დაბადების ცოდვა

დაბადების დღეები არ მიყვარს, არც ქორწილები და საერთოდ ბოლო ჟამს ქელეხებიც შემზიზღდა. არც აქამდე მყვარებია, ან რა შესაყვარებელია? დილით მეზობლის სახლიდან გაჟღერებულმა სიტყვებმა გული მომიკლა.

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 15) (დასასრული)

ზღვამ ტალღებით ოქტომბრის ნიავი მოიტანა და გაშლილ ხელებზე შემომახურა.მზე რამოდენიმე საათის წინ ჩაესვენა.დაღამდა... წარსულს ჩაბარდა ყველა ღვთაება. ზღვა ზეცას მისწვდა და სველი ხელები მოახვია.გარინდებული ვიდექი და დახუჭული

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 14)

დაბალღერძიანი ლამპიონები ენთო. მართკუთხა ფილაქანს ყვითელი ფერი დასდებოდა. გრილი და სუფთა ჰაერი სიღნაღის ვიწრო ქუჩებში დაეხეტებოდა და ჩემსავით უსიყვარულოდ დარჩენილებს ეძებდა. უფრო რომ დაეტანჯა და დაეკარგა.

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 13)

სასვენი ნიშნები ყოველთვის მძულდა.იმიტომ არა, რომ მათი ადგილი არ ვიცოდი. მძულდა, რადგან მაიძულებდნენ იქ გავჩერებულიყავი, სადაც არ მინდოდა. აზრს იქ ამთავრებდნენ, სადაც გაგრძელება მწყუროდა.

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 12)

ტრაგიკული ისტორიაა. - ცუდისთვის შევამზადე. - ლეგენდის მიხედვით, დედას თავისი პატარა ვაჟი, სახელად ნური, ყოველ დღე ამ ტბასთან მოჰყავდა. თამაშობდნენ, მტრედებს კვებავდნენ, თევზებს ჩასცქეროდნენ. ერთ დღეს დედა ღრუბლების ცქერით ზედმეტად გაერთო, ნური კი

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 11)

ყველგან ეძება, მაგრამ ვერსად იპოვა. ბოლოს, სანაპიროსკენ გაიხედა და დაინახა, რომ ზღვა ლაჟვარდისფრად შეღებილიყო. იმ დღის შემდეგ მზე ყოველ დღე ზღვაში იხრჩობს თავს, თავის მარადიულ სიყვარულს უერთდება. ყოველ დღე ცოცხლდება და ეძებს, ეძებს... ვერ პოულობს და

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 10)

სუნთქვა შემეკრა... უკვე ძალიან შორს იყო და თუ გავედევნებოდი, ჩავიძირებოდი. მე არ მქონდა მისი ძალა, მევლო ზღვის ზედაპირზე და ნაკვალევი არ დამეტოვებინა. ჩემს ცოცხალ სახლზე უსაფრთხოდ გადაიარა და გაქრა. უკანასკნელი იმედივით...

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 9)

მე თვითონ გავურბოდი ბათუმში ჩამოსვლასა და მათში გარევას, მაგრამ თითქოს რაღაც ჩამწყდა. წყლით სავსე ჭიქაში ჩავარდნილ ცხიმის წვეთს ვგავდი. მარტო ვტივტივებდი და გამუდმებით ცდილობდნენ ჩემს მოშორებას.

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 8)

გამახსენდა მისი შვილები, ის ყვითელი ფოთლები, რომლებიც შემოდგომამ წაართვა და ზამთარმა თვალწინ ჩაუხოცა, მაგრამ არ დანებდა, ჯიუტად გამოისხა ახლები. იცოდა, წინ ისევ ელოდა გახუნებული შეოდგომა და მკვლელი ზამთარი, მაგრამ ახლა ხომ ბედნიერი იყო? სასიამოვნო

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 7)

- მე არ მინდა, რომ არაგვს ვგავდე. - ამღვრეულ წყალს დავხედე. - თავისი გზით მოდის, მერე მტკვარს ხვდება და სახელი ეკარგება. არაგვი მაშინ მთავრდება, როცა მტკვარს ერთვის. არ მინდა, რომ დავიკარგო და ჩვენი ერთობისგან მხოლოდ შენ დარჩე. მინდა, რომ მეც ვიყო.