ასოციაცია (სრულად)

-ასოციაცია ვითამაშოთ რა,აი ანბანის მიხედვით.–ანანო მოულოდნელად ფეხზე დგება და,აღტაცებული გვიყურებს. ისეთი მთვრალია,ბარბაცებს და ისევ სავარძელს უბრუნდება. 7 იანვარია,შობა შემოგვათენდა და, დაყინულები ყველა ერთმანეთს ვეკვრით.

მარწყვის არომატით (სრულად)

_თავის თავს, ელაპარაკება თამო და ქუჩაში მძიმედ მიაბიჯებს. უნივერსიტეტში ეჩქარება და ყველანაირად ცდილობს სწრაფად იაროს... ჰმმ.. საშინლად დააბიჯებს ვაღიარებ, მაგრამ ესრომ ვინმემ უთხრას, ალბათ ჩაყლაპავს

მარადიული (სრულად)

- დე, მამა მოვა? - სამი წლის ვიყავი პირველად,რომ ვკითხე,მაგრამ მისი აცრემლებული თვალები,რომ დავინახე სათითაოდ დავუკოცნე თურმე ორივე. არც ეს მახსოვს ... დედა მიყვებოდა ხოლმე.

უბედურების ბედნიერი დასასრული (სრულად)

რა მოხდება როცა შენს მშვიდ ცხოვრებაში უეცრად უხეშად შემოიჭრებიან? სანდრა უბრალოდ გოგოა, რომელსაც მხოლოდ მეგობრები და ოჯახი აინტერესებს თუმცა არც ისეთი მარტივია იცხოვრო პრობლემების გარეშე

სახლი ვერაზე ( სრულად )

ადრე, ამ ადგილს ცარიელს ვერ ნახავდით, აქაურობა სავსე იყო ბავშვებით, თამაშობდნენ და მუდამ ჟრიამულებდნენ, სანამ, ერთ დღესაც უბედურებაარ დატრიალდა.. ზუსტად არავინ იცის რა მოხდა.. ამბობენ, რომ კაცმა მთელი თავის ოჯახი სასტიკად ამოხოცა და შემდეგ, თავი

ცოტა შეშლილები (სრულად)

ბარათის წაკითხვის შემდეგ ალბათ სურნელი ეცა კვლავ სუნამოსი, ცხვირთან მიიტანა და რამდენიმე წამი არ მოუშორებია. შემდეგ კი ღიმილით შევიდა სახლში. -იქნებ ბანალურად ეჩვენება ეს ყველაფერი და სულ არ მოქმედებს მასზე?-ჩურჩულებდა ქეთო

ზ ღ ვ ა რ ი (სრულად)

ნეინა,იცი?ხანდახან დრო ისე გარბის,რომ უკან შემობრუნებულს აღარაფერი გხვდება,მნიშვნელოვანი მოგონებებიც კი.ერთი თვე,ისე გავიდა,რომ უკან მოხედვა კი არა,უბრალოდ დღეებისთვის თვალის გადავლებაც ვერ მოვასწარი.

არარსებულის არსებობა (სრულად)

((ეს ისტორია ადრეც მედო, უბრალოდ ძველი აქოუნთის პაროლი დამავიწყდა და მინდა, რომ აქაციდოს <3)) -გეყოფა! უბრალოდ გაჩერდი -ვთქვი და ცრემლები წამომივიდა სამი წამალი ზედიზედ დავლიე და უკან გახედვისას ის იქ აღარ დამხვდა... სახლში მისვლისას დედას

თუ იპოვი გზას (ნაწილი პირველი სრულად)

მიყვარხარ, მერიემ, ვერ გავძლებ უშენოდ. გოგოს არ უპასუხია, მისკენ შებრუნდა და მაგრად მოეხვია. თავადაც ეშინოდა, ოდესმე ეს ყველაფერი არ დასრულებულიყო.

კონსტანტინოპოლი (სრულად)

საღამოს ფერი ედო გარემოს, ყველაფერი სიმშვიდეში ჩაძირულიყო. მზის ბოლო სხივებს ეთხოვებოდა მოყინულ მთებზე აღმართული, მუხის ხე. შუაღამემდე გაწვიმებას არ აპირებდა, გზის მშვიდად გაგრძელება შეეძლო.