Du gehörst nur mir(შენ მხოლოდ ჩემი ხარ)(4)

-თვალები რომ გავახილე, პატარა ოთახში აღმოვჩნი, არაფერი არ მახსოვდა, მთელი ოთახი ჩაბნელებული იყო, მხოლოდ ბუხარის სინათლე ანათებდა ოთახს, ერთი პატარა მაგიდა, რამოდენიმე სკამი,ორი პატარა პუფი და მდივანი იდგა რომელზეც

Du gehörst nur mir(შენ მხოლოდ ჩემი ხარ)(3)

-ვაიმე არ მჯერა თორნიკე.-სიხარულით ფეხზე წამოვხტი და გადავეხვიე. -გაგიხარდა ჩემი დანახვა ჩემო გოგო? -არა საერთოდ.-უკვე სკამზე მოთავსებულმა კატომ გადაიკისკისა.

მე შენ და გოგია (ნაწილი პირველი)

ერთ განცდაში ვიყავი, ლიბანის ქუჩაზე ავლილ მანქანებს შორის, შკოდა არ აღმოჩენილიყო. მე სკაფანდრი თუ რაღაც ჯანდაბა მეფარა - ხო და ვითომ არაფერი მესმოდა. თუ შემაწუხებდნენ, ჩემი ინსტიქტური რეაქცია გაზი იქნებოდა.

რომ არა შენ... VII

თემო უკვე გასული იყო და დათოც მას მიყვებოდა, მაგრამ გაჩერდა, ევასთან ახლოს მივიდა და ხალათი შეუსწორა -გიხდება. -ჩაიცინა და თვალი ჩაუკრა, მოწყვეტით აკოცა და ჩქარა გავიდა.

რომ არა შენ... VI

ევა დათოს მოშორებას ცდილობდა, როცა ბიჭმა წელზე შეუცურა ხელი. დადვანი კი მოსწყდა ამქვეყნიურ ცხოვრებას და ტვინი გაეთიშა. ფიქრი, აზროვნება, საერთოდ ვერაფერს ვეღარ აკეთებდა. დათო კი იძირებოდა მის გრძნობებში

რომ არა შენ... V

-ძალიან გთხოვ, რაც შეიძლება მოკლედ... -ხმა გაუწყდა და თავი შეიკავა.-მომწონხარ... შეიძლება უფრო მეტიც.გოგო დაბნეულობისგან თვალებს ვერ უსწორებდა გიორგის, აღელვებული თითებს აწვალებდა.

რომ არა შენ... IV

-კარგი რაიყო, დამშვიდდი. - ჩასჩურჩულა დათომ და ისევ წელზე შემოხვია ხელი. ევა კი ლამის გაითიშა, ამის დანახვაზე ბიჭმა ტუჩის კუთხე ჩატეხა,მაგრამ არაფერი შეიმჩნია, იცოდა რა დროს რა იყო საჭირო. დათოს ხელი მოიშორა და შემთხვევით

Du gehörst nur mir (შენ მხოლოდ ჩემი ხარ) (2)

ისევ დილაუთენია რეკავდა მარიამის ტელეფონი. -ალოოოოო, რა გინდა კატო.-რათქმუნდა მიხვდა რომ დაქალი იყო და გავრაზებულმა მიმართა. -შვილოო რაღადროს ძილია ადექი და შევუდგეთ საქმეს.-კატერინა როგორც ყოველთვის კარგ ხასიათზე იყო.

შენ ჩემში ხარ-12

ყველაფერი შეიცვალა...ანდრინდელივით აღარაფერი იყო...დამიანეს ვერ ვცნობდი,მაგრამ მისი რა მიკვირდა?ჩემ თავს თავად მე ვერ ვცნობდი...მინდოდა მისი გაგება,მაგრამ არ შემეძლო...

რომ არა შენ... III

სწრაფად დააჭირა ღილაკს... მეთოთხმეტე სართულზე, ლიფტის კარის გაღებისას დაფეთებული გამოხტა. - კარგია, მემგონი ვერ დამინახა. - იმშვიდებდა თავს და სიხარულისგან იღიმოდა. -ჯანდაბა ჩემოდანი. - ლიფტის კარი უკვე იხურებოდა, დაბნეულმა რომ გამოიხედა. -რა ჯანდაბა