ცოდვილი სული

ყოველთვის, იმისათვის რომ თავი გადამერჩინა და ცხოვრებაში არ დავცემულიყავი, მიწევდა ეკლიან გზებზე სიარული, სადაც არა ერთხელ დავცემულვარ

ცოდვილი {სრულად}

ბავშვის განწირულმა ტირილმა ისევ გააღვიძა თბილისი. უნახავ დედას გლოვობდა ნეკა... ჯერ კიდევ გაოგნებული სანდრო ამაღლობელი, მუხლებზე იდგა ბავშვით ხელში და უყურებდა... უყურებდა მის ანოს... ცოდვილ ანოს...

ცოდვილი {10}

ზაფხული ისე გავიდა ერთმანეთს არც კი შეხვედრილან ნორმალურად, სანდრო საქმეში თავით ჩაფლული იყო, ანო ფსიქოლოგობდა... ერთმანეთს არ ელაპარაკებოდნენ. ამაღლობელის სახლში არ მოსვლები უკვე ძალიან აღიზიანებდა ფანგანს, მაგრამ ყველაფერს ცივი გონებით უყურებდა და

ცოდვილი {9}

გაფითრებული სახით და ჩაწითლებული თვალებით შეაღო კარი,მთლიანი სხეული უთრთოდა ნერვიულობისგან, ფეხები არ ემორჩილებოდნენ, რომ გზა განეგრძო. ნელი, თითქმის უხმო ნაბიჯით დაფარა მანძილი,

ცოდვილი {8}

დილით გაღვიძებულს ამაღლობელი საწოლში, რომ არ დახვდა შვებით ამოისუნთქა და სააბაზანოში შეიკეტა. სარკეში საკუთარი ანარეკლის დანახვისას ტანში გასცრა და წინა ღამე ფრაგმენტებად ამოუტივტივდა.

ცოდვილი {7}

თეთრ პენუარში გამოწყობილს ხელში, ღვინის ჭიქა ეჭირა და მასში მონარნარე სითხეს, უფლებას აძლევდა დაეთრო. თბილისის ხედს უყურებდა და ყელში მოწოლილ იმედგაცრუებებს, როგორც ყოველთვის უკანვე აბრუნებდა.

ცოდვილი {6}

საკუთარ კაბინეტში, ფიქრებისგან გაგიჟებული, მწველ სითხეს სვამდა და ისევ, უცნობი ქალის პორტრეტს მისჩერებიდა. ცხოვრებისგან ზედმეტად დაღლილს აღარაფერი მიაჩნდა ძვირფასად. მაგიდაზე დაყრილ

ცოდვილი {5}

მთლიანად ნინია სამახარაძეზე გადართულს, აღარაფერი ახსოვდა. დემნას აქეთ-იქით დაათრევდა და ყველაფერს აგვარებდა. ოფიციალურად ,,იშვილა" გოგონა. ბავში, რომელსაც ნინია ატარებდა ძალიან უყვარდა ფანგანს და ყოველ წამს, ელოდა როდის გამოძრავდებოდა.

ცოდვილი {4}

დიდი, ორსართულიანი სახლის წინ გააჩერა ავტომობილი და სათვალეების ზემოდან გახედა არე-მარეს. მწვანედ მობიბინე ეზოდან კარგად მოჩანდა, გაწურული ნინიას სხეული, რომელიც მოშორებით იჯდა და რაღაცას გაჰყურებდა. სახლიდან მხიარული ხმა გამოდიოდა.

ცოდვილი {3}

ჯერ კაცის მძიმე ნაბიჯები იყო, მერე კარის ძლიერი ხმა და ბოლოს გაუჩინარებული სანდრო ამაღლობელიც. ოთხად მოკეცილი, ფიზიკურ და სულიერ ტკივილს ებრძოდა. არ ტიროდა ან ვერ. ფიქრებით შორს იყო, იქ სადაც ყველაფერი დაიწყო.