სამი ფიფქი (სრულად)

7 მარტი იყო.. თბილისის ქუჩებში ჯერ კიდევ ციოდა. ლამპიონები ჯერაც ანათებდნენ ბნელ ქუჩებში. ხალხი მასიურად მოძრაობდა. არცერთი არ არღვევდა რითმს. ჩემთვის უცნობ ქუჩაზე შევუხვიე და ტელეფონის შუქით გავიკვლიე გზა. რამდენ საიდუმლოს ინახავს

ზღვითურთ [სრულად 2]

– რა მოხდა? - მკითხა.– არა, ეს არ შეიძლება. - წავიბურტყუნე. წვიმა გაძლიერებულიყო. – რა, რომ გაკოცე? - ჩაეღიმა. – არა, შენ არ უნდა შეგყვარებოდი, არ უნდა გიყვარდე. - ხმა გამებზარა. სახე დაუსერიოზულდა. წამოდგა და მომიახლოვდა.

მე – ღმერთი (სრულად)

გამარჯობა... მე გესალმები პირადად შენ, და არა რომელიმე სხვა მკითხველს. ამჯერად სხვები არც არსებობენ. ვარსებობთ მხოლოდ მე, და შენ. შენ ამას გრძნობ?! გრძნობ, როგორი შემაძრწუნებელია მარტოობის შეგრძნება?! გესმის, ადამიანებისგან მოწყვეტილი სივრცის

ღირსების საფასური ( სრულად )

_ თქვენ კი ქალბატონო სჯობს აგრონომიის წიგნს ჩაუჯდეთ და კარგად ისწავლოთ,რადგან ხვალიდან პრაქტიკული მეცადინეობა დაგეწყებათ. _ შენთვის შეინახე ბარიც,თოხიც და კალოშებიც_ ისიც ხმადაბლა კბილებში სცრიდა თითოეულ სიტყვას. _ რათქმაუნდა,აბა ჩემი შენ რას

ქაღალდის თვითმფრინავი (სრულად)

ის ქაღალდი ყველაზე მახინჯი რამაა ამ ქვეყნად ,მისგან ხომ ვერც ნავს გააკეთებ და ვერც თვითმფრინავს .ქაღალდს ორი დანიშნულება აქვს ,მასზე ან უნდა წერო ან მისგან თვითმფრინავები უნდა აკეთო .

ზღვითურთ [ სრულად 1 ]

- რა მოგწერათ? - ვიკითხე, თუმცა ყველაზე ნაკლებად ეგ მადარდებდა. – არ გაგვიხსნია. - ჩამწყდარი ხმით მითხრა კატერინამ და თვალი გამისწორა. - შენ გეძღვნება. დააწერა, რომ შენ გარდა არავის უნდა წაეკითხა. - მითხრა და წერილი მომაწოდა. ცრემლები ვეღარ შეიკავა

კანონს მიღმა (სრულად)

ხოლო, როდესაც ზურგით შემობრუნდა ჩემკენ, სუნთქვა შემეკრა, რადგან პირველად ვხედავდი მის ფართე ზურგზე ფერად ტატუს. ეს არ იყო ჩეულებრივ ტატუ-სალონში გაკეთებული იაფფასიანი იეროგლიფები ან უნიჭოდ დახატული მგლის თავი. ეს იყო ირეძუმი, ნამდვილი ხელოვნება.

ცუდი დასაწყისი (სრულად)

ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ, არც ძალიან ლამაზი და არც მახინჯი. გააჩნია, ვისთვის როგორ. კეთილ ადამიანებს მზეთუნახავად მივაჩნივარ, შურიანებს _ უშნოდ, ნაკლებად შურიანებისთვის კი «ისე რა» ვარ. რამდენიმე საათში თვრამეტი წლის ვხდები, მაქვს ჩალისფერი თმა და

ნახევარი წუთი (სრულად)

-გახსოვს რამე? -ისე რა.. -ტკივილი გახსოვს? -ტკივილი მახსოვს.. კიდევ დარტყმა მახსოვს.. ძლიერი და მეტი აღარაფერი.. -საავადმყოფო? -საავადმყოფოში რომ მიმიყვანეს.. უკვე აღარ ვსუნთქავდი..

მთვარის შუქი (სრულად)

– რა ხდება? გამიშვი! – ხმაზე დამეტყო რომ ავნერვიულდი. – გაგიშვებ, მაგრამ მანამდე... – ჩემკენ გადმოიხარა და ტუჩები ბაგეებზე მომაკრო. გაბრაზებამ თხემით ტერფამდე დამიარა. მიუხედავად იმისა რომ საშინლად მესიამოვნა, ეს არაფერს ცვლიდა. ჩემი ხელი თავისით