ტყეში პატარა ქოხი (ნაწილი 9, დასასრული)

ორშაბათი გათენდა. დღეს ჩემთვის ახალი ცხოვრება იწყება. სადაც ბრძოლა და ქაოსი არ ჩაწყმედს ხმას, გავემზადეთ და ათი საათისთვის უკვე დანიშნულების ადგილზე ვიყავით,ბევრი ხალხი არ იყო...

ტყეში პატარა ქოხი (ნაწილი 8)

სალო, რომ გეცლება დავილაპარაკოთ, მითხრა ბიძაჩემმა... -ახლავე ჩამოვალ! -კაბინეტში დაგელოდები. რამდენიმე წუთში,იქ ვიყავი. კაბინეტში იჯდა დინჯად, წინ ფურცლების დასტა ედო და ჩასცოცინებდა, მივედი წინ დავუჯექი,რაღაცას ხაზი გაუსვა, თითქოს მოინიშნა და

ტყეში პატარა ქოხი (ნაწილი 7)

არ ვიცი მართლა, სიყვარულის არც ფერი, არც სუნი ,არც გემო, მაგრამ რაღაცნაირად შენს დანახვაზე,როცა ახლოს ხარ ჩემთან, ვხვდები რომ ეს სუნი, ეს ფერი, სიყვარულს ეკუთვნის... დარწმუნებული არ ვარ ჩემს გრძნობებში, ლუკა უბრალოდ შენ დანახვაზეც, ღიმილზეც, მუცელში

ტყეში პატარა ქოხი (ნაწილი 6)

ვფიქრობდი ყველაფერზე და ვაანალიზებდი,თუ რატომ იყო დედა ისე, ის ნახევრად მკვდარი დადიოდა გაქვავებულივით გრძნობაც გაყინვოდა და გულიც, მარტოდ ცდილობდა გადაეტანა ეს ტანჯვა, ბოლოს კი ვეღარ გაუძლო, სრულიად მარტო რომ დარჩა ამ ცოდვასთან....

ტყეში პატარა ქოხი (ნაწილი 5)

მაგრამ ბუდე,რომელიც მას ეკუთვნის ,ნივთები რომლებიც მას გახსენებს, ყოველ თავის მიტრიალებაზე, ზედმეტია ჩემთვის, მე არ მინდა ვებრძოლო, შენსა და ანას სიყვარულს, ვებრძოლო ქალს, რომელიც თან არსადარის და თან ყველაფერშია...

ტყეში პატარა ქოხი (ნაწილი 4)

ხომ იცი, ჩემო ტკბილო ,ანთებულ კელაპტარს, თუ მეორეს მიუახლოვებ, მეორეც აენთება, მესამეც მეათეც ... -ხო, დღეს შენ 5 ადამიანს გადაეკიდე, კეთილ ცეცხლად და ოც ოჯახს, მიეცი იმედი და უფლება ბედნიერების...

ტყეში პატარა ქოხი (ნაწილი 3)

რაც მინდოდა ვთქვი და აქ, არაფერი დამრჩენია. -თქვენი ტანსაცმელის გარდა . -შევტრიალდი, ხელში პარკი მომაწოდა. -მე თქვენთვის თითი არ დამიკარებია, არ მინდოდა ამ სიცივეში, სველი ტანსაცმელი გცმოდათ ,ამასთან არაფრით ფხიზლდებოდით, ვარჩიე გამეხადა, არც

ტყეში პატარა ქოხი (ნაწილი2)

ცხოვრება მუქ ფერებში მქონდა და ბავშვობაც რვა წლამდე, იმის მერე არ ვიცი ,სულ დიდი მგონია თავი, რადგან აღარც შეცდომას მპატიობენ და აღარც სილაღეს, ასეა დრო გადის და თითქოს კი არ ვიზრდები არამედ ვბერდები, არ ვიცი რომ ამბობენ გული არ ბერდებაო ,მე კიდე

ტყეში პატარა ქოხი

დავხუჭე თვალები და ფიქრი დავიწყე, ათასი სისულელე გამიელვა თავში და მეც ათასნაირ ხასიათზე დავდექი. წვიმდა და გუნებაც,რაღაც საშინლად დამიმძიმდა,მიუხედავად იმსა რომ,წვიმა ძალიან ლამაზია, ხო ბევრჯერ მინატრია დამეხატა, წვიმა და მისი გაბრწყინებული თითო

კესიკო თავი 4

თხუთმეტი წუთის შემდეგ კი გოგონები ხმამ იხსნა...-ემილიი, ემილიი, სად ხაარ?-გაისმა ტყეში ბიჭის ძახილი.-ემილიი სად ხარ ჩვენ ვართ ლუკა და ალესანდრე!!-ემილიმ თავი ასწია თვალები სიხარულმა და გაოცებამ