სულის გავლით #2

ლექციები დასრულდა და სახლში წავედი. შიგნით შესულს კაილი დივანზე მწოლიარე დამხვდა, მგონი ეძინა. თითის წვერებზე ავიწიე და ფრთხილად მივუახლოვდი, ზემოდან დავხედე, პატარა ბავშვს გავდა, სახე ახლოს

სულის გავლით #1 (საცდელი)

როგორ შეიძლება ერთმა დღემ შენს ცხოვრებაში ყველაფერი არიოს? როგორ შეიძლება ერთმა დღემ ცხოვრება სამუდამოდ დაგინგრიოს? მამაჩემმა დამირეკა და თავისთან დამიბარა სამსახურში, მეც მივედი, რაღაცის თქმას ცდილობდა მაგრამ სიტყვებს ერთმანეთს ვერ აბამდა. -

ტკივილი სულის სიღრმეში

დაღამდა და ვზივარ ბნელ კუთხეში და უცნაური ფიქრებით შეპრყორბილი ამ ტექსტს ვწერ, არ ვიცი რა მჭირს თითქოს დავიკარგე თითქოს გავიჭედე სივრცეში და გასველის ძიებაში ბევრი დრო გამეპარა, მაგრამ მთავარი ისა რომ შენ დაკარგე ის ვისაც ამდენი ხანი ვეძებდი და ასე

სულის ტკივილი

ბებერი ხის დამსკდარ ქერქზე ჯერ თეთრი პარკუჭი გაჩნდა, შემდეგ დაღამდა, გათენდა, იწვიმა და ,,პატარა საკნიდან“ ისეთი არნახული სილამაზე განთავისუფლა, რომ მისი თვით აფროდიტესაც კი შეშურდებოდა.

სულის სიმწარით

თვალებს ვერ ახელს, ცხელი წვეთები მთელ ტანს წვავს, ძალა გამოცლილი ხელები თვალებისკენ ნელი მოძრაობით მიაქვს და ლიმნის არომატით დამტკბარი ქაფის უსიამოვნო შეხების ჩახშობას ცდილობს, ხელებს ბთელ ტანზე ისმევს თითქოს ცდილობს ჩამოირეცხოს ცოდვები, სიბინძურე,

ჩემი სულის ტკივილი ხარ!

ჩემო სულის ტკივილო, ჩემო განუკურნებელო იარავ! რატომ გამიმეტე ასე? რატომ მიმატოვე? ჩვენს ოცნებებს რატომ უღალატე? რად გახდი ჩემი ტანჯვის მიზეზი? გამაგებინე რით დავიმსახურე? განა საკმარისად არ მიყვარდი?

დაკარგული სულის ნაწილი...

ფიცი დავდევი ჩვენი ერთობის სულის ნაწილიც ჩემი გიწოდე გაცნობის დღიდან მოყოლებული გიფრთხილდებოდი როგორც საუნჯეს...

სულის ტკივილი

სისხლი თვალებში,გულში ოცნება,სულში ტკივილი და მეგობრობის თვალში ისევ ღიმილი მწარე რეალობა,მწარე ცრემლი და მწარე ტკივილი ის დღე ჩემთვის მოგონობად მუდამ ქცეული

სულის ფსკერზე

სალათისფერი...ცისფერი...თეთრი... ჩემი საყვარელი სამი ფერი... ვდგავარ აივანზე და ვუყურებ ხეებს,ცას,მთებს...ოდნავი ნიავია და ვგრძნობ ჩემს სახესა და კანზე სიოს... ეზოში ჩავდივარ,ვსეირნობ...ხელით ვეხები ფოთლებს...ტოტებს...ასე

ვედრება სულის

ფიქრებს მივეჩვიე სათქმელი დამიგროვდა, მაგრამ გამოხატვა გულმა არ ინდომა... ჩუმად მეჩურჩულა აზრი არა აქვსო, მაინც ვერავინ შენ ვერ გაგიგებსო...