მე შენამდე ( ნაწილი მეცხრე )

უეცრად საშინელი ტკივილი ვიგრძენი რომელმაც მთელს სხეულში გაიარა და რამოდენიმე წამით გაგრძელდა,მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია.ცოტა ხანში დათო სასუსნავებით და ლუდებით ჩვენთან დაბრუნდა და ჩემთან საუბარი წამოიწყო. -ნიკა თუ 3 ლელოს დადებს,შეურიგდები?

მე შენამდე ( ნაწილი მერვე )

გიორგიმ უკანმოუხეავად დატოვა ადგილი.მე კი გაქვავებული ვიჯექი და მიმავალს უაზროდ შევცქეროდი.მაშინ მივხვდი,რომ ჩემმა ცხოვრებამ აზრი დაკარგა.რა ბანალური სიტყვებია არა?მაგრამ ასე იყო.არვიცოდი რისთვის ვცხოვრობდი,ან ახლა რისთვის ან ვისთვის გავაგრძელებდი

მე შენამდე (ნაწილი მეშვიდე)

თავიდან წერის პროცესი თითქოსდა მემარტივებოდა. ადვილად გადმოვცემდი იმ გრძნობებს,იმ ემოციებს,ვიხსენებდი ხან ბედნიერი,ხან ნაღვლიანი სახით.ახლა კი,როცა ისტორიის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ნაწილის წერა უნდა დავიწყო,თითქოს თითები აღარ მემორჩილება,გული

მე შენამდე(ნაწილი მეექვსე)

როგორც კი მარიმ მომახალა რომ ბიჭებმა ოთახი დატოვეს და ქობულთიდან წავიდნენ მაშინვე მივხვდი,რომ ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დადგა.19 წლის განმავლობაში ისე ვცხოვრობდი,არასდროს არ ვყოფილვარ მარტოსული,ყოველთვის მედგა გვერდში ერთი ადამიანი მაინც,რომელიც ისეთ

მე შენამდე ( ნაწილი მეხუთე )

ჩემი თითები რომ მის თითებს შეეხო ტანში ჟრუანტელმა დამიარა და გული ამიჩქარდა გიორგი ისე მელაპარაკებოდა,ისე მომმართავდა,თითქოს მთელი ცხოვრება ვიცნობდით ერთმანეთს,არადა რეალურად,ჩემზე არაფერი იცოდა,მაგალითად არ იცოდა რამდენი წლის ვიყავი,სად

მე შენამდე (ნაწილი მეოთხე)

გიორგის მხრებზე,ჩემი ჩაბღაუჭებული ხელები სასწრაფოდ მოვაცილე და ნაპირისკენ სწრაფად წამოვედი,უკანმოუხედავად. -მარი წავიდეთ,კარგად ვერ ვარ მარის მკლავში ხელი წავავლე და ნივთები ავალაგე,სწრაფი ნაბიჯით სახლისკენ წავედი.გაურკვევლობაში ჩავარდნილი მარი

მე შენამდე ( ნაწილი მესამე )

გიორგი ნელ-ნელა კიბის საფეხურებს აუყვა,უკან კი აღარ მოუხედია.მე ცალ თვალს მისკენ ვაპარებ თან ვფიქრობ "ნეტავ არ გამოიხედოს და არ დამინახოს,ამ მდგომარეობაში რომ ვარ" ნეტავ ჩემი თავი 2 წუთით მაინც დაგანახათ,იმ მომენტში რა მჭირდა.სახე კვლავინდებურად

მე შენამდე ( ნაწილი მეორე )

იმის თქმა მინდოდა,რომ იმ ორმა წუთმა,ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დააყენა.დაახლოებით 10 წუთის განმავლობაში გაშეშებული ვიდექი,ყურები დაგუბებული და მუცელში საშინელი ტკივილი.მართლა არვიცოდი რა მჭირდა და ეს უფრო მაღიზიანებდა

მე შენამდე ( ნაწილი პირველი )

რამოდენიმე წლის წინ ჩემთვის რომ ეკითხათ,რას ნიშნავდა სიყვარული, მე უთუოდ შენს სახელს ვუხსენებდი და ამით ველაფერი ნათქვამი იქნებოდა, დღეს კი, რამოდენიმე წლის გასვლის შემდეგ ამ კითხვაზე პასუხი აღარ მაქვს.

შენამდე მოვედი (სრულად)

-როდის მოხვედი?-მაინტერესებდა რას მიპასუხებდა. -ახლახანს.-მიპასუხა და გამიღიმა.მე კი მთელი გზა ღიმილი ვერ მოვიშორე სახიდან.სახლში რომ შევედით დაღლილი მივესვენე საწოლზე.ისიც მის ოთახში შევიდა და ალბათ მასაც ჩაეძინა.