ლივია (სრულად)

სკოლისკენ მივდივარ. ყველას სადღაც ეჩქარება. მალე გზას გადავუხვიე და სკოლის ეზოში შევედი. კლასში ასვლას ვაპირებდი როდესაც ერთი ბიჭი დავინახე. აქამდე არასდროს მინახავს და არასდროს მომწონებია მაგრამ ახლა არ ვიცი.

მირა (სრულად)

გულზე ხელები გადავიჯვარედინე და გამომცდლად შევხედე. მშვენივრად ხვდებოდა რასაც ვეკითხებოდი. იცოდა რომ გაგიჟებამდე მინდოდა გამეგო რამე გრძნობა ჰქონდა თუ არა სხვის მიმართ. იცოდა რომ ჭკუიდან გადავყავდი მის თავისუფლებას. თავზარს მცემდა იმის გაცნობიერება

ისევ იქ, ისევ იმ დროს (სრულად)

გვიან, ძალიან გვიან დაინახა პირველმა კარებთან მდგარი წერეთელი და ტუჩებზე ოდნავ შესამჩნევმა ღიმილმა გადაურბინა... თვალები სამჯერ მაგრად დააჭირა ერთმანეთს და წავიდა.... მხოლოდ დათუნა მიხვდა მის ამ ჟესტს... მხოლოდ დათუნამ გაშიფრა თავიდან-ბოლომდე

მესაკუთრე ჩოფლიანი! [სრულად]

წინ ჩემზე ერთი თავით მაღალი ქალი მიმიძღვის. მაღალიც მხოლოდ იმიტომაა, რომ მაღლებზეა შემოსკუპებული. ვერ ვიტყვი რომ მოკლე კაბა აცვია, მაგრამ უკან იმხელაზეა შეხსნილი ნაკლებად ითქმის კაბა თუა. დეკოლტეზე ხომ საუბარი ზედმეტია, ამოყრილი აქვს ორი დიდი

სიყვარული სიცოცხლის ფასად *სრულად*

რა გინდა თქვა ამით? გეგას ვერანაირად ვერ დავტოვებთ საქმის გარეთ, მან საჭიროზე მეტი იცის..-წარმოთქვა კაცმა დაძაბული ხმით და მაგიდის თავში მჯდომსს ძლივს განათებულ სახეზე დააკვირდა.-და ვინ თქვა რომ ის უბრალოდ საქმიდან გავა

დასასრულის დასაწყისი (სრულად)

ძალიან დიდი ბოდიში.ახლა სრულიად შემთხვევით,როცა რაღაც ჩემს მოთხრობას ვეძებდი,შევნიშნე,რომ ეს მოთხრობა მაშინ ბოლომდე არ დამიდია(სხვა ფაილში მქონია თურმე სრულად),ალბათ გამოცების ბრალია.ასეთი არეული და დაბნეული რომ ვარ,დიდი ბოდიში. მალე დავასრულებ ამ

დაგასწარი (სრულად)

მართალია სულ რაღაც 20 წლის არის თუმცა სკოლის დამთავრების შემდეგ იმდენად დიდი ქონდა სურვილი სასწრაფოდ პოლიციის აკადემიაში ჩააბარა და ახლა უკვე მის ქვეყანას ემსახურება, ჰო სურვილიც დიდი ქონდა და მისდა სასიკეთოდ ამ სფეროში ახლობლებიც თორემ არამგონია

სიყვარულის ანგელოზები ( სრულად )

დავფიქრებულვარ, როდის დაიწყო ჩვენი ცხოვრების ისტორიის ერთი გზა, მაგრამ არ მახსოვს, ვერ ვიხსენებ. სულ პატარა ვიყავი სოფელში ბებიას რომ წამიყვანეს ზაფხულის გასატარებლად. ერთ დღეს ბავშებთან ერთად ვთამაშობდი და ბიჭებმა გადაწყვიტეს ვირი მოეპარათ და

ყველაფერს აქვს დასასრული (სრულად)

„ბოლოჯერ შევხედავ“-ისევ უაზრო ილუზია და ბავშვური პირველი სიყვარული მახსენდება,თუმცა უკან აღარ ვიხედები.. მივდივარ მწვანე სევდიან მზერასთან,ვეხვევი,მაგრამ ვერაფერს ვეუბნები,არ შემიძლია..ვერ ვეტყვი,გაუძლე,ყველაფერი კარგად იქნება-მეთქი,რადგან ამის

წითელი ქაოსი (სრულად)

თავს თანხმობის ნიშნად ვუქნევ და ვერც კი ვხვდები, ამას რატომ ვაკეთებ. მე ხომ მის გარეშე არ ვარსებობ? მიღიმის და ჩემივე კითხვის პასუხს ვხვდები. „მის თხოვნას ვასრულებ“ რომ მთხოვოს ახლავე გადავეშვები მდინარე „ვერაში“. მის თვალწინ წამოვეცმები სარზე...