ჩამჭიდე ხელი (სრულად)

-ნუ გაიტლიკე ენა შენ-დაბღვერილმა გავხედე პატარა მაიმუნს და პიჟამოს ზედა გადავაცვი -რატო გავიტლიკე? აბა ეს 9 საათზე დაძინება აღარ მინდა, დიდი ვარ უკვე-გამომიცხადა პატარა დამ და ხელები გულზე გადაიჯვარედინა -ადრე უნდა ავდგეთ, მეც ვიძინებ, რატომ ხარ

აკვანი (სრულად)

შტორმი იყო... ზღვის ტალღები ერთმანეთს მთელი ძალით ეხეთქებოდნენ, ამას დართული ხის ტოტების მტვრევის ხმა იმდენად საზარლად ჟღერდა... ზომიერი სარტყელისთვის დამახასიათებელი ამინდის გამწვავება, ქარი ისეთი ძალით და ტემპით ქროდა

სარკის წინ (სრულად)

ანტიკვარიატის მაღაზიაში მომუშავე ჩვეულებრივი გოგონა იყო. ფული ძალიან ჭირდებოდა და იქ დაიწყო მუშაობა. მხოლოდ 17 წლის იყო. 17წლის მართა. მამა არასდროს უნახავს. მან მართა და თამარი(დედამისი) მართას დაბადებამდე მიატოვა. მარტო ზრდიდა

სკოლა (სრულად)

ყველა სკოლას აქვს თავისი საშიში ისტორიები, ბევრი ლეგენდაც მომისმენია, თუმცა ერთი წუთითაც არ მჯეროდა არცერთი სიტყვის არასდროს. დედაჩემი სამ წლამდე მიყვებოდა ზღაპრებს და ტკბილად მეძინებოდა, თუმცა არც მაშინ მჯეროდა სიმართლე, რომ გითხრათ

"ირონიულ-თბილი" ურთიერთობა (სრულად)

-არ დავიძინოთ?-აშკარად ეძინებოდა წათეს-ღმერთო, დღეს მეუბნება ცოლად მოგიყვანეო, ვითომ პირველი ღამეა და ამან მეძინებაო, ეს ვინ შემომაპარეთ?-მაღლა ავიხედე და ისე ვლაპარაკობდი რაზეც ორივეს ხმამაღალი ხარხარი აგვიტყდა.საბოლოოდ ამ სიცილ-სიცილში ორივეს

მდინარის გოგონები (სრულად)

ლეგენდის თანახმად ამერიკის ერთ-ერთ პრესტიჟულ ფსიქიატრიულ საავაფმყოფოში, 17 წლის ელენა მკურნალობდა. გოგონა მეგობრული, მშვიდი და გაწონასწორებული იყო, ნუ ყოველშემთხვევაში მჯურნალიბის საჭიროების არანაირი საბაბი არ ეტყობოდა

ჩემთვის გაჩენილი-ნაწილი II (სრულად)

-გონებაშიც არ გაივლო ბავშვის მოშორება,თორემ ,მართუშკას გეფიცები,მთელი ცხოვრება ვერცერთს ვერ გვნახავ!

თუ იპოვი გზას (სრულად!)

მერიემი საშინლად გაწითლდა. ჩანთას ხელი დაავლო და თავქუდმოგლეჯილი გავარდა აუდიტორიიდან. მსგავსი რამ არასოდეს დამართნია. სკოლის პერიოდშიც კი არასოდეს დაუყენებიათ კუთხეში. მთელი კურსის წინაშე შერცხვა და ბოღმა ყელში მოაწვა.

მის მკლავებში (სრულად)

გავბედე, გავბედე და წამოვედი. მოვკიდე ჩემ ბარგს ხელი და გამოვუყევი გზას. თან ვფიქრობდი, ალბათ რომ არა ბავშვი ვერც ვერასდროს გავბედავდი ამას.

ამნეზია (სრულად)

არ მახსოვს... მხოლოდ ის ვიცი რომ ვსუნთქავ. ისივ კი არ ვიცი რისთვის,უბრალოდ ვსუნთქავ. რადმინდა ასეთი სიცოცხლე, თუ ყოველი წამი იშლება ჩემი მეხსიერებიდან. რომ მოვხუცდები(თუ მოვა ეს დრო)რა მექნება მოსაყოლი?ან ვის მოვუყვები