ნინო მიდოდაშვილი-ზაფხულის ღამეები

მე ვერ ვიგებ,ისეთი რა უნდა გაუჭირდეს ადამიანს,რომ ასეთ გზას დაადგეს და შეეგუოს ამ გზას..

იასამნისფერი ღამეები

-ამდენ მაკარონს რომ შეჭამ კუჭში რანაირად გახვალ? - უკმაყოფილოდ გადაატრიალა თვალები კეკემ და დაცვარული შუბლი მოიწმინდა. -აქეთ ვინ არის? - გაისმა ხილ-ბოსტნის განყოფილებიდან ქალის ხმა, რომელიც კეკეს ეკუთვნოდა.

ხევსურული ღამეები - დასასრული +18

კარავიდან ვხტები, ელვას ვხსნი და სუფთა ჰაერზე გავდივარ, თვალს ვავლებ ცეცხლისფრად აელვარებულ მთებს და სუნთქვა მიჭირს, სახეზე ხელს ვიფარებ, მუხლებზე ვდგები და ვყვირი, ჩემ თავს ვერ ვცნო, სხეულზე ხელს ისტერიულად ვისვამ და ადებულ მდინარეს ვუყურებ, მგონია

ხევსურული ღამეები - VIII +18

-გემუდარები მაკოცე- კბილს კბილზე ვაჭერ და ისევ ვუყურებ, თავს მისკენ ვწევ, მაგრამ ჩემი თმა უჭირავს და ამის შესაძლებლობას არ მაძლევს, ისე მათვალიერებს, თითქოს ჩემ დამახსოვრებას და ამოცნობას ცდილობდეს.

ხევსურული ღამეები - VII +18

გაოგნებული ვუყურებ ხახბოს სხეულს და თვალებს, გული მეწურება, მეც მასთან ერთად მინდა ყვირილი მაგრამ არ გამომდის, ის ისევ მთებს გაყურებს და დალის ხმა მოერდება, ბიჭს უხმობს, ნახევრად შიშველია და ნელი ნაბიჯებით მიუყვება მთისკენ გზას, გული გამალებით

ხევსურული ღამეები - VI +18

სახეს დავაკვირდი, თითქოს ასეთი სილამაზე არსად მენახა და ვრწმუნდები რომ არც მინახავს. თმაზე ხელს უდარდელად ისვამს და ჩემს პასუხს ელოდება. -მე არაფერი მაქვს ის რაც თქვენ გამოგადგებათ და არც ის მაქვს რაც თქვენ არ გაქვთ. ქალმა გაიღიმა და უზადო თეთრი

ხევსურული ღამეები - IV +18

-ეგ რაღაა?- ვეკითხები და ძირს ვეცემი -ადექ- თქვა მშვიდი ხმით -რა გაგიყო ვერ გავიგე. -სარეცელ- ჩაიდუდღუნა -რა ენაზე ლაპარაკობ, რა არის? -რაზედაც წევხარ.

ხევსურული ღამეები - III +18

თვალს ვახელ, ისევ სიბნელე, ჩემი სუნთქვა სახეზევე მეცემა და ვხვდები რომ ნაბადი მახურავს, ვიღაც ლაპარაკობს, დაყვირება მინდა, მაგრამ ვერ ვყვირი, უნცაური შეგრძნება მეუფლება, თითქოს მიჭირს საუბრის გარჩევა, მაგრამ ეს ალბათ ნაბადის გამოა.

ხევსურული ღამეები - II +18

წყვდიადში მივქრივართ, მაგრამ ხელები სულ დაბუჟებული მაქვს და ვერაფერს ვხედავ, რკინის უნაგირს ძლიერად ვებღაუჭები და ცხენის ფლოქვების თქარული შემზარავად მესმის, მერე წვიმის ხმა, სადღაც გაიელვა დაიჭექა და ბიჭმა ცხენს კიდევ შემოუძახა, რა ჯანდაბას ვაკეთებ

ყველაზე გრძელი ღამეები იწყება ახლა ...

თოვლის ფიფქივით სუფთა ვიყავ სანამ დამსვრიდნენ, წვიმის წვეთები იარებად მატყვია სულზე. ბავშვობის წლები როგორც წამნი ისე გავიდნენ, წიგნი ვარ სადაც თავადვე ვხევ საჭირო ფურცლებს.