ტკბილი სამაგიერო (1)

-და რომ არა?-ცინიკური ღიმილით წამოდგა,იარაღიანი ხელი დაგაუტრიალა,იარაღი ააცალა და მეორე ხელზე მაგრად მოუჭირა თავისი ხელი.მერე ქალს დააკვირდა. ჩალისფერი თმები,დიდი შავი თვალები,პატარა ცხვირი და დიდი ტუჩები. როცა თვალებში ჩახედა,ვერ დაიჯერა რომ ეს ის

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [დასასრული]

კარისკენ წავედი. ვიფიქრე ლექსო და ლიზა მოვიდნენ-მეთქი, მაგრამ არა. კარი გამოვაღე და თვალებგაფართოებულმა, გაკვირვებულმა შევხედე დედაჩემს. სულ შეცვლილა. ერთი წლის განმავლობაში თითქოს ტრანსფორმირდა და სხვა გახდა. გამხდარიყო, თვალრბჩაცვენილი, სევდიანად

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [17]

- ვაიმეეე! რა მაგარიაა! ხააალხოოოოო, მეშველააა! - ვყვიროდი და სიხარულისგან აქეთ-იქით დავხტოდი. ელენე უკან დამსდევდა "ჩუმად ცოტა, ნელა კისერს მოიტეხ"-ს ძახილით. უეცრად კარი შემოანგრიეს და ლიზა შეგვრჩა ხელში. "არა, ამ გოგოს არაბუნებრივი ძალები აქვს!

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [16]

გზაში რამდენჯერმე დავიჭირე უტას ცივი მზერა და გულს მიკლავდა მის ლამაზ, დიდრონ, შავ თვალებში ჩადგმული სევდა. უსამართლობაა! არაფერი არ მომხდარა. არც მე და არც ის უნდა იტანჯებოდეს, მაგრამ მე ხომ ბედი არ მაქვს! ბავშვები სახლში დავტოვეთ. ყველა სევდიანად

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [15]

- არა! - ისტერიკულად წამოვიყვირე. - ის მოვიდა. - დავამატე ბოლოს. - რა უნდოდა? - შედარებით მშვიდად მკითხა, მაგრამ ვეჭვობ, დიდხანს ვერ შეინარჩუნებს მას. - ბოდიში მომიხადა. - ვუთხარი სიმართლე. - რაა? აბა აქ რომ გკოცნის. - ახლა მეორე აწრიპინდა

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [14]

შუქი ჩავაქრე თუ არა, შიშმა ერთიანად მომიცვა. მაინცდამაინც ახლა მახსენდებოდა ფილმის ყველა საზარელი მომენტი. შიშისგან ვერც ვინძრეოდი. ბოლოს ვეღარ გავუძლე და ფეხზე აკანკალებული, ნელა წამოვჯექი. თვალი მოვავლე ბნელ ოთახს, რომელსაც მხოლოდ მთვარის, სუსტი

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [13]

თვალებს ნელა ვახელ. სახეზე მზის სხივები ურცხვად დათარეშობდნენ ჩემს სხეულზე. გამახსენდა უტას თბილი მკლავები და გვერდით გადავბრუნდი. გულში რაღაც ჩამწყდა, როდესაც ცარიელი დამხვდა. ოთახს თვალი მოვავლე. ჩემსაში ვიყავი. ფეხზე წამოვხტი და დაკუჭული

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [12]

ტვინი წაჭამა გიორგიმ თავის ლაყბობით. დაახლოებით ორი საათია რაც ტყეში დავდივართ და ერთი წამითაც არ გაუჩერებია ენა. ბოლო ერთი საათი აღარც ვუსმენდი და მთლიანად ნაცნობი ბუნების ყურებაში ვიყავი გართული. უდიადესი იყო აქაურობა, ნაცნობი ადგილები სულ ოდნავ

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [11]

რა ლამაზი იყო იქაურობა. სამი წელი მაინც არ ვყოფილვარ აქ, როგორ მომნატრებია სიცოცხლით გაჟღენთილი სურნელი, მუდამ მწვანე ტყე, პატარა, მაგრამ ძალიან მყუდრო სახლი, რომელიც სიძველისა და თანამედროვეობის ნაზავი იყო. ხარბად ჩავისუნთქე ჟანგბადით სავსე, სუფთა

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [10]

მივუახლოვდი და გავშრი, გავქვავდი, გამიხარდა და გამიკვირდა კიდეც. მე ვიყავი დახატული, მკერდამდე. ნამდვილად მეძინა, ჩემი სახე-ძილისგან გაბუსხული ტუჩები, დახუჭული, ლამაზი ფორმის თვალები, სწორი ცხვირი, სახეზე ჩამოშლილი და აწეწილი წაბლისფერი თმა.