მე ვარ სიზმარი (სრულად)

ჩემი ხელები მოიქცია თავის ხელებში. დავხედე. სათუთად მეფერებოდა ჯერ კიდევ მთრთოლვარე თითებზე. ასე, მასთან ახლოს, მახლობლად მყოფი, ალბათ შეეძლო მთელი სამყაროს ბოროტებისგან დავეცავი, მაგრამ ჩემივე თავისგან უსაფრთხოდ ვერასოდეს დამიგულებდა.

სინანული სახელად წარსული (სრულად)

ზაფხულის ცხელი საღამო იდგა. თებეა მეგობრებს დაემშვიდობა, მაგრამ წასვლას ჯერ არ ჩქარობდა. ბარში შემორჩა და სმა განაგრძო. ცოტა ხნის წინ 30 წელი შეუსრულდა. იჯდა და ფიქრობდა, რამდენი სულელური გადაწყვეტილება ჰქონდა მიღებული.

დუდასფერი (სრულად)

მეგონა ჩემი მეხსიერების მუდმივობა არ მომცემდა შენი დავიწყების უფლებას, მაგრამ ისე გადავსხვაფერდი, ისე გადამავიწყდი, როგორც გალაკტიონის “მესაფლავე”-ში საფლავზე მისულ ნაზ გოგოსა და გულმხურვალე ბიჭს თავიანთი მტკივნეული “ნაწილები”.

მდევარი (სრულად)

მაისის დასასრულს თბილისი განსაკუთრებულად მომნუსხველია. ამინდი სასიამოვნო ექვილიბრიუმში დგება ადამიანების განწყობასთან, თითქოს ყველა და ყველაფერი ერთმანეთს აბალანსებს, გარეთ სასიამოვნოდ თბილა, ხეები ყვავილობენ და ისე აფრქვევენ ტკბილ და სასიამოვნო

თარსი გივი ( სრულად )

- უსიამოდ გამცრა სხეულში როცა წარმოვიდგინე როგორ უყურებდა ჩემი სასიმამრო ვიდეოს სადაც ჩანს რაღაც გაუკვეველი ნივთიერებით გაბრუებული და ადამიანის სახე დაკარგული როგორ ვეცეკვები ორ ნახევრად შიშველ სტრიპტიზიორს...

მერე რა ( სრულად )

- ასეთ მდგომარეობაშიც კი, ცრემლიანი თვალებით და გაფითრებული სახით, ისეთი მშვენიერი იყო ელა ტატო თვალს ვერ აშორებდა, თავს ვერაფერს უხერხებდა, სულსა და სხეულს მოდებულ უადგილო სურვილთან ცდილობდა გამკლავებას...

საფარი (სრულად)

ცხოვრებამ შენ ჯერ არ მოგცა იმის საშუალება,მთლიანად დაინახო რა ადამიანია ანდრო ყიფიანი.. როცა ამას შეხედავ, მხოლოდ მაშინ მიხვდები,ამწამს რას ვგულისხმობ.. ანდრო ცხოვრებისთვისაა გაჩენილი. უბრალოდ,ჯერ არ მიეცა საშუალება, ფრთები მთელ სიგრძეზე გაეშალა..

ხდება კი ოცნებები?! (სრულად)

რომელი საათია დედა?-ვკითხე ძილისგან დაბოხებული ხმით და გემრიელად დავამთქნარე. -უკვე ცხრის ნახევარია დე, წადი მოემზადე არ დაგაგვიანდეს... მაინც არ დამიჯერებ, მაგრამ იქნებ წამოხვიდე? მეცოდები ასეთი სამუშაოსთვის, თან ლექციებზეც ხომ ვიცი როგორ იღლები

სიდა (სრულად)

ისეთი უცხო იყო თბილისი, სიდას სუნთქვა შეეკრა. განათებულ ქალაქს, ბევრი ხალხითა და მაღალი შენობებით სავსეს, უნდობლად შეხედა. სოხუმში არც ამდენი ადამიანი და არც ამდენი მანქანა დაიარებოდა, მშვიდი და წყნარი იყო ხმაურიან დედაქალაქთან შედარებით. არც ზღვა

გზაჯვარედინი {სრულად}

აეროპორტთან კიდევ ერთხელ დადგა გზაჯვარედინზე სესილი ორჯონიკიძე, როდესაც გელოვანმა ხელი სთხოვა. -გახსოვს, გითხარი, გზაჯვარედინზე ვართთქო?-თვალები უბრჭყვიალებდა სანდროს. -ორივე მხარეს ერთად კი არა, ოთხივე მხარეს ჩემი ქალი ხარ! სულ, სულ ჩემი ხარ