ცოდვილი მამაკაცი (VII)

ჩემს ირგვლივ ხალხი მოძრაობდა . ლაურაც აქვე იყო და თავის მეგობრებს ესაუბრებოდა . მივუახლოვდი მას და გვერდით დავუდექი , ის კი აგრძელებდა იმაზე საუბარს, რომ მალე პარიზში გადავიდოდით საცხოვრებლად . საუბარში ჩავეჭერი და ირგვლივ მყოფებს მოვახსენე რომ:

ცოდვილი მამაკაცი ( VI )

დილით ადრე გავიღვიძე ,მოვემზადე და ლაურას გაღვიძებაც შევძელი როგორმე . მოსასხამი გამოვიტანე კარადიდან რომელიც ახალ შეძენილი იყო , მხარზე მოვაფარე და ექვსი იქნებოდა საათი, როდესაც გარეთ სასეირნოდ გავიყვანე . ვიცი ციოდა , პარკში მივიყვანე და იქვე

ცოდვილი მამაკაცი ( V თავი)

ყველანი ცოდვილნი მოვევლინეთ და ცოდვილნი მოვკვდებით.როდესაც შუადღე დადგა, ჯერ პარკში გავასეირნე ლაურა . კარგა ხანს ვისეირნეთ , შემდეგ იქვე მინდორზე გავიშალე, ის მიცქერდა და მეუბნებოდა :-ლუის , რას აკეთებ, აქ ხომ ხალხია ?! -მერე რა მოხდა ? პარკში

ცოდვილი მამაკაცი (IV თავი)

ლაურა იდგა გაუნძრევლად . მეც აღარ დავაყოვნე და მასთან სწრაფად მივედი , მაგრად მოვეხვიე , როგორც მონატრებული , საუკუნე უნახავი წყვილი ... -ლუის გამიშვი ! გამიშვი ! -კარგი, მაგრამ აგიხსნი ყველაფერს ... -რა გაქვს ასახსნელი ?! -მე სხვა ქალს გავხედავ ?

ცოდვილი მამაკაცი III

კარგით ლაურა . ექვსი საათისაკენ მე დაგელოდებით... ნახვამდის . -შეხვედრამდე ლუის ... ასე დასრულდა სახალისო შეხვედრა. ახლა პირველი თუ იქნება საათი . ჯიბეში რამოდენიმე ფრანკიღა დამრჩენოდა . გავიარე ვარდების ვიტრინა და ვარდებს ვეძებდი ... -რით

ცოდვილი მამაკაცი ( II თავი )

დილით ადრე გამღვიძებოდა . მაინტერესებდა დღეს ისევ თუ შევხვდებოდი . ერთი დანახვით შევყვარების უკვე მჯერა. დიახ, მე ის მჯერა. ცხოვრება ფერადი გახდა, სრულყოფილებამდე ცოტა მიკლია. მანამდე სიბნელეში ვცხოვრობდი . გული კი მეძახდა, რაც აქ, ამ ქალქში

ცოდვილი მამაკაცი

ხალხი ამბობს , რომ დრო ყველაფრის მკურნალიაო. არამგონია ასე ხდებოდეს.უბრალოდ დრო ცვლის გარემოს . გარემო სადაც ადამიანები, ცხოველები , ფრინველები და უსულო არსებებიც კი ცხოვრობენ. მაგრამ, მათი გონება ვერასდროს ვერ გაუტოლდება ადამიანისას. -ამას

ცოდვილი(სრულად)

-სიყვარული? -სიგიჟე. -სიყვარული? -გაფრენა! -სიყვარული? -გრძნობა ,რომელიც გამოუსწორებელი შეცდომების მიზეზი ხდება .

ცოდვილი (დასასრული)

გული გადამელია ნიკას მოლოდინში. რამდენჯერაც პალატის კარი გაიღება, იმდენჯერ ის მგონია და სულ ვცდები. ერთი კვირაა, თვალით არ მინახავს. იმისიც მეშინია, ვინმეს ვკითხო, რამე საშინელება არ მითხრან, არადა, შარშანდელი თოვლივით აორთქლდა. დღეს დილით ისე,

ცოდვილი 2თავი

ასე გაგრძელება არ შეიძლება. მე მაგას ვინ ვგონივარ?! ისე მიყურებს, თითქოს ვიღაც გადამთიელი ვიყო. რა უნდა, დავუშავე რამე? მე ხომ არ მითხოვია, მომეფერე-მეთქი. დეგენერატი! გულზე ვარ გამსკდარი. მობილურის ნომერი რომ ვიცოდე, დავურეკავდი და ერთი გემრიელად