ურეკის მზის ქვეშ ( თავი X)

-ვუღიმი და ვხედავ ირაკლის,რომელიც ჩემკენ მოდის და ჩემს შეზლონგზე ჯდება. გაოცებული ვუყურებ მის სახეს,რომელიც ძალიან ახლოსაა ჩემთან,მერე გარემოს ვათვალიერებ და ვხედავ,რომ ყველა ჩემი მეგობარი რუჯის მისაღებად წევს თავზე მაისურ გადაფარებული. თვალები

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი IX)

- არ გეწვით? - ვიჭყანები. - უიმე არაა... რა ჯობია შემწვარი ქათმის სუნი რომ აგდის?! - დებილივით იკრიჭება ლევანი. - შემწვარი ქათამიო? აი ეგ არ უნდა გეთქვაა.... - ბოროტულად უცინის ნინი. - ვაიმე დედა... - სასაცილოდ იწყებს კივილს ლევანი და მეორე

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი VIII)

- დრამა ქალო, მაპატიეთ მაგრამ ისევ უნდა გამოგიყვანოთ როლიდან. - სიცილით ეუბნება ირაკლი. - მოემზადეთ ახლა და გადით პლაჟზე. - გადით? - თვალებს აწვრილებს ნინი. - შენ არ მოდიხარ? ვინმემ რომ მომიტაცოს ეს ანგელოზივით გოგო?! - დემონსტრაციულად ტრიალებს

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი VII)

კაი რა... მერე“ ნათურა მენთება თავში“,ბოროტულად ვიღიმი,ტანის რხევით ვუახლოვდები გიგის და ხელს ვკიდებ. - წავიდეთ? - წავიდეთ ლამაზო. - გიგიც არ აყოვნებს და მიღიმის. თან რა ლამაზი ღიმილი აქვს დამპალს. - ზურგი მეწვის,ვხვდები,რომ ამის გამომწვევი

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი VI)

გარეთ ისე ბნელა ვერაფერს ვხედავ,მაგრამ ვცდილობ როგორმე გავიკვლიო გზა. ჰამაკის კონტურს ძვლივს ვარჩევ და მოწყვევით ვებერტყები შიგ,რასაც ვიღაცის ყრუ წამოყვირება მოსდევს. შიშისგან ლამისააა იქვე მოვკვდე,ადგომას ვაპირებ,მაგრამ „უცხო მაკავებს“. მხოლოდ

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი V)

- მეძინება. - თვალებს ხუჭავს -აუ თმებზე მომეფერე რააა... - ისეთი დაღლილი ჩანს მეცოდება, თმებში თითებს ვუცურებ და იქეთ-აქეთ დავაბოდიალებ. სახე უმშვიდდება,აშკარად ამშვიდებს ეს. მეღიმება. ათ წუთში ვამჩნევ,როგორ უნელდება გულისცემა,უკვე მშვიდად ფშვინავს

ურეკის მზის ქვეშ (თავი IV)

-ჩემი ჭქვიანი პრინცესა. - თავზე კოცნის ლევანი. (მოიცა რაო? პრინცესაო? მომესმა ხომ?! ახლა გააჩერეთ მანქანა ეს ორი უნდა დავანაწევრო..! რას მიმალავთ ხალხნო?) მკვლელ მზერას ვჩუქნი გაწითლებულ ნუცას, რომელიც

ურეკის მზის ქვეშ (თავი III)

-ცუდად ხარ? - გვერდით მიჯდება და ჩემს ხელს იღებს. მისი ხელი ზედმეტად გახურებულია, რაზეც უარესი ისტერიკა მეწყება. -აუუ, ჩაიწიე რაა... სიცხეს აფრქვევ. - საწყლად ვეუბნები, რაზეც ეცინება. მე მიმიკას არ ვცვლი

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი II)

- ნუ დამცინი, ბოროტოო... - მეც მეცინება მის გამომეტყველებაზე. - ცოტათი ფრთხილად უნდა იყო ელზა, მენჯიდან არ ამოვარდე. - ამაზე უკვე ხარხარს ვიწყებთ. ირაკლი ახლოს მოდის და ხელს მიწვდის. ვხვდები რასაც მთავაზობს, ცოტა ხნით გაკვირვებული ვუყურებ, მაგრამ

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი I)

თვალის გახელამდე წელზე ვგრძნობ, ვიღაცის ძლიერ მკლავს. სიზმარი მგონია, მაგრამ შემდეგ ვფხიზლდები და ვაანალიზებ, რომ გუში ირაკლის მხარზე თავ ჩამოდებულს დამეძინა და ხელიც, ჩემს წელზე, ამ უკანასკნელს ეკუთვნის. ამის განალიზებისას ვკრთები და ვხედავ, როგორ