ბიჭი ლურჯი ხელთათმანებით (სრულად)

ის ღამე ძლივს გათენდა. იმედს უიმედობა ცვლიდა და პირიქით. ისხდნენ მოსაცდელში და ელოდნენ. თამოს თათულის ხელი ეკავა და შიგადაშიგ ხელის გულზე კოცნიდა. გამთენიისას თბილისშიც გათოვდა. საავადმყოფოს უზარმაზარი ფანჯრიდან ჯადოსნურად ანათებდა თოვლის სითეთრე.

მაცდური ( სრულად )

- კომპლექსები? როგორ შეიძლებოდა მის გვერდით კომპლექსებს არ შევეწუხებინე, ორმოცდაოთხი წლის ვხდებოდი ის კი ოცდაერთი წლისაც არ იყო...

გაელვება ( სრულად )

- მერე საშინელი ტკივილი ვიგრძენი ყელში, გაოცებული მოვშორდი, დავინახე ცერა თითით როგორ მოიწმინდა ტუჩის კუთხეში შერჩენილი სისხლი და როგორ გამიღიმა სატანურად...

აბსტრაქტული კომედია 18+ (სრულად)

-ქალაქში მოქმედებს სერიული მკვლელი. სამივე მკვლელობა ჩადენილია ეშმაკური და არატრადიციული ხერხით, ამიტომაც მათ შორის კავშირის დანახვა ძნელია. თუმცა დანიელის თეორიით სერიული მკვლელს თანამზრახველები ყავს, რომელთაგან ერთს უკვე მიაგნო.

უკანასკნელი მზე (სრულად)

-თქვენ ხართ ვარსკვლავი მარიამ! ყველა ცისა და მიწის.. დღისა და ღამის.. ორი რწმენის ერთი სიდიადე და, მთავარი ძალა..

სიმართლე თუ მოქმედება ( სრულად )

- ვაჭრობის საგნის განცდები, გრძნობები და სურვილები არავის აინტერესებდა, საბოლოოდ ყველა მიიღებდა იმას რაც სურდა, მისი მშობლები ფულს და მდიდრულ ცხოვრებას, ლადო მის სხეულს, ანა კი...

იმერული ოდა (სრულად)

-არიქა,გოგია,ადექი,გათენდა!-ექვსი ძლივს იყო შესრულებული,ზაფხულის გამთენიისხანს თავშალწაკრული მაყვალა რომ დაადგა თავს 75 წელს მიტანებულ მეუღლეს. სულ თეთრად გაათენა ღამე და კრულვას ატანადა ყოველ ამოსუნთქვას ქმრისას,ნერვებმოშლილი,რა აძინებსო.

კუპიდონი (სრულად)

ეს ისტორია არის თავიდან ბოლომდე ავტობიოგრაფიული, ნაწარმოებში ასახული მოვლენები პირადად გადამხდა თავს. ის განცდები და ემოციები რაც თქვენამდე მოვიტანე. მადლობას მოგიხდით თუ მოგეწონებათ

ყველაფერი თავდაყირა (სრულად)

N1 - დიმიტრი რომანოვი. რუსი. 58 წლის. ყოფილი პროფესორი. დაოჯახებული. ჰყავს ცოლი - ნადია, შვილები - ივანე და ალექსეი. ამაყობს თავისი არისტოკრატული გვარით. საქართველოში ცხოვრობს 1996 წლიდან.

სტოკჰოლმის სინდრომი, არ უნდა გამეშვი (სრულად)

_არ უნდა გამეშვი!_ ვურტყამდი მუჭებს საავადმყოფოს კედლებს და ხმამაღლა ვეძახდი, მაგრამ იმედგადაწურულ ძახილზე ხმას არავინ მცემდა. არც ჩემი ღმერთი და არც ჩემი ადამიანი!