გაუჩინარებული (სრულად)

- გეგი, ჩემი გვარი დაგავიწყდა? - ჯაფარიძე, თუ სწორად მახსოვს. - ჯაფარიძე უნდა გააცნო ოჯახს? - ოჯახსაც გავაცნობ და მთელ სამყაროს. ხო უნდა იცოდნენ, რომ თორნიკეს შვილი დავკერე და ყველაზე მაგარი ვარ ჯიშში.

შეხვედრა. (სრულად)

არასდროს ვყოფილვარ თაყვანისმცემლებით განებივრებული გოგონა. არც ბევრი მეგობარი მყოლია. ყველას მოსწონდა ჩემი განსხვავებული აზროვნება, ის თუ როგორ ვსაუბრობდი, რა მომწონდა, რა მიზნები მქონდა,შეეძლოთ საათობით მჯდარიყვნენ და ესმინათ ჩემთვის, მაგრამ მხოლოდ

გაზაფხულები +18 (სრულად)

ძალიან ნელა მიახლოვდება და თავისი ტუჩებით ჩემს ტუჩებს ეხება. სხეული მეჭიმება, მაგრამ მალევე ვდუნდები, თითქოს ფეხებში ძალა მეცლება. რაღაცნაირი, სრულიად უცხო და ძალიან სასიამოვნო მუხტი მივლის, სხეულის ყველა ნაწილში ვგრძნობ მას. კოცნა თითქოს საუკუნედ

ჯაშუში. (სრულად)

მეტი აღარ შემეძლო. მთელი ძალით შემოვხვიე ხელები და საპასუხო ჩახუტებას დაველოდე. მანაც არ დააყოვნა და ისე მიმიხუტა მთელი სხეული ამტკივდა. -შენთვისვე აჯობებს სიზმარი არ იყო. -საშინლად დაბოხებული ხმით მითხრა და მის სხეულზე ამაკრა.

თეოდოსია (თავი 4)

"- ჩემს ვაჟკაცობას შეურაცხყოფას ნუ მიაყენებთ. ისეთი სულმდაბარი არ ვარ, რომ მარტოხელა ქალით ვისარგებლო და სარეცელი გავინაწილო! უმჯობესი იქნება თუ დაუკვირდებით, ბატონო სიტყვებს.- ანთებული თვალებით, მაგრამ ამავდროულად გაწონასწორებული ტონით მიუგო სემმა

ბაბუაწვერას სინდრომი

"ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ თითქოს ეშმაკებმა მომავალი ამიკრძალეს. სულის კედლებზე აბსტრაქტულ ნამუშევრებს ქმნიდნენ და შიგადაშიგ, რაღაც რიტუალის მაგვარად ჰღაღადებდნენ. ნუგეშის გრძნობა კი სადღაც ბნელ კუთხეშია მიგდებული, რომელსაც უკვე აღარავინ აქცევს

მეზობელი, ქმარი და საყვარელი (სრულად II)

უსასრულოდ არაფერი გრძელდება, ყველაფერი ოდესმე სრულდება ,მაგრამ როცა უღმერთოდ გიყვარს , როცა სუნთქვაც არ შეგიძლია მის გარეშე შეუძლებელის შეძლებ! მეზობელი, ქმარი, საყვარელი და უამრავი ელფერით სავსე ცხოვრება ...

თავდავიწყებით შემიყვარდი (სრულად)

- მადლობებს ასე არ ვიღებ. - ამბობს და მიცინის. ვერც კი წარმოიდგენთ როგორი საყვარელია. ხელით ლოყაზე მეფერება და ტუჩის კუთხეში ნაზ კოცნას მიტოვებს. - ახლა ხვდები როგორ ვიღებ მადლობებს? - ამბობს მაცდურად.

მტრედები (სრულად)

ყოველი წუთით ვრწმუნდებოდი რომ მან ჩემში ვიღაც სხვა პიროვნება მაპოვნინა,ისეთი რომლის შესახებაც თავადაც არ მქონდა წარმოდგენა.ახლა როცა ის აღარაა და მის მტრედებთან ერთად გაფრინდა,სწორედ ის ნოსტალგიური მოგონებები მაწუხებს, რომლებიც არასდროს

სიკვდილი გრძნობებს ვერ აქრობს...

„სიკვდილი ადამიანის უპირობო თანამგზავრია.“- ვუთხარი ერთხელ. მას კი ჩაიღიმა. - აღარ მინდა სიცოცხლე, წამიყვანე რა.- ვთხვოვე მას მთვარიან ღამით, როდესაც მეთიუ ჩემს ოთახში... ლოგინის გვერდით იდგა."