უარყოფილი (თავი 14) დასასრული

ასეთი განცდა არასდროს მქონია. ყველა პრობლემა უკან მოვიტოვე. ახლა ნამდვილად თამამად შემეძლო იმის თქმა, რომ თავისუფალი და ბედნიერი ვიყავი საყვარელი ადამიანების გვერდით. მივხვდი, რომ მთელი ამ დროის განმავლობაში ვტიროდი. ყველაფერს ერთად უკან ვტოვებდი.

უარყოფილი (თავი 13)

- მე ვარ შენი ერთადერთი მემკვიდრე. მე ვარ ცივსისხლიანი მკვლელი. შენს წინაშე დგას შენი უარყოფილი შვილი. დიდხანს რომ არ გავაგრძელო. სიგარეტს მის ქვასთან ვაგდებ. - მიმიფურთხებია შენი საფლავისთვის მამიკო.

უარყოფილი (თავი 12)

ჩემს ძველ ცხოვრებას დავიბრუნებ, თუმცა თქვენს გარეშე, შენთან და მამასთან ერთად ნინაც დავკარგე. არაუშავს დე, მე ახლა კარგად ვიქნები. ცრემლებს მაინც ვერ ვიკავებ. - ახლა ნამდვილად კარგად ვიქნები.

უარყოფილი (თავი 11)

ვგრძნობ, რამდენად ვსუსტდები. მოგონებები ერთი მეორეს მიყოლებით ანაცვლებენ ერთმანეთს. მე კი კანკალს ვერ ვიჩერებ, თავის საშინელ ტკივილს ვგრძნობ და საბოლოოდ ვითიშები.

უარყოფილი (თავი 10)

წამიერად ხელს მიშვებს ადვოკატი, ნინას ირონიული ღიმილი.. მთელს სხეულში დენი მივლის. სასწრაფოდ მოვუჭირე გულს ხელი და იმდენად ძლიერად რომ ამოსუნთქვა ვეღარ შევძელი. ვეღარ ვინძრეოდი, წამიერად გავიფიქრე რომ სისხლმა მოძრაობაც კი შეწყვიტა. გონს ისევ

უარყოფილი (თავი 9) შურისძიება

- ესეც მესამე ნაბიჯი დე, შენი ცივსისხლიანი მკვლელი შვილი ამ ომში გამარჯვებულია. ვამბობ და იქვე ვიკეცები, აზროვნების უნარი დაკარგული მაქვს, ვერაფერს ვხედავ და ვერაფერს ვგრძნობ. არ ვიცი რომელი საათია, არ ვიცი რა ხდება ან რა მოხდება მომავალში, თუმცა

უარყოფილი (თავი 8)

ყვავილების დიდი შეკვრით მივიწევ სასაფლაოსკენ, ამაყად მივაბიჯებ და მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ, რომ ეს შესაძლოა ბოლო იყოს. გაყინულ ქვასთან ვჩერდები, გული მეკუმშება წამით აქ მოსვლასაც ვნანობ, მაგრამ არა აქ მოსვლის გარეშე ვერ დავასრულებდი ყველაფერს. ქვის

უარყოფილი (თავი 7)

სახლი ცარიელია, ეს სიცარიელე სულში მწვდება. ამოსუნთქვის საშუალებას არ მაძლევს. ეს სახლი ერთ დროს ჩემი იყო, წარსულის ბედნიერი მოგონებები მიტევს. ჩვენს დიდ მისაღებში შევდივარ და ნათლად ვხედავ სუფრასთან მჯდომ ოთხ ადამიანს. სიყვარულით სავსე ცოლ-ქმარსა

უარყოფილი (თავი 6)

დილამდე აივანზე ვრჩები, მხოლოდ ლუკასა და დამიანეზე მეფიქრება. არ ვიცი რა მემართება. პარადოქსული ის არის, რომ არავინ მინდა. მჭირდება მაგრამ არ მინდა. ვერ გამიგია რა ხდება ჩემს თავს. საშინლად მინდა, ვიგრძნო რომ ჯერ არ მოვმკვდარვარ... რომ ჯერ კიდევ

უარყოფილი (თავი 5)

ვიდეო იწყება, ჯერ მხოლოდ გარემო ჩანს, ხელებს ძლიერად ვკრავ. ეს ადგილი, ეს სარდაფი. წარსულში ვბრუნდები. ნათლად ვარჩევ ზურას სახეს, რომელიც კმაყოფილი მზერით მიმათრევს თმით ოთახში. ჩემი ტირილი, ეს ხმა. ხელები არ მემორჩილება ლეპტოპს ვერ ვთიშავ. ჩემი