სულის ადამიანები [7]

მაინც მეშინოდა რაღაცის. ისინი გამიგებენ, ვინც ჩემსავით სწრაფად იცხოვრა, ვინც ყველაფერი ნახა ცხოვრებაში, ვინც ფრთები დაუხატა თავის სიყვარულს, ვინც ცაშიც იფრინა და მიწაზეც მტკივნეულად დაენარცხა, ვინც ღმერთი თავად შექმნა და ბოლოს სალოცავიც კი აღარაფერი

სულის ადამიანები [6]

რანაირად ვივიწყებთ ადამიანები ერთმანეთს ასე?მართლა ტანსაცმელივით ვირგებთ? მერე ვიხდით, ვცვლით და ა.შ?და თუ ავიკვიატეთ, მერე? ალბათ მერე ჩნდება ეს აუვსებელი სიცარიელე.არ დაურეკავს, არც მოუწერია, არც მოსულა.

სულის ადამიანები [5]

ვუყურებდი თვალებში და არ მჯეროდა, რომ ჩემს ყველაზე დიდ და გულწრფელ ოცნებებს ვხედავდი მათში, კალაპოტში მოქცეულს. მტკიოდა, მტკიოდა ყველაფერი. სხეული, სული, ადამიანობა, ლუკას წასვლა და ჩემ წინ მდგარი ბიჭის ტკივილი მტკიოდა.

სულის ადამიანები [4]

ზურგიდან მომიარა, ხელი მუცელზე შემომხვია და მთელი ძალით ამაკრა მის სხეულს.ისევ ეს შეგრძნება - ელექტროდენები მთელს სხეულში. ტუჩები ყურთან მომიტანა და ჩამჩურჩულა.- ე.ი, მხოლოდ მეგობრები, არა?მისკენ შევტრიალდი და თვალებში

სულის ადამიანები [3]

ყველაზე ცუდი სიცარიელის შეგრძნებაა, დილას პირველ გრძნობად რომ მოდის და ახლად თვალგახელილს უცებ რომ შეგახსენებს მომავალი დღის უაზრობას.რა გინდა რომ ქნა?მეგობრები ნახო? წერო? იკითხო? მუსიკას უსმინო? ეს ყველაფერი ხომ მეასედითაც

სულის ადამიანები [2]

ესეც მეორე, საცდელი თავი. კომენტარებში დააფიქსირეთ თქვენი აზრი, მჭირდება კრიტიკა ნამდვილად. მადლობა ვინც კითხულობს და ელოდება! ვეცდები იმედი არ გაგიცრუოთ.

სულის ადამიანები [1]

ხომ არსებობენ “შენი” ადამიანები. შეხვდები და გრძნობ, სული იპოვე. სულის ადამიანი ქვია ასეთს. მიდის და გრძნობ, შენი რაღაც ნაწილი მიყვება. იცი, კიდევ ნახავ, მაგრამ იმ წუთას ხომ მიდის. იმ წუთას ხომ პარავს შენს ცისარტყელას რომელიღაც ფერს. გჭამს სურვილი,

სულის ტკივილამდე მენტრები.

მეგონა დაგივიწყე მეგონა დაგმარხე წარსულში მეგონა სამუდამოდ ამოგშალე გულიდან მაგრამ არა!შევცდი.განა არ ვიცოდი რომ ასე არ იყო?!განა. არ ვიცოდი რომ ისევ მიყვარდი?!ვიცოდი მაგრამ არ მინდოდა ეს კიდევ მცოდნოდა.იცი როგორ მტკიოდა?!ძალიან მტკიოდა

ჩემი სულის ჰეროინი

გნატრობ...ბაგე მიშრება...მწყურიხარ....ისევ დამეწყო უშენოს "ლომკები" ჩემო, სულის ჰეროინო.

დაცემული სულის გამოძახილი ( თავი მე-3)

ტაქსიმ ჩემს სახლთან გააჩერა და მხოლოდ მაშინ გამახსენდა , რომ ამ ფეხით სახლის კარამდე ვერ მივაღწევდი-უკაცრავად, ფეხი ვიღრძე და შეგიძლიათ სახლამდე მისვლაში დამეხმაროთ?-კი შვილო , რა თქმა უნდა. დამელოდე, ახლავე მოვალ და გადმოსვლაში დაგეხმარები.