Sous-chef de cuisine (სრულად)

-ყველაფერი აქედან დაიწყო ნატალი!-მის ძლიერ მკლავებში მომიმწყვდია და ტუჩებზე ალერსიანი,ცხელი,ვნებით სავსე ამბორი დამიტოვა.-სულ მალე,ნატალი ლიჩელის ფაფუკ,საოცრად ჰაეროვან, მაღალსა და თვალწარმტაც დესერტს "ჩიზქეიქში" მოვამზადებთ!

უკარება ლამაზმანი {სრულად}

4-5 წლის ვიყავი როდესაც თავს ძალიან ცუდი ისტორია დამეცა და სიყვარულისადმი ჩემი რწმენაც გაქრა 14 წელი 14 ტანჯვული წელი გავიდა იმ დღის შემდეგ როდესაც ჩემი მშობლები დავკარგე დედა და მამა დავრჩით მხოლოდ მე და ჩემი პატარა დაიკო ნინი ჩემი მშობლები

კიარა (სრულად)

- ასეთ ფერებს, გათენებისას რომ ვხედავთ, ფეთქებად ფერებს ვეძახი. ხალხის ფიქრებს აფეთქებენ, ანადგურებენ. მათი სხივებით ივსებ მარტოობას, თუნდაც ერთადერთი ადამიანი იყო უსიცოცხლო ნაპირზე, კიარა. ახლა დააკვირდი, როგორ მშვიდად აზვირთდა ტალღა, თითქოს

აბრეშუმის თავშალი (სრულად)

სიჩუმიდან ხმებამდე მომნუსხველობა კვლავ დროს იხელთებდა ამჯერად გრილ სიოს ჩაეხლართებოდა და მის კაბას დაუწყებდა თამაშს ამას იმის ნიშნად მივიღებდი რომ ამინდიც კი დამცინოდა თითქოს ჩემს მკლავებს აჯავრებდა რომ მე მსგავსად მოქცევას ვეღარასდროს შევძლებდი

ნახევარი სიყვარული (სრულად)

-ლიზა.- გაიგონა თუ არა ბოხი ხმა მთელს სხეულში ჟრუანტელმა დაუარა. ნელ-ნელა შეტრიალდა მისკენ და ცრემლჩამდგარი მწვანე ირისები შეანათა მასზე მაღალ სხეულს. ბიჭი ხელებგაშლილი იდგა და ელოდებოდა როდის ჩაეხუტებოდა მონატრებულ მეგობარს. ლიზამაც არც აცია არც

სიყვარული გამოძახებით (სრულად)

ფეხით მიუყვებოდნენ ქუჩას, გარშემო არავინ იყო და ყველაფერი ზედმეტად ლამაზი ჩანდა. აბრჭყვიალებული ქუჩები და საიდანღაც, მსუბუქად მოტანილი სიო, ნაზად არხევდა გოგონას კაბას. იყო მომენტი, რომელიც წესით არ უნდა დასრულებულიყო, თუმცა მაინც ყველაფერი სრულდება.

ანომალია (თავი 2 სრულად)

წელიწადის დროებიდან დოლორესს ყველაზე მეტად ზაფხული უყვარდა იმიტომ, რომ ამ პერიოდში მზე უხვად გასცემდა თავის სინათლეს და მცხუნვარედ ანათებდა; იმიტომ, რომ ამ პერიოდში უბანი სადაც ცხოვრობდა ცარიელდებოდა, რადგან ყველა დასასვენებლად მიდიოდა სადღაც მას კი

როცა წახვედი (სრულად)

- ელენა - აღმოხდა შაკოს. მისი ტუჩები დაუნდობლად დამეძგერდნენ და სახის ყველა უჯრედი ხელთ იგდეს. - უშენოდ მოვკვდები - მეჩურჩულებოდა ყველაზე საამური ხმა. ეს ზუსტად ის იყო, რაც აქამდე მჭირდებოდა: ბრაზგამოცლილი, გულწრფელი, გრძნობებით აღსავსე და წმინდა

ყვითელი ავტობუსი (სრულად)

ოხ, როგორ შემცივდა. საყელოს ბოლოებს ყელისაკენ ვქაჩავ და მზერა შენობებს შორის ჩაპრესილი ნისლისკენ გადამაქვს. ვიღაცის ფანჯრიდან შუქი მოსჩანს. ეგოისტურად მსიამოვნებს, რომ მარტო მე არ ვარ წასასვლელი სადღაც, ასე დილით და სახელოებს გაცრეცილი თითებისკენ

გრძელი, წითელი ძაფები (პირველი კარი) სრულად

"- ისევ დამჭირდი... - საქმეც მაგაშია... შენ მე ისევ დაგჭირდი, ედი.- ძნელად წარმოსათქმელი სიტყვები საბოლოოდ ამოილუღლუღა, მათიმ და მზის სხივებთან ერთად დასავლეთისკენ გაქრა."