამოკიდებოდა ციცაბო კლდეებს. ფანჯრიდან გადახედვას და ბუნებით ტკბობას ვერავინ შეძლებდა, თავზეხელაღებულ თქეშს მძღოლისთვისაც კი გაეძნელებინა ხედვა და საათ–ნახევრის გზა აგერ უკვე ორი საათია ვერ დაფარეს.

ყოფილი მტერი (სრულად)

სამსახურს ადრე თუ გვიან ვიშოვიდი, აი, ბარათაშვილთან ერთად მუშაობა კი არანაირად არ შედიოდა ჩემს გეგმებში. მისი დასწრება მაფორიაქებდა, ძველ, საშინელ დროს მახსენებდა, როდესაც ერთმანეთში არეული სიძულვილი და სიმპათია, იმედი და იმედგაცრუება საშინლად

მისაკუთრებული სიყვარული (სრულად I ნაწილი)

გთხოვ გამიშვი და ვერავინ გაიგებს ვერაფერს, აკანკალებული ხმითა და აცრემლებული თავლებით ახედა ლევანს - უკვე გვიანია ისედაც იციან! უთხრა გაღიმებული და მის ტუჩებს დააცხრა, როდესაც კოცნით გული იჯერა მანქანა ისევ მოსწყდა ადგილიდან.

ზოგი ჭირი მარგებელია ( სრულად )

- ბრბო ყურისწამღები ღრიალით შეეგება მაღალ, შავებში გამოწყობილ წითლად თვალებანთებულ არსებას რომელსაც შთამბეჭდავად დიდი რქები და უზარმაზარი კუდი ჰქონდა კისერზე კი ქენონის ფოტოაპარატი ეკიდა...

წითელქუდა (სრულად)

ცალი, თავისუფალი ხელით თავსაბურავი გადავიხადე. წითური ცეცხლოვანი თმა მხრებზე ჩამომეშალა. თან თითით მოვიხმე ჩემკენ. დანდობილად წამოძუნძულდა. თავალებანთებული. მომიახლოვდა და ტუჩი მოილოკა.

პულსი (სრულად)

-მზად ხარ არაორდინალურ,ცოტა ბიპოლარულს,ცოტა დეპრესიულ,ცოტა შიზოფრენიკ პაციენტს გაუმკლავდე ტიტე ექიმო?! -ღიმილით მივწერე დიდი ხნის შემდეგ პასუხი.. მერე რა,თუ ყველა ბნელ მხარეს მალავს ხოლმე ადამიანი და ეტაპობრივად ავლენს ურთიერთობაში?!