ჩვენი ჩრდილები 2 თავი

მილა და თომა დარბაზში დაბრუნდნენ, განსხვავებით მეორე სართულისგან აქ ისევ მოციმციმე ჭაღები და არეულობა დახვდათ. - აქ ჩვენი ნებით მოვედით, ხო? მილამ საპასუხოდ თვალები მხიარულად აატრილა. დეტექტივმა გარემოს გადახედა, ვიქტორი არ ჩანდა. მილას ხელი მოჰკიდა

ჩვენი ჩრდილები თავი 1

გოგონა თეთრ კაბაში, დიდი ჭაღებით განათებულ კიბეებზე ადიოდა და კაბის უკანა მხარეც ნაზად მისრიალებდა საფეხურებზე. ხალხის და ჭიქების ერთმანეთში არეული ხმა შორიდან, მოგუდულად ესმოდა. როცა ხალხით სავსე დარბაზის კარი გაიღო, მხრებზე გადასული კაბა შეისწორა

ჩრდილები სახეზე

კვლავ ის კითხვა მტანჯავს, ჩემო ანარეკლო. არაფერი გითქვამს, ბოლო ჯერზეც უპასუხოდ დავრჩი.

შტრიხები და ჩრდილები(1 თავი)

იმ დღეს გამორჩეულად მონდომებული იყო მზე.ისე აფრქვევდა სხივებს,ისე აფრქვევდა რომ მუხლსაც კი მოიყრიდით მის წინაშე და მადლობას შესწირავდით ასეთი წყალობისთვის. ეზოდან გამოსულმა სათვალე დაიკოსა ცხვირზე და სიცხით შეწუხებული სწრაფად გაუყვა ტროტუარს.

ჩრდილები(პროლოგი)

სიენამ ქუჩაში გამოაბიჯა და ნელა გაემართა უნივერსიტეტისკენ.გრძელი გზა იყო,მაგრამ გოგონას ფეხით სიარული ძალიან უყვარდა.დადიოდა და თან გამვლელთა სახეებს აკვირდებოდა ხოლმე.ზოგის გაყინულ,ზოგის სევდიან და ზოგის მომღიმარ სახეს...უცებ ყრუ კვნესის ხმა მიწვდა

ჩრდილები სიბნელეში(დასასრული)

ერთი კვირა გავიდა მას შემდეგ რაც ამელიასთან დავმარცხდი, ჩემმა ოჯახმა იმედი დაკარგა იმის რომ ოდესმე დავუბრუნდებოდი. მეც არ ვაპირებდი უკან დაბრუნებას, რატომ? გამუდმებით ეს კითხვა მიტრიალებდა თავში, მე დაობლება , მაგიის არსებობა და ჩემი შეშლილი ოჯახის

ჩრდილები სიბნელეში(12)

ამელია წავიდა, თუმცა ყველამ იცოდა რომ მოპოვებული გამარჯვება მას დიდხანს არ დააკმაყოფილებდა, მისი წასვლის შემდეგ ჯეიკობმა ჩემს საძინებელში გადამიყვანა და ჩემს საწოლთან მჯდომი ელოდა ჩემს გაღვიძებას, ამას ყველა ელოდა არავინ იცოდა რა მოხდებოდა, ისევე

ჩრდილები სიბნელეში (11)

როდესაც შელოცვა წარმოვთქვი წარმოდგენა არ მქონდა რას ვაკეთებდი ან რა მელოდა წინ, მე უბრალოდ შეპყრობილი ვიყავი იმ ძალის მიღებით რომელიც დედაჩემის დამარცხებაში დამეხმარებოდა. როდესაც რეალურ სამყაროში გონება დავკარგე სინამდვილეში მე გონებით სადღაც

ჩრდილები სიბნელეში (10)

რიჩარდის მიერი მოცემული წამლის წყალობით დილამდე მეძინა, როდესაც გამოვფხიზლდი მივხვდი რაც მოხდა საწოლიდან ავდექი, იქვე სკამზე ჩემთვის ტანსაცმელი იდო, ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი. სასადილო ოთახში მაგიდა იყო გაშლილი, რიჩარდი მაგიდის თავში იჯდა და მე

ჩრდილები სიბნელეში(9)

სახლში დავბორიალობდი, ყველგან სიჩუმე და სიბნელე იყო გარდა სამზარეულოსა, სამზარეულოდან საუბრისა და სიცილის ხმა ისმოდა. მეც მინდოდა რომ მათთან ერთად ვყოფილიყავი თუმცა ახლა ეს შეუძლებელია, ვიქტორიამ ამიკრძალა მის ოჯახთან მიახლოება, მე ალექსანდრა სმიტი