დოსტოევსკი (სრულად)

- დოსტოევსკის წაკითხვას ვაპირებ, - თვალს არ ვაშორებ ჩემ ლექტორს და ვხედავ, როგორ ეცვლება გამომეტყველება. - დარწმუნებული ხარ? - ეჭვისთვალით მიყურებს. არადა ყველაზე კარგად იცის, დროა. თუმცა, დარწმუნებული არ ვარ. არც ისაა დარწმუნებული. ვხედავ,

სახიფათო ფანტაზია ( სრულად )

- მოისვენე წითურო ალქაჯო, -ჩახლეჩილი ხმით ჩამჩურჩულა ყურში და ჩაეცინა როცა ჩემი დახორკლილი სხეული დაინახა, თავი უკან გადავხარე, მხარზე მივეყრდენი და ტუჩები ერთმანეთს დავაშორე...

ორი კაცის ამბავი. (სრულად)

შემდეგ ხელის კანკალით საკუთარი ბურთივით ვაჟი ამოიყვანა. მოეფერა, დაყნოსა, მისი სურნელი გონებაში დაიხსომა. ინკუპატორთან მივიდა. ჯერ დაარწია და ის ნანა დაუმღერა, რასაც ცხრავე გოგონას უმღეროდა ხოლმე. მერე შუბლზე ეამბორა და ფრთხილად ჩააწვინა.

ყორანი ( სრულად)

იმ ღამეს პირველად ესიზმრა ყორანი. იცოდა ჩიტი იყო, მაგრამ მაინც ადამიანი, მასთან ერთად მიფრინავდა რაღაც უსაშველო სიმაღლიდან. მაგრამ არ ეშინოდა. უსაზღვრო თავისუფლების და სიმსუბუქის შეგრძნება ჰქონდა ამ უსასრულო ქროლვისას...

იქნებ... ( სრულად )

- ვუყურებდი და უკვე ვიცოდი რომ ეზო ყვავილებით სავსე დამხვდებოდა, ბილიკები ფერადი ქვებით მოკირწყლული, უკანა ეზოში კი აუცილებლად იქნებოდა დუმფარებით დაფარული პატარა ტბორი...

მარტო სახლში, მონსტრთან ( სრულად)

_შენი დედაც სანტა !_ ვიყვირე გაცოფებულმა . ხელი დავავლე ჩემს აბრდღვიალებულ ნაძვის ხეს ქეჩოში, თითქოს ყველაფერი მისი ბრალი იყო და სულ რიხირიხინით ჩავათრიე კიბეებზე. ფიქრებში ნაძვის ნაცვლად ბექას საყვარელს მივათრევდი ქოჩრით. სადარბაზოს კართან

სათამაშო (სრულად)

თქვენც გესიზმრებათ ხოლმე კოშმარები? ალბათ ერთხელ მაინც ყველას გინახავთ კოშმარი. მაგრამ მე ხშირად ვხედავ, სულ ერთსა და იმავეს.: რომ ცხელა საოცრად ცხელა. შუადღის პირდაპირი მზე კანს მწვავს. ვერც ვერსად დავემალები. ჩემი სახლის ორ ნაბიჯიან აივანზე

DEJA VU - დეჟავიუ (სრულად)

ახალი წელი ახალი შანსია, დაიწყო რაღაც ახალი და კარგი.... ხშირად გქონია ალბათ დეჟავიუს შეგრძნება, რომ ეს სადღაც ერთხელ უკვე მოხდა, რომ ეს განცდები და გრძნობები ერთხელ უკვე გამოიარე... უკვე იგრძენი ვენებში მოწოლილი სწრაფი სისხლის ნაკადი.

ვარსკვლავები არ ვარდებიან, ისინი კაშკაშებენ (სრულად)

კავკასიონი დღემდე გაჰკივის ცას მიუწვდომელ ჰანგებს. იგი ქარებს ატანს ჩვენსკენ მითებს. ატანს მაგრამ ვინ უსმენს? რად გინდა?

შემთხვევით ( სრულად )

იწვა გაუნძრევლად ნესტიან ასფალტზე მთვარის შუქით და მბჟუტავი ლამპიონებით განათბულ ჩიხში, უმეტყველო მზერით შეჰყურებდა ძველისძველი შენობების სახურავებს შორის საცოდავად გამოჩრილ ცის ნაგლეჯს, მარჯვენა ხელი ფერდზე სისხლმდინარ ჭრილობაზე ედო, მარცხენა ხელში