ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (დასასრული)

ალექსანდრე გამოწერეს საავადმყოფოდან.არვ მიფიქრია ეს ბუშტებით და აყალ მაყალით შეხვედრა,მაინც ვიცოდი რომ ვერაფერს მიხვდებოდა.ეს კიარა რომ მოგვყავდა სახლში იმას გვეკითხებოდა თქვენ ვინ ხართ და რატომ მიგყავართო.ჩემი სახელიც კი არ ახსოვდა...არც

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (12)

-აღარ გააგრძელო აღარ თქვა არაფერი,ხმა აღარ ამოიღოთ,ალექსანდრე...ჩემი ალექსანდრე გამიხსენებს!მე არ დამივიწყებს!ყველას დაივიწყებს,ჩემსგარდა...ყველას ჩემს გარდა...-ამ სიტყვებს ვიმეორებდი და თან კედელთან ჩავიკეცე.იცით როგორ სიტუაციაში ვიყავი?არა

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (11)

მოლოდინი,ცრემლი,ტკივილი და ისევ მოლოდინი.ხალხის მზერა და აქა იქ მოძახილი სიტყვები ,,ეჰჰ საწყალი'', ,, რა ცოდო ხარ შვილო'' და მსგავსი უაზრობები,რაც ყველაზე მეტად მაღიზიანებდა.სიმართლე რომ ვთქვა აღარავინ მაინტერესებდა მხოლოდ ალექსანდრე...მარტო ჩემი

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (10)

...ზოგჯერ ჩვენს ცხოვრებაში ისეთი რაღაცეები ხდება,რასაც ვერასდროს წარმოვიდგენთ.სწორედ ამიტომ იყო ჩემი ცხოვრება იდუმალებით მოცული,ყოველთვის საჭირო ადგილზე საჭირო მომენტი დგებოდა......გონების დაკარგვამდე

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (9)

...ჰოო..როგორც უკვე ვთქვი საბოლოოდ ყველაფერი მთავრდება.ამას საკუთარი გამოცდილებით ვამბობ.საუკეთესო ურთიერთობებსაც აქვთ დასასრული საუბედუროდ. სიცოცხლეც ხომ ასეა?დაიწყება ზოგისთვის ტკბილი ბავშვობით,ბედნიერი ახალგაზრდობით,შვილებით,შვილიშვილებით და

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (8)

...ყოველივე კარგი ოდესღაც სრულდება.ჰოო მეც ასე დამისრულდა ჩემი ,,საუკუთესო" ურთიერთობა......კარგი იყო ალექსანდრესთან ურთიერთობა.მალე მეგობრებმაც გაიგეს ჩვენზე.ყველას ძალიან გაუხარდა და ფიქრობდნენ,რომ საუკეთესო წყვილი ვიყავით.ალექსანდრე ძალიან

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (7)

არაფერი...არმინდოდა სიმღერა დამთავრებულიყო,მაგრამ არც ალექსანდრესთან ასეთ სიახლოვეზე ვიყავი თანახმა(ამ სიტუაციაში მითუმეტეს).სიმღერაც დასრულდა და როგორც იქნა მოვშორდი ალექსანდრეს და ჩემს ადგილს დავუბრუნდი.რაც არუნდა გასაკვირი იყოს ვერც გვანცას

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (6)

სასწრაფოდ უნდა მეპოვნა ვინმე ვინც აეროპორტში გამიყვანდა,ახლა ტაქსის ძებნის დრო არმქონდა.ამდროს ერეკლეც დაგვადგა თავზე მე და მარის. -რასახე გაქ "კუკლა,, რაგჭირს?-მითხრა ეკემ და სიცილი დაიწყო მარისაც თავიდან სერიოზული სახე ქონდა თუმცა ვერც მან

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (4,5 თავი)

შენ გოგო სულ გადაირიე არა?! ხვდები მაინც როგორ მანერვიულებ,ეს რომ მამაშენმა გაიგოს ხომიცი როგორ გაბრაზდება?!-მტუქსავდა პატარა ბავშვივით და ხელებს გაურკვეველი მიმართულებით იქნევდა.რაც შეეხება მამაჩემს ის არაფერს იტყოდა,რადგან იცოდა არაფერი

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (3)

გავბედე და მისვალა გადავწყვიტე,მიუხედავად იმისა რომ ეს ყველაფერი ჩემს პრინციპებში არ ჯდებოდა...რაც უფრო ვუახლოვდებოდი მღელვარება იმატებდა მაგრამ უკან აღარ დავიხევდი.მივედი და მისგან საკმაოდ დიდი მანძილის მოშორებით დავჯექი.ვიგრძენი როგორ შემომხედა