დახურულ კარს მიღმა {სრულად}

- რა კარგ ფორმაში ხარ,გოგა! - აღტაცებას ვერ მალავს თვალებაცრემლებული დედა. ბიჭის ბანკეტი აქვს და ისე უხარია,რომ თავადაც პატარად წარმოუდგენია თავი. მთელი განვლილი ცხოვრება თვალწინ გაურბის და ეღიმება. გოგა ძლიერად ეხუტება დედას და ლოყაზე კოცნის. მის

ტანგოს ეფექტი (სრულად)

ნელი ნაბიჯებით,ქალური,ნაზი მიმოხრით მიაბიჯებდა მთვარით განათებულ ქუჩაში და ფიქრობდა ყველანაირ ამაოებაზე...სტკიოდა,როგორ გახადა ცხოვრებამ გამოუსწორებელი ნიჰილისტი და როგორ შეაჩვია სიმარტოვეს.კაბის გრძელი კალთები მოხდენილად ეშვებოდა მის ლამაზ

ლილიანი (სრულად)

ამთავრებ, მაგრამ ამაყად თავაწეული მოტყუებული რჩები, რადგან გულს ჯერ არ დაუსრულებია. მიუხედავად წინააღმდეგობისა, სადღაც მაინც შეარყევს შენს თავდეჯერებულობას, იპოვის სუსტ წერტილს, მოახერხებს და ფიქრებით ჩაგითრევს თავისთან. სწორედ მაშინ იწყება სასჯელი.

სულის ძახილი [სრულად]

ვუსმენ სევდიან მუსიკებს, რომლებმაც წესით უნდა ამატიროს, მაგრამ არა. არანაირი შეგრძნება არ გამაჩნია გარდა სიცარიელისა, რომელიც იმდენად ღრმაა, რომ თავად ვიძირები მასში. ეს უგრძნობლობა სულს მიყინავს და მოსიარულე გვამად მაქცევს.

ვითომ საინტერესო ცხოვრება (სრულად)

ცხოვრება... ეს ის პერიოდია, როდესაც ადამიანი უამრავ გრძნობას განიცდის. ბავშობაში ყველას სჯერა, რომ ცხოვრება ყოველთვის მშვენიერია, მაგრამ როდესაც ვარდისფერ სათვალეს იხსნის, ნელ-ნელა ყველაფერი უარესობისკენ მიდის და ყველაფერი უცნაური ხდება.

შენნაირი არავინ არის [სრულად]

როცა უმწეოა ფიქრი.. გული დაჭრილივით ბორგავს.. უცებ მოდიხარ და ირგვლივ.. მზე და გაზაფხული მოგყავს..

ვითომ საინტერესო ცხოვრება (თავი II, სრულად)

-ჰაჰ, იცი რა სასაცილო ხარ, როდესაც წითლდები? ხშირად გეტყვი ხოლმე კომპლიმენტებს.-იცინოდა და ჩემს რეაქციას აკვირდებოდა. -ბატონო გიორგი, შენი წყალობით ბროწეულსაც კი დავემსგავსე. -ცხვირი ავიბზუე.

ვითომ საინტერესო ცხოვრება (თავი I, სრულად)

არის დრო როდესაც ვარდისფერ ფერებში ხედავ ყველაფერს, არ შეგიძლია გაიაზრო რაიმე პრობლემა, მაგრამ ამ პრობლემას შენებურად უდგები. სიმართლე რომ ვთქვა, ჯერ კიდევ ვარდისფერი სათვალე მიკეთია. თუ საზოგადოებაში ვარ და რაიმე პრობლემას შევიტყობ, ჩემი

წითურებს თოვლი უხდება (სრულად)

*** თოვლით დაფარულ ქუჩაში იდგა,ციდან ფარფატით წამოსული მოცეკვავე ფიფქები იპყრობდნენ არემარეს.ზოგი,მის წითელ თმაზე კალათდებოდა,შემდეგ კი,წამში იქცეოდა წყლის წვეთად და ასველებდა.

კვლავ სიცოცხლე მინდა (სრულად)

ბურუსია, გარშემო ისეთი სიბნელე და სიცივეა ვკანკალებ. რაღაც ხმა წინ წასვლას მაძალებს, თუმცა მეც ძალიან მინდა გავიგო რა ხდება იქ. მარადიულ სიჩუმეს მხოლოდ ფოთლების მტვრევის ხმა არღვევს რომელსაც ფეხს მე ვაბიჯებ, სადღაც შორიდან მხიარული კისკისი მესმის,