ჩემი სამოთხე

„ათი ადამიანიდან ცხრას უყვარს შოკოლადი, მეათე ადამიანი ყოველთვის იტყუება“ - ჯონ ტულიუსი..„ცხოვრება ჰგავს კანფეტების ყუთს - არასდროს იცი რას უნდა ელოდე მისგან“ - ფორესტ გამპი , „არაფერი ხდის სტუმრის მოსვლას ისე სასიამოვნოს, როგორც მისი პუნქტუალურობა

შენ ჩემი გახდები (თავი 5)

თვალებზე თითქოს რაღაც სველი დიდი ტომრები მეკიდა,ქუთუთოოებს ვერ ვახელდი,იმასაც ვერ ვხვდებოდი გათენდა თუ არა....ღმერთო ჩემო როგორ მტკიოდა თავი. -დაგწყევლოს ღმერთმა!...ძლივს ამოვთქვი,თავსაც ვერ ვწევდი,ღმერთო ჩემო თითქოს...უუუფ,გაჩერდი

ჩემი ძმის ძმაკაცი შემიყვარდა (დასასრული)

მისი ტუჩები თაფლივით ტკბილი, მარწყვივით გემრიელი და შოკოლადივით არომატული აღმოჩნდა. ფრთხილად დავაცილეთ ტუჩები და თვალების ციმციმით შევხედეთ ერთმანეთს. ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და მისკენ მიმიზიდა . თვალები და აწითლებული ლოყები დამიკოცნა, შემდეგ

ჩემი ღიმილიანი ბიჭი (II თავი)

- არ მინდა გაყოლა გაგიყვანოს შენ აქედან როგორ წახვალ. -არ მინდა გაყვანა ჩემითაც გავალ...-ანასტასიამ თვალები გადაუტრიალა მაგრამ რიტამ ლოყები დაუკოცნა და ჩასჩურჩულა ჭკუითო... ძალიან ბევრი კაბა მოიზომა ვიკოს დაარბენინება აქეთ-იქით,მაგრამ არც ჩვენი

ჩემი ღიმილიანი ბიჭი

ყველაფერს აქვს დასაწყისი და რასაკვირველია აქვს დასასრული, მაგრამ არის მომენტები როცა არ შეგიძლია დასვა წერტილი, უბრალოდ ამისთვის მიზეზი არ გაქვს და სადღაც გულის სიღრმეში გჯერა, რომ წერტილის დასმა არ იქნბა სწორი და გინდა იმ ერთს მიუმატო ორი და იყოს

ჩემი ძმის ძმაკაცი შემიყვარდა (თავი მე-7)

უხმოდ მიმიყვანა სახლამდე, მანქანის გაჩერებისთანავე სასწრაფოდ გამდმოვედი, უკვე აღარ შემეძლო მისი სიახლოვე, სული მეხუთებოდა, დანაშაულის გრძნობა მაწუხებდა და ვიცოდი კიდევ ცოტა ხანს რომ დავრჩენილიყავი სიმართლეს ვეტყოდი. კიბეებზე ასვლისას მეშინოდა არ

ჩემი საკუთარი ბედნიერება (თავი 3)

ალექსანდრე ხელს წელზე მიცურებს და გულზე მიკრავს, მეორე ხელით ლოყაზე მეხება. მთელ ტანზე სიმხურვალეს ვგრძნობ, სიამოვნებისგან თვალებს ვხუჭავ. მოსალოდნელი კოცნისთვის ტუჩებს ერთმანეთს ოდნავ ვაშორებ. ალექსანდრეს ტუჩები, ჩემს ტუჩებს ეხება. ხო ვამბობ ეს

ჩემი საკუთარი ბედნიერება (თავი 2)

სახლის კარს ვაღებ და შევდივარ. როგორც ჩანს, მარტო ვარ. დედა ჯერ არ მოსულა. ჩანთას და ფოტოაპარატს ვდებ და ჩემს ოთახში შევდივარ. ტანსაცმელს ვიხდი, ლეპტოპს ვიღებ და მისაღებში გავდივარ. ლეპტოპს ვრთავ, ფოტოაპარატს ვაერთებ, სურათები გადამაქვს.

ჩემი საკუთარი ბედნიერება

სიგრილეს ვგრძნობ, ვიზმორები, თვალებს ვახელ და ოთახს ვათვალიერებ. დილის სინათლე თვალებს მჭრის, მეორე მხარეს ვბრუნდები და საათს ვუყურებ. ვხვდები, რომ, უნდა ვიჩქარო, მაგრამ იმდენად მეზარება თბილი საწოლის დატოვება, რომ, საბანსთავზე ვიფარებ.

ჩემი დეკემბერი (2)

რაღაც უცნაურმა ხმამ გამაღვიძა..კარგად მოვუსმინე, გაბო რაღაცას გაიძახდა წამოვდექი ფეხები ჩემს ჩუსტებში შევუყარე და ოთახიდან გავედი. -გაბო რა გაყვირებს?-დაფეთებულმა ვკითხე. -თოვლი მოვიდა მარ-მისი შავი თვალები მომანათა.