უკანასკნელი ამბორი +18 (თავი 3)

"თურმე მართლაც ასე ყოფილა... უეცრად გამოჩენილი ადამიანები უფრო მეტ კვალს ტოვებენ შენში, ვიდრე სხვა პიროვნებები, რომლებთანაც ბავშვობის წარუშლელი მოგონებები გაკავშირებს. ეს ფაქტი შესაძლოა იმით გამოვააშკარავოთ, რომ ახლადგაცნობილ პიროვნებასთან

ჟეჟბაჟოს და ჟოჟობიკოს ქრონიკებიდან /სრულად/

- ეკეს ფერი თვალები რომ აქვს. - გოგო, კილომეტრში თვალის ფერის დანახვა შენ შეგიძლია, მე არა. -7 მაქვს და რიჟა კატა ჩებურეკი მგონია, შესაჭმელად დავდევ. - კალანდია, გადი სტუდიიდან!

უკანასკნელი ამბორი +18 (თავი 1)

" თითოეულ ადამიანში სახლობს დემონი, მთავარია შენში იგი გააღვიძო... ზოგჯერ ისინი არასასიამოვნო მომენტში გვატყდებიან თავს და უმეტესწილად კი სრულიად ნაცარტუტად აქცევენ ჩვენს ყოველდღიურ ყოფას."

თეოდოსია პირველი ნაწილი- სამეფო /სრულად/

" მზის სხივებში ჩამალული ოცნებები ყოველთვის ცხადი ხდება, რადგან მათ სითბო კვებავს ადამიანურ სულის წამოძახილს. მისი მზერა ცივია. შეხება კი ძალიან თბილი. სამზარეულოს შუაგულში ახალგაზრდა, წითურთმიანი ქალი ფუსფუსებს, რომელსაც თავის მეტყველ სახეზე

გაუჩინარებული (სრულად)

- გეგი, ჩემი გვარი დაგავიწყდა? - ჯაფარიძე, თუ სწორად მახსოვს. - ჯაფარიძე უნდა გააცნო ოჯახს? - ოჯახსაც გავაცნობ და მთელ სამყაროს. ხო უნდა იცოდნენ, რომ თორნიკეს შვილი დავკერე და ყველაზე მაგარი ვარ ჯიშში.

შეხვედრა. (სრულად)

არასდროს ვყოფილვარ თაყვანისმცემლებით განებივრებული გოგონა. არც ბევრი მეგობარი მყოლია. ყველას მოსწონდა ჩემი განსხვავებული აზროვნება, ის თუ როგორ ვსაუბრობდი, რა მომწონდა, რა მიზნები მქონდა,შეეძლოთ საათობით მჯდარიყვნენ და ესმინათ ჩემთვის, მაგრამ მხოლოდ

გაზაფხულები +18 (სრულად)

ძალიან ნელა მიახლოვდება და თავისი ტუჩებით ჩემს ტუჩებს ეხება. სხეული მეჭიმება, მაგრამ მალევე ვდუნდები, თითქოს ფეხებში ძალა მეცლება. რაღაცნაირი, სრულიად უცხო და ძალიან სასიამოვნო მუხტი მივლის, სხეულის ყველა ნაწილში ვგრძნობ მას. კოცნა თითქოს საუკუნედ

ჯაშუში. (სრულად)

მეტი აღარ შემეძლო. მთელი ძალით შემოვხვიე ხელები და საპასუხო ჩახუტებას დაველოდე. მანაც არ დააყოვნა და ისე მიმიხუტა მთელი სხეული ამტკივდა. -შენთვისვე აჯობებს სიზმარი არ იყო. -საშინლად დაბოხებული ხმით მითხრა და მის სხეულზე ამაკრა.

თეოდოსია (თავი 4)

"- ჩემს ვაჟკაცობას შეურაცხყოფას ნუ მიაყენებთ. ისეთი სულმდაბარი არ ვარ, რომ მარტოხელა ქალით ვისარგებლო და სარეცელი გავინაწილო! უმჯობესი იქნება თუ დაუკვირდებით, ბატონო სიტყვებს.- ანთებული თვალებით, მაგრამ ამავდროულად გაწონასწორებული ტონით მიუგო სემმა

ბაბუაწვერას სინდრომი

"ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ თითქოს ეშმაკებმა მომავალი ამიკრძალეს. სულის კედლებზე აბსტრაქტულ ნამუშევრებს ქმნიდნენ და შიგადაშიგ, რაღაც რიტუალის მაგვარად ჰღაღადებდნენ. ნუგეშის გრძნობა კი სადღაც ბნელ კუთხეშია მიგდებული, რომელსაც უკვე აღარავინ აქცევს