ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 1)

-გამარჯობათ მე ლიზა ყოფიანი ვარ,ვცხოვრობ ქუთაისში ვარ 17წლის მაღალი სუსტი პატარა კურნოსა ცხვირით და დიდი ტუჩებით.მყავს და ანა 19 წლის და ძმა გიორგი 25 წლის ,ანა თბილისშია სასწავლებლად და სახლში თავისუფლებამაქვს...დღეს სკოლის ბოლო დღეა და არც კიი

შენ ჩემი გახდები?!....(თავი 19)

-რააა?! მე შენს ძიძას ვგევარ?მე მგონი ხვდები რომ დაკავებული ვარ ასე რომ შუადღემდე მოიცდი შენ... ვეღარ მოვითმინე და მაინც ვუთხარი... -რითი ხარ დაკავებული? გართობით? როცა მე აქ ვკვდები? დიდი სიამაყით მიწოდებ შენს ცოლს და ასე მამცირებ ვიღაც ქუჩის

ნუთუ ეს ჩემი ცხოვრებაა? (5)

-არშემეხო. -დამშვიდდი რამოგივიდა (ალექსანდრე) ალექსანდრეს ჩავეხუტე -გთხოვ წამიყვანე აქედან რაც შეიძლება შორს. ალექსანდრემ ხელში ამიყვანა და მანქანაში ჩამსვა. არვიცი სად მივდივართ და არც მაინტერესებს მხოლოდ ის მინდა დავივიწყო ყველაფერი რაც დამემართა

შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 18)

-მე შენ გითხარი ჩემს გვერდით დაწვებითქოო და ასეც იქნებაა. ჩავჩურჩულე ეს ყურში ვნებიანად,მერე მთელი ძალით ხელი ვკარი და საწოლზე დავაგდე,პალტო ერთი ხელის მოსმით გავიძრე და იატაკზე ვისროლე. ალექსი ჩანაფიქრს მიმიხვდა,და იმ წამსვე წამოდგომას

ნუთუ ეს ჩემი ცხოვრებაა? (5)

ფეხი პირდაპირ სასქესო ორგანოში ამოვარტყი (მოგეხსენებათ მაგ დროს ბიჭებს რაც ემართებათ) კარები უცებ გავაღე და გავიქეცი არავინ იყო დერეფანში ყველა გაკვეთილზე იყო სკოლის უკან დავჯექი ტელე ავიღე და ალექსანდრეს დავურეკე

შენ ჩემი სასწაული ხარ! 12

დღეები გადიოდა დღეებს კვირები მისდევდაუკვე მეექვსე თვეში იყო ქეთი. ანდრონიკაშვილი ყოველ დღე უფრო და უფრო ნაღვლიანდებოდა პირველ კვირებს რა უშავდა მაგრამ შემდეგ დაიწყო მთელი რიგი პრობლემები ქეთის არაფერი ახარებდა ხანდახან როდესაც სავარძელში იჯდა და

ნუთუ ეს ჩემი ცხოვრებაა? (4)

ალექსანდრესთან მივედი ის კი ჩამეხუტა -კაი ნუ გამგუდე -ისეთი საყვარელიხარ მინდა სულ ჩახუტებული მყავდე(ალექსანდრე) -სახში არ წამიყვან? მაშინვე მომშორდა და მანქანაში ჩამსვა.

ბოლოს მაინც ჩემი გახდები (1)

ამ ამბიდან სამი წელი გავიდა.... სამი წელია გერმანიაში ვცხორობ და მხოლოდ და მხოლოდ მაქსმა შემიფარა თავისთან სახლში, რომ იმ სიცივეში გარეთ არ გავყინულიყავი, დღეს კი მე და მაქსის ისეთი ურთიერთობა გვაქვს ნებისმიერ და ძმას შეშურდება...სამი

შენ ჩემი გახდები?! ....(თავი 17)

საკუთარ თავს მირჩევნიხარ.....ასე არასდროს არავინ მყვარებია...შენი არსებობით ვსუნთქავ,შენით ვარსებობ! იმდენად ვარ შენით შეპყრობილი რომ ყველაფერს გპატიობ,თითეულ იმ ტალახს რომელიც შენგამო მე მესროლეს....თითეულ იმ კოცნას გპატიობ,რომელიც

ეს ჩემი ქალაქია და აქ აღარაფერია ჩემი

ეს ჩემი ქალაქია და აქ არაფერია ჩემი. ვდგავარ და ლექსებს ღერებზე ვყიდი, იქ სადაც არ ეწევიან, იქ სადაც ზუსტად იციან, რომ მოწევა კლავს. არ მჯერა სახურავების, ხიდების, ღრუბლების, საიდანაც არავინ გადმომხტარა. არც მდინარეების, ზღვების, ოკეანეების,